Ik zit onderhand bij een Starbucks bij te komen van een shopamaniacal Lieve.

Gisterenochtend zijn we van Depansar (Bali) naar Kuala Lumpur gevlogen. Lieffie was echter wat ziekig. Niet ikkanechtnietsandersdanopbedliggenziek, maar toch wel wat warmbloediger dan normaal. Het eerste wat ze in KLdan ook wou doen is naar het ziekenhuis om op Malaria te laten testen. Dit leek mij niet zo'n strak plan, aangezien we maar anderhalve dag in KL hebben en er naar mening geen aanleiding is om malaria alarmbellen te doen luiden. Lieves weerstand staat niet bepaald bekend om z'n eeuwige uithoudingsvermogen en bovendien lijkt het me redelijk van belang om uit te zoeken of zoiets dergelijks uberhaupt wel vergoed word door de verzekering.
Enkele uren later heb ik echter het perfecte medicijn voor een zieke lieffie gevonden; een winkelcentrum. Van slap vogeltje zag ik m'n wederhelft transformeren in een grasshopper met ADHD die van winkel naar winkel springt, er af en toe nog een 'KIJKDEZE!' of 'MOOIHE???' eruitgooiend.

Het eerstvolgende noodgeval, bestel ik in plaats van een ambulance dus ook een taxi naar de dichtsbijzijnde mall.

Hiervoor moesten we echter nog op jacht naar een bed, want we hadden nog niets geregeld. Tot nog toe regelden we de plekken om te tukken van tevoren; de lonelyplanet in de ene hand en een telefoon in de andere. Dit maal hadden we echter niets geregeld, dus we konden bepakt en bekofferd dus gaan rondbanjeren om wat aantrekkelijks te vinden.

Het leek mij een beter idee om m'n -toen nog verlepte- madeLiefje in de schaduw te planten bij de koffers en om zelf op jacht te gaan naar een hygienisch verantwoorde slaapplaats. Madeliefje bracht alleen nog maar 'MALARIA!!!' uit en besloot dus om inderdaad in de schaduw wortel te gaan schieten.

Nadat ik een stuk of 3 tentjes bekeken had en om wat voor reden dan ook niet geinteresseerd was om ons geld voor een varkensstal te ruilen, kwam ik bij een Hotel aan. Deja Vu's van vakanties met paps en mams kwamen boven en oh wat leek het me lekker om even deze 2 nachten weer in een goed hotel te zitten in plaats van de toiletpapier- en handdoekloze kamers die we de laatste maand betrokken hadden. Hierbij opgeteld dat lieffie zich op een schaal van 1 tot 10 zich hooguit een 5je voelde, besloot ik om eens te kijken wat mogelijk zou zijn in dit hotel, om lieffie met 2 nachtjes in 'luxe' te verassen.

Na navraag bij de receptie bleek dat voor die nacht slechts nog 'Premier Rooms' a 350MYR (zo'n 12 Supersize Quaterpoundermenu's in NL) beschikbaar waren. Niet echt goedkoop, maar ik wou de kamer eerst even zien. Dit was echter niet mogelijk volgens de moslima die mij te woord stond omdat ze 'understaffed' waren. Hierop stelde ik voor dat ze mij gewoon de sleutel van de kamer zou geven en dat ik dan zelf wel even een kijkje zou nemen. Hierbij bood ik aan om m'n camera als onderpand achter te laten bij de receptie, maar ook dit leek de zwaarlijvige gemutste dame geen geweldig strak plan. Gelukkig kwam er op dat moment een Pakistaanse jongen van mijn leeftijd langslopen die aanbood de kamer te laten zien en voordat ik het wist zoefden we naar de bovenste verdieping, waar de 'premier lounges' gevestigd waren. Prima kamer (zeker in vergelijking waar we tot nog toe verbleven), maar die 350MYR was ik toch niet echt van plan te gaan betalen. Ik begon maar met een verhaal af te steken, dat we al lang aan het reizen waren door Azie, alleen in vieze guesthouses hadden gezeten, dat m'n vriendin ziekig was en dat we in het PRACHTIGE Kuala Lumpur erg graag weer eens westers wouden verblijven. Het mannetje, genaamd Khairul, reageerde met 'aill sie wot aii ken doe for joe at desk'. Eenmaal wederom bij de receptie aangekomen begon Khairul wat magie op een computer te verrichten en simsalabim; er was opeens een 'deluxe room' vrij, die 100MYR minder bedraagde dan de premium, dus ook deze wou ik wel even bezichtigen. Ook een prima kamer, maar ik wou korting hebben, dus in de lift naar beneden begon ik maar een klaagzang te vertolken dat het echt boven ons budget was. Vervolgens transformeerde Khairul van onderdanig receptiemannetje in een gehaaid ritselaartje met:'if joe baj mie drink or doe somting for mie, aj wil blablabla (en toen volgde Khairuls masterplan).' Het kwam erop neer dat hij ons zou inchecken voor de deluxe room a 250MYR, maar dat we na 10 minuten dan zouden klagen dat de kamer stinkt. Vervolgens zouden we dan door hem geupgrade worden naar een premium room a 350MYR. Leek me een goede deal, dus heb ik lieffie opgehaald en haar medegedeeld dat ze 2 nachten gratis in een lekker bed kon slapen. (Ik zou mezelf echter niet zijn als ik niet eerst een flauw geintje zou uithalen dat ik echt niets kon vinden op een hondehok na, dus dit verhaal ging aan het betreden van het hotel vooraf)

Na wat happy happy joy joy hebben we het plan in werking gezet en alles verloopte voorspoedig. Na 10 minuutjes de receptie opgebeld dat de kamer stonk -het grappige was overigens dat de kamer echt stonk naar rook- en m'n hotelhandlanger kwam ons ophalen om ons naar de mooiere premium room te vergezellen. Fooitje in z'n hand gedrukt en hoppa; iedereen weer blij blij!

