Tijdje niets van ons laten horen, dus hier maar weer even een lap tekst (het regent buiten)!

Aangezien lieffie en ik nogal van het nodige snorkelamusement houden en we reeds verschillende verhalen over de 'paradijselijke' Gili eilanden (voor de noord-west kust van Lombok) gehoord hadden, besloten we maar een weekje daar te gaan vertoeven.

Onze keus was gevallen op Gili Trawangan, het grootste eiland, waar wel electriciteit was.

Om bij het paradijs te komen heb je de keuze tussen de fastboat en de slowboat. De fastboat doet de reis naar de hemel in 1 uur en de slowboat zou een totale reisduur van zo'n 8 uur hebben. Uiteraard waren deze karakteristieken merkbaar aan de prijskaartjes. Aangezien we wel een beetje zat waren van het minibusje uit, trein in, vliegtuig in verhaal, besloten we maar de fastboat te nemen en nadat we zo'n 2 uur over een ritje dat in 30 minuten gedaan had kunnen worden hadden gedaan doordat we achter een of andere Balineze ceremonie zaten, klommen we aan boord van de GiliCat; een speedboot met 3 300pk motoren d'rachter die ons met zo'n 40 knoop over het water sjeesde.

Nadeel van zo'n snelheid is wel dat het ritje niet altijd even comfortabel is en dat je soms met een redelijke smak in de golven geknald wordt. Lieffie was er dan ook van overtuigd dat de boot door de helft zou knakken en dit resulteerde erin dat we wederom met een nodige portie stress op Gili Trawangan aankwamen. Maar WEL snel!

De Gili's (Gili Trawangan, Gili Meno en Gili Air) zijn vrij primitief. Zo is er slechts brak water (mengsel van zoet en zout water), is electriciteit niet vanzelfsprekend (de generatoren vielen meerdere malen per dag uit, terwijl ik natuurlijk m'n smoel net van scheerschuim had voorzien) en er is geen gemotoriseerd verkeer. Voornaamste vorm van transportatie is dan ook -naast de benenwagen- een fiets huren of met een paardenkarretje.

We hadden in de dagen hiervoor al ons hoofd gebroken om een kamer te vinden, want we hadden op meerdere sites al gelezen dat een reservering een must is in het hoogseizoen en we hadden van anderen al gehoord dat mensen soms met backpack en al op het strand sliepen omdat er niets vrij was. Klinkt romantisch, maar hoe ontzettend romantisch ik ook ben, een nacht met koffer en al op het strand slapen sla ik maar al te graag over.

Nou kwam het volgende probleem; email doen ze op de Gili's niet aan en zo'n beetje alle telefoonnummers die we hadden, werkten niet. Na in Kuta uren gezocht te hebben, hebben we eindelijk 'Pondok Lita' guesthouse weten te bereiken en hebben we gelijk voor een week gereserveerd. Dit tentje stond echter niet om z'n luxe bekend, maar beter iets dan niets.

Terwijl we van de GiliCat afstapten werden we gelijk aangesproken door een paardenmannetje die eerst vroeg of we al een reservering headden en die ons een 'bungalow tour' aanbood. We konden met hem dus langs de bungalows om te vragen of er nog een kamer vrij was.

Op de vraag of we reeds een reservering hadden antwoordde ik maar ontkennend, want het leek me geen slecht plan om voordat we naar Pondok Lita gingen eerst eens wat om ons heen te snuffelen of we niet iets beters tegenkwamen. Pondok Lita was op de kaart namelijk een eindje verwijderd van het strand waar mooi gesnorkeld zou kunnen worden en het is natuurlijk relaxter om daar in de buurt te liggen.

Na 5 minuten onderhandelen over de prijs wou het mannetje ons toch voor1 euro op z'n paardenkarretje laden. We hadden al onze twijfels om deze speurtocht te voet uit te voeren, want op de kaart lijkt alles zo dichtbij, maarja, het is een kaart (zonder duidelijke schaalverdeling). Bovendien waren er geen geasfalteerde wegen (slechts zandpaadjes) en daar rollen die wieletjes van de koffer toch niet zo lekker op, dus we sprongen toch maar op het paardenkarretje om de 'eerste keus' bungalows (Warna Homestay en Blue Beach cottages) te proberen. En je raad het al. Na 20 seconden de paardenhoefjes 'kliklakliklak' te horen produceren waren we al bij Blue Beach cottages. We konden de plek waar we opgestapt waren bijna nog zien.

