We zijn weer terug in Bangkok!!!
Vreemd hoe snel iets als 'thuis' kan gaan aanvoelen. Ik kan me nog herinneren dat we hier 5 weken geleden aankwamen,(ik) voorzichtigin een onbekende omgeving rondsnuffelend. Grappige is ook dat ik nou achter de computer zit waar lieffie mijn eerste mailtjes 2 jaar geleden las.

Maargoed, Cambodja; in een woord: WARM!!!

We kwamen al rond 08:00 aan op het vliegveld van Siem Reap en MAN OH MAN... wat een hitte. Gelukkig zaten we snel in de AC Taxi van mister Kim He, een vriendelijk vrolijke Cambodjaan die ons een hoteltour ging geven, want we hadden nog geen reservering.
Eerste hotel was ruim, maar niet geweldig; voor 20USD. Tweede hotel was al stukken beter, maar zonder internet en zwembad; voor 20USD per nacht en het derde hotel was ruim, gezellig, gratis internet en een zwembad; voor 20USD per nacht. Dus na weloverwogen alle voor en nadelen van de verschillende opties geavalueerd te hebben, hebben we na een intense vergadering de moeilijke beslissing genomen om wonder boven wonder toch maar voor het laatste hotel te kiezen.

In deze guesthouse stond -even tussendoor- een altaartje met wat wierrook en wat kopjes thee en bordjes rijst ervoor. Toen we even later weer bij de receptie kwamen stond er naast wat er reeds stond ook nog een blok van zo'n 25 blikjes cola/fanta/sprite, 3 hele gebraden kippen en een stuk of 10 borden rijst voor het altaartje. Aanvankelijk dachten we beiden dat het om offers ging (we waren van bali nog helemaal in de offersfeer), maar ik kan me niet voorstellen dat die hele kippen en al die -nog gesloten- blikjes gewoon weggedonderd zouden worden. De discussie ontstond dus of het hier om offers ging of dat men het eten gewoon aan het zegenen was. Gratis biertje voor degene die de oplossing biedt!

Mr. Kim He probeerde ons ook voor een taxitour door de Angkor tempels te strikken en hoe goed het mannetje ook Engels sprak en hoe vriendelijk hij ook was, wij wouden te Angkors via Cambodjaanstuktukachtigding ervaren. Dit bleek geen probleem te zijn, want mr. He had nog 5 broertjes, waaronder uiteraard een tuktuktourchauffeur. Deze zou ons dan ook om 16:30 komen ophalen om ons de sunset te laten bewonderen.

Omdat onze maagjes onderhand aanzienlijk knorden, besloten we maar Siem Reap in te trekken op zoek naar wat voedsel. Lieffie had in de Lonely Planet goede verhalen over 'The Blue Pumpkin' gelezen en inderdaad; die verhalen waren niets overdreven.
Toen we bij het tentje aankwamen dacht ik; 'he jasses, ben ik wederom onder valse voorwendselen naar zo'n taartjes winkel gelokt... (want ik ben meer van de hartigheid, in tegenstelling tot mijn koekiesmonster, die manisch van muffins en donuts wordt)', maar eenmaal op de bovenverdieping aangekomen, slikte ik m'n geirriteerdheid snel weer in want ohhhhh, wat hadden ze heerlijke hangbanken met gratis draadloos internet. Een paar minuten later zaten we dus onder het genot van een mangoshakeje en een 'death chocolate' taartje te lezen, dan wel wat te surfen op de N95.

Hierna waren we dusdanig vermoeid door het 03:30 opstaan, dat we besloten maar even het fenomeen siesta te gaan testen. Nadat dit verschijnsel uitvoerig getest was werden we opgehaald door het schattige broertje, die een stuk minder Engels sprak, van mr. He en voordat we het wisten werden we gedropt aan de voet van een tempel, die nog wel even beklommen moest worden.
Nadat we eindelijk zeiknat van het zweet boven waren, begonnen we wat te balen, aangezien de view (op dat moment) nou niet bepaald spectaculair was. We hoopten een overview over de Angkor What enzo te hebben, maar helaas. Slechts akkers en een meer. We besloten toch maar te blijven wachten en dit werd gelukkig beloond. De view van de neergaande zon was prachtig en we hebben nog nooit zo'n mooie sunset gezien.