Na een uurtje van de sensatie van vloerkleed onder onze voeten genoten- en in bed gelegen te hebben, overwon de drang naar uitverkoop Lieves malariasymptomen en zijn we het drukke Kuala Lumpur maar eens ingedoken.
Het was een 'extended sale' hier, dus voldoende reden om de malariasymptomen volledig de kop in te drukken! Lieffie was qua winkels in heaven, maar voor mij zat d'r niet veel soeps tussen. Heren kleding in KL is helaas tamelijk ondergewaardeerd.

De volgende ochtend ging het wonderapparaat alweer vroeg af, omdat wij kaartjes wouden hebben voor de 'Sky Bridge Visit' in de Petronas Towers. Niet dat dat nou zo'n geweldige sensatie schijnt te zijn en het uitzicht bovendien niet veel beter is dan van het hotel, maar als je in Kuala Lumpur bent, MOET je gewoon even die dingen op zijn geweest. Beetje onzin allemaal, maar ben ook blij dat ik ooit wel het WTC in NYC op ben geweest, want dat is momenteel vrij lastig.

We zagen de Twin Towers makkelijk vanaf het hotel, maar om er nou naartoe te lopen... Je weet het nooit echt in dit soort steden, want net als in Jakarta lopen hier ook meerderebaans autowegen door de stad die je als voetganger nou niet bepaald makkelijk oversteekt.
We besloten dan ook maar een taxi te nemen. Want alhoewel Maleisie wel stukken duurder is dan Indonesie, voor ons gaan de prijzen nog helemaal nergens over.
Nadat mijn onderhandelingstactieken een averechtse invloed op de eerste taxichauffeur die we tegenkwamen hadden, werd ik aangesproken door een potige kale kerel met sikje. Deze beul was naar eigen zeggen ook aan het wachten op een taxi en wou ons wel naar de Petronas Towers brengen in zijn rit. Eerst had ik zo'n idee van nee nee, maarja, wat zou ons kunnen overkomen? Ik vind mezelf nou niet bepaald geschikt materiaal om in een kelder voor wat voor doeleinden men dan ook bedenkt te gebruiken en als ik iemand zou willen kidnappen voor geld of gewoon zou willen beroven, zou ik als ik hem was bij een ander hotel gaan staan een duurder geklede slachtoffers uitzoeken (ik verplaats mij hier in knaloranje Thaise fishermans pants en een T-shirt waar ik eigenlijk 2 jaar geleden al afstand van had moeten doen, maar waar de ventilatie gaten hier prima van pas komen) dan waar wij vandaan kwamen.

Bovendien hadden we haast want de kaartjes werden op 'first come, first served' basis verstrekt en we waren al wat aan de late kant.
Toen de vaste taxichauffeur van onze medetourist dan ook aankwam en een vriendelijk chinees ogend koppie had (in tegenstelling tot de tronie van onze gastheer), besloten we toch maar in te stappen.

Na wat gebabbel kwamen we erachter dat de Macedonische Jovoslich Slatjakonnogiets iets voor het Amerikaanse leger in Irak en Afghanistan deed (z'n pasje vermelde 'USArmy Contractor', wat dat ook maar moge inhouden) en inderdaad, als je je hem in beige camo tenue met slakom op z'n hoofd voorstelde, was het inderdaad ook een stereotyp import GIJoe. De kleurrijke Jovo dropte ons enige minuten later recht voor Tower 2 van de Petronas Towers en konden we op zoek naar de ticket counter. Deze zoektocht was van korte duur. Het enige wat we hoefden te doen was een VEEL te lange rij zoeken en die was door z'n omvang dan ook snel gevonden. Na dik een uur wachten wisten we nog een van de latere kaartjes te bemachtigen en de shopping frenzy van vandaag stond weer op het punt te beginnen.

Maar ik zie nou dat we over 10 minuten de Sky Bridge op kunnen, dus ik ga d'r maar eens naartoe...

Ik lig onderhand op bed van het 'Ancient Angkor' guesthouse in Siem Reap, Cambodja, naast een wederom schoonheidsslapende lieffie.

Gisteren de hele dag geshopt eigenlijk en de -reeds verwachte- niet bijzonder spectaculaire Sky Bridge Visit gedaan. We hebben veel te weinig tijd voor Kuala Lumpur ingepland (anderhalve dag) en stonden gisterenavond, geradbraakt door het shoppen, dan ook op het punt om AK0846 naar Siem Reap zonder ons te laten vertrekken en Cambodja te laten voor wat het is. De voornaamste reden van dit hersenspinsel was dat we echt kapot waren en om 03:30 reeds op moesten, omdat Air Asia slechts om 07:00 naar Cambodja vertrok. Na wat prakkeseren besloten we toch maar om volgens plan te gaan. Het winkelen kon me toch niet zoveel schelen en die Angkor What schijnt wel prachtig te zijn. We gingen dus wederom een nacht van slechts 4 uurtjes tegemoet.

KL even in het kort (nahja, wat wij ervan gezien hebben dan);
- Bukit Bintang/Pavillion is werkelijkwaar een prachtige shopping mall.

- Ik heb de lekkerste cheeseburger EVER ontdekt; De Carlsson Jr. Double Cheese Bacon Burger (bacon d'r even afgeooien dan).


- Pathe in NL kan nog een puntje zuigen aanden Golden Screen Cinemas van Maleisie.

- Disney's WallE is niet zoveel aan.

- De Bintang walk (Jalan Bintang) deed me wat aan een baby versie van New York denken qua bedrijvigheid.