De afgelopen 3 dagen hebben we in Ubud, een dorpje in het midden van Bali, vertoefd.

Het spannendste wat we daar meegemaakt hebben was het huren van een 'motorbike'. Dat is gewoon een scooter met iets grotere wielen, en waar de pubers in Nederland qua snelheid van dromen. Kilometertje of 80 zit je zo op en dat in een sneller tempo dan die Opel Kadett waar ik in begonnen ben de Friese wegen onveilig te maken. En dan kan ie nog veel harder, maar om redenen die achterop zaten, ben ik niet in staat geweest te kijken HOE hard.

Nou lijkt het feit dat ik zo'n 11 jaar geleden voor het laatst op iets gemotoriseerds met 2 wielen heb gezeten (platte dozen met overheerlijke vulling rondsjezend), gecombineerd met de verkeersetiquette die ze er in Indonesie op nahouden, daarbij de discutabele staat van het wegdek opgeteld en last but not least m'n lieve doch lichtelijk zenuwpezerige vriendinnetje achterop een prima recept tot drama en stress, maar ik moet zeggen dat het me alles mee viel. De eerste meters die ik op de tweewieler aflegde zijn gelukkig niet op youtube te vinden, maar na wat heen en weer rossen, had ik de smaak weer aardig te pakken.

De eerste dag zijn we naar Gunung Kawi (een van de vele vele tempels van het tempelrijke Bali) bij Tampaksiring gegaan. Een relaxt ritje van zo'n 40 minuten over een prima weg. Best mooi allemaal bij die tempel, alleen de 300 traptreden in zo'n 28 graden zonder briesje waren wat minder.

Hierna wouden we naar een andere tempel. We hadden echter in plaats van TomTom een kaartje die op een foldertje van een touroperator stond en waarvan we later ontdekten dat deze qua verhoudingen niet geheel waarheidsgetrouw was.

Zo bevonden we ons binnen enkele minuten al op een smal weggetje die ons blijkbaar een berg op leidde. De kaart zei echter dat het nog een flink stuk rechtdoor was en bij gebrek aan betere informatie bleven we dus maar doorrijden.
Nadat we een kwartier lang over een weggetje hadden gezigzagd, zwerfhonden, kleine kinderen en vrouwen die met meer dan de Nederlandse arbodienst zou toelaten pakken vanalles op hun hoofd over de weg doolden, werd het wegdek ook nog es slecht. Toen kwam de waardevolle informatie van Raka, de eigenaar van onze guesthouse, weer uit de vergetelheid opgedoken en hoorden we hem nog zeggen:'Bad people over there... Bad people'. Zo bleek dus dat in het gebied waar wij aan het zigzaggen waren het gebruikelijk was dat de brandstofleiding van de bike even primitief gesaboteerd werd als je het ding even onbewaakt zou laten staan, om em vervolgens voor 100 dollar te repareren.
We reden onderhand al zo'n 10 minuten door allerlei vreemde kuilen in de weg, waarbij ik me afvraag op wat voor manier je het asfalt mishandeld moet hebben om het deze verschijningsvorm te laten vertonen en ik begon me opeens te bedenken:'Ik heb hier liever geen lekke band...'

Uiteindelijk overwon onze angst overwon onze columbus gevoelens en we maakten rechtsomkeert.
Later kwamen we er (bij nadere bestudering van het kaartje dat in de Lonely Planet stond) achter dat de door ons gehanteerde kaart zo'n 50% van de Balineze infrastructuur toonde en dat we al voor dat maffe weggetje hadden moeten afslaan.

's Avonds liepen we wat rond te lopen en liepen we toevallig voorbij een Balineze dansvoorstelling. Omdat de show al begonnen was en alle oogjes op de 2 jongedames in het midden gericht waren, konden deze 2 oom dagobertjes ongemerkt naar binnen glippen en ook van dit stukje cultuur genieten. Eerlijk gezegd was d'r niet zoveel aan, maar we konden dit wel weer van de to-do list schrappen.

We waren lopend en aangezien het nog een behoorlijk stuk lopen naar huis was, besloten we maar een taxi te nemen (In NL is een MacFlurry nog duurder dan een lokaal taxiritje in Bali).
Onze chauffeur, de redelijk Engels sprekende Made, wist ons te strikken om alvast een ritje naar het vliegveld bij em te reserveren voor 14000IDR (2 Bigmac menus in NL).Over 2 dagen zou Made ons dan ook om 05:00 voor de guesthouse ophalen.

Toen we de volgende dag terugkwamen van ons scootergedwaal (rond 22:30) stond Made ons al op te wachten bij de guesthouse om te confirmeren of de rit de volgende ochtend door zou gaan! We vroegen ons echt af hoe lang die arme sloeber daar al op ons stond te wachten en hoe kostbaar dat ritje dan wel niet voor em moet zijn... Na wat rondvragen kwamen we d'rachter dat wij de rit in ieder geval voor een goede prijs gekregen hadden (200k bleek normaal te zijn).

Dit is het eigenlijk wel wat betreft Ubud. Nog even in het kort wat toevoegingen:
- Lieve was helemaal verliefd op het eettentje 'Bali Buddah' waar ze organisch health food verkochten, waaronder een heerlijke (in mijn ogen echter niet zo healthy) chocolate mud cake. Ik heb hier de stoute schoenen ook even aangetrokken en heb een of ander (ranzig) groen drankje achterover gegooid.

- Regen. Het schijnt in Ubud vaker te regenen dan in Kuta en Depansar.

- Ibu Rai. Heerlijk eten.

- Shoppen. Viel lieffie wat tegen.

- Cardreader en geheugenkaart bij het snelle Marco Polo internet cafe vergeten en wonder boven wonder hadden deze goudeerlijke mannen de cardreader incl. inhoud de volgende dag nog.

- Monkey Forest was leuk, al werd lieffie redelijk lastig gevallen door de cheeky monkeys.