Bij blue beach schenen ze nog 1 kamer vrij te hebben voor 350.000IDR per nacht ( een kleine 25 euro) en het eerste wat ik zag waren de prachtige bungalowtjes, dus toen ze vroeg of ik de kamer even wou bezichtigen, deed ik dat maar al te graag. Helaas bleek het niet om een van de prachtige bungalows te gaan, maar om een kamer, die overigens nog steeds super de luxe was. Het was de grootste kamer die we hier in Azie gehad hebben, met 2 twijfelaar bedden (gigantisch matrasoppervlak dus) en allemaal leuke houtsnijwerkafwerkingsraampjesendeurtjes. Bovendien was de badkamer alleen al groter dan de kamer die waar we in Yogjakarta in sliepen en ik begon dan ook een verlangen naar deze kamer te krijgen.

Na wat onderhandelen met het gehoofddoekte vrouwtje kwamen we op een minimale prijs van 300k per nacht uit, wat 100k duurder was dan Pondok Lita. Zo'n 3 euro duurder per persoon.

Na 10 seconden overleggen met lieffie (die de koffers aan het bewaken was bij het paardenmannetje) besloten we dan ook deze luxe met open armen te verwelkomen.

Na de koffers gedumpt te hebben, renden we als 2 kinderen van 8 jaar naar het strand om paradijs te beleven en sprongen we met vol snorkelornaat de zee in, om vervolgens van een redelijk koude kermis thuis te komen.

Het betreden van het water was makkelijker gezegd dan gedaan. Er lag namelijk een 3 meter brede strook van dood koraal aan de kustlijn, waar onze poezelige pootjes niet echt tegen opgewassen waren. Eenmaal in het water bleek de stroming zo sterk te zijn dat je slechts onderwater zwemmend er een beetje tegen in kwam en daarbovenop was het onderwater eigenlijk helemaal niet zo mooi. Er was slechts een zandbodem met een paar stukjes -niet vreselijk mooi- koraal. Bovendien zoefde je er door de stroming zo snel overheen dat ALS je eenmaal wat bewonderingswaardigs had gespot, je je vol moest inspannen om weer bij dat object te komen.

Verder was het water uitkomen nog moeilijker dan het water inkomen aangezien je bij het betreden van de oceaan nog over de laatste laag dood koraal heen kon springen. Bij het verlaten van de grote blauwe rakker werd je daarentegen voorgesteld aan een groep golven die je met alle plezier van je evenwicht beroofde om je vervolgens een dood koraal-massage aan te bieden.

De eerste avond lagen we dan ook een tikkie chagrijnig in het paradijs, maar we genoten wel met volle teugen van onze riante kamer. TOT 04:00; het moment dat we erachter kwamen dat naast de cottages een moskee gevestigd was. Om 04:00 dachten we dan ook dan een of andere moslim met een megafoon voor onze deur 'allaaaaahhhhh akbarr' stond te zingen (letterlijk ja). Nahja, niets aan te doen.

De volgende dag viel het allemaal toch wel wat mee. We hadden inmiddels een 'zet2stappenophetdodekoraalenplonservervolgensinomwegtezwemmen' tactiek aangeleerd voor het betreden van het water en om ons weer bij de strandlakens te voegen hadden we een 'leerdetimingvandegolvenkennenengebruikdezekennistegenze' tactiek ontwikkeld. Dit maakte het zwemmen al een stuk makkelijker. Onderhand hadden we ons al bij onze snorkelfantasieen neergelegd en bleek het paradijs toch paradijselijker dan we in eerste instantie dachten.

Jeroen en Dyonne -die we in Yogjakarta hadden leren kennen- kwamen tegen de avond na een lange slowboat reis ook aan en met hen zijn we de rest van de week dan ook behoorlijk wat opgetrokken.

Ik waardeerde het paradijs trouwens veel meer toen ik erachterkwam dat je bij zowel Dream Life als Tir Na Nog in hutjes gratis DVD's kon kijken onder het genot van een fruitjuice of milkshake. Verder had Dream Life ook nog een beamer waar we Hancock met z'n 4en gezien hebben.

De volgende dag hadden we met Jeroen en Dyonne op het strand afgesproken, maar zij waren er nog niet.