's Avonds voltrok zich nog een klein drama. Toen we gingen avondeten was het broertje van He van plan voor het restaurant te blijven wachten om ons die 800m nog naar huis te rijden. Wat een onzin, dus we hebben het mannetje maar naar huis gestuurd.
Nadat we echter onze buikjes vol hadden gegeten en gedronken met de OVERHEERLIJKSTE Banana-Chocolate shakes (die bananen zijn hier in Azie overigens zo wie zo veel smakelijker dan in NL), zagen we de tippel toch niet zo zitten en besloten we toch zo'n tuktukachtigding te nemen. Verder is het noemenswaardig dat Cambodja weliswaar een eigen munt heeft, maar dat wij deze nog niet zijn tegengekomen en alle prijzen in USD zijn aangegeven.
Hierbij had ik lieffie (bewaakster van de pot, aangezien zij d'r rugtas meestal mee heeft) er reeds meerdere malen op gewezen dat dollars tricky zijn, aangezien alle biljetten dezelfde kleur hebben en even groot zijn.
Toen de driver van het restaurant naar de guesthouse dan ook betaald werd, zag ik -terwijl deze driver reeds betaald wegreed- een blik op lieffies gezicht verschijnen die uitstraalde:'Ik laat mijn katje inslapen omdat deze niet meer te redden is'. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, hoorde ik lispelend:'Ik heb per ongeluk een briefje van 50 gegeven in plaats van 1 dollar!'

Op dit moment brak m'n Havaiana en maakte het lieve vriendje plaats voor de boze vader die z'n dochter reeds meerdere malen gewaarschuwd had dat het glad is, waarop lieffie in het meisje dat per ongeluk d'r cavia in de -reeds draaiende- wasmachine is vergeten veranderde en alleen nog maar snif snif uitbracht. Na grommend dan wel sniffend in de kamer aangekomen te zijn, kwamen we er na een analyse van het overgebleven geld achter dat de cavia TOCH niet in de wasmachine zat en dat er dus niets aan de hand was, maar toch wel even schrikken.

Snel tukken, want broertjevanHe zou ons om 05:00 alweer oppikken om de sunrise @ Angkor What te aanschouwen.
Snurk snurk snurk.
Wekker zegt 'tringelingeling' en wij worden slaapdronken wakker. Maar dit maal verbaasde ik me erover dat mijn wonderapparaat geen alarm sloeg en bij nadere inspectie van het apparaat kwamen we erachter dat lieffie de klok niet naar Cambodjaanse tijd veranderd had. Helaas konden we de slaap niet vatten en hebben we een uur liggen balen dat we wakker waren.

05:00 werden we opgepikt en de sunrise bij de Angkor What was mooi. Het was echter vanaf het moment dat die rooie bal z'n koppie boven de horizon uitstak weer loeiheet en lieffie zag zich alweer een horrordag van tempelbezoek tegemoetkomen (want ik opperde steeds 'ja, we zijn hier nou!'). Maar rond een uurtje of 10:00 kwamen de tempels ook mij de oren uit, dus toen broertjevanHe ons bij de volgende tempel wou afzetten, brulde ik tot Lieffies verwondering:'More than enough tempels for one day! Could you bring us back to the guesthouse?'. Ik hoorde een kreet van geluk naast me en als twee voldane slaapdronken toeristjes werden we weer terug naar Siem Reap getuktukt. BroerjtevanHe had volgens mij de dag van z'n leven, want ik vraag me af of hij ooit zo makkelijk z'n geld verdiend had. Het was namelijk een dusdanig schattig ventje dat we in plaats van korting regelen ivm. korte tour em nog eens extra 5USD fooi gaven.

Na de volgende middag onze siestatechnieken getraind te hebben, hebben we 's avonds bij 'The Red Piano' gegeten, waarbij we onze cultuurpetjes weer even opdeden en voor het Cambodjaanse voedsel gingen. Lieffies Cambodian Curry was wel lekker, maar mijn Amok Fish was echt onvoorstelbaar lekker. Dit gerecht werd door mij zelfs in dezelfde categorie als pizza gewaardeerd, dus dat zegt genoeg dacht ik.

Tja, en dat was Cambodja eigenlijk wel. We zitten nou (vandaag inclusief) nog 3 daagjes in Bangkok en dan komen we EINDELIJK weer terug!