Om ons lui door het water te bewegen hadden we ontdekt dat het makkelijker was om over het strand te lopen en zo'n 150 meter van onze strandlakens het water in te ploffen om je door de stroming weer op je dooie gemakje terug te laten brengen. En zo liepen we steeds een stukje verder en steeds een stukje verder. Op een gegeven moment zei ik:'zullen we eromheen lopen?' waar -altijd wel over een avontuurtje dromende- Lieffie na wat nadenken mee instemde. Na een uur over het strand gehuppeld te hebben werder we toch wel behoorlijk dorstig en baalde we dat we geen geld of zonnebrand hadden meegenomen. We zouden eigenlijk slechts een stukkie zwemmen en hadden naast zwemkleding dan ook niets bij ons. Ons strandplekkie was in het oosten van het ovaal vormige (lange kant van noord naar zuid) eilandje en wij waren onderhand bij het zuidwesten aanbeland. We hadden dus al meer dan de helft van het eiland bewonderd. Het werd echter steeds moeilijker lopen op het strand omdat de bergen dood koraal steeds hoger werden en de bomen steeds verder over de zee hingen en we besloten dus maar over het paardenpaadje terug te lopen. Dit donkere zand was echter loeiend heet onder onze slipperloze voetjes en toen ontstond een discussie. Lieffie wou dezelfde weg teruglopen, maar dan over het (loeihete) paardenpaadje en ik wou het eiland 'oversteken', oftwel door het midden van het eiland. Naar mijn mening waren er zeker weggetjes door het bergloze midden en dit zou hemelsbreed hoe dan ook (waar we dan ook maar uitkwamen) korter zijn dan van het zuidwesten via de kust langs het noorden naar het oosten te lopen. Na wat gekibbel besloten we dan ook om de binnenwegen een kans te geven en liepen we de eerste de beste dan ook in.

Al snel kwamen we erachter dat dit nou niet bepaald en paardenpaadje was, maar ik was toch steeds benieuwd om even verder te kijken om te zien wat er achter het eerstvolgende heuveltje lag, wat er in resulteerde dat ik na 10 minuten lopen te lui was om dezelfde weg weer terug te lopen. Onderhand liepen we in een beboste omgeving van schaduw naar schaduw te hoppen (want dat stuifzand was me zoooo heet onder de voeten). Op de nabijgelegen akkers zagen we koeien grazen en ook lokale mannetjes ons vreemd aankijken (ja daar stonden 2 van die westerlingen in bikini en zwembroekkie in de rimboe), wat mij dan weer een 'veilig gevoel gaf'. Lieffie vond dat echter wat minder en begon zich met de minuut vijandiger op te stellen.

Ondertussen liepen we tussen de megadrollen van koeien en nog even later tussen de koeien... op onze blote voetjes, niet in staat weg te sprinten van een stier die niet van westerlingen houdt. Lieffie zag d'r hele leven reeds meerdere malen aan haar voorbijgaan. Ik was daarentegen van mening dat het eiland helemaal niet zo groot is en dat als we maar door zouden blijven lopen in dezelfde richting, we vroeg of laat wel ergens zouden uitkomen, wat uiteindelijk ook gebeurde. We kwamen op een betonplaten weggetje terecht en goddank werkte dit goed bij lieffies bijna dood ervaring en kalmeerde ze wat. Na 10 minuutjes op die weg gelopen te hebben en menig vreemde blik van locals aanvaard te hebben, kwamen we dan toch eindelijk een paardenmannetje die bij hem thuis z'n karretje+knol stond op te tuigen en die ons voor -de deze vakantie best uitgegeven 25000IDR- weer naar onze strandlakens bracht.

Achteraf baalde ik nog het meest dat we tijdens deze excursie geen camera bij me had, want dat had zonder twijfel prachtige kiekjes opgeleverd.

De volgende dagen hebben we met Jeroen en Dyonne doorgebracht door overdag op het strand wat te liggen lezen en het water in te plonzen en ‘s avonds ergens te eten met of zonder film en daarna de nodige borrels bij Rudy's Bar of Tir Na Nog te consumeren.

We vermaakten ons soms ook door een potje te pesten. Bij een potje gooide ik een 2 op om Lieffie te pesten, waarop ze glimlachend antwoorde met een joker. Ik had nog genoeg jokers dus bewees haar de dienst terug door hier nog weer een joker op te gooien, waarop zij NOG een joker erop gooit. Ik kon m'n lachen al bijna niet meer inhouden, want ik had nog 1 joker en die knalde ik d'r dan ook met veel plezier bovenop, waarop mij iets opviel... ik hoorde geen scheldwoorden... hmm... ze zou toch niet??? En jawel hoor, Lieffie had OOK nog een joker en dit geintje resulteerde er dus in dat ik 27 kaarten mocht pakken (we speelden met 2 pakjes kaarten). Waarop ik wat begon te brabbelen van:'Nou als je dit potje niet verliest, dan...-censuur-'

Maar wonder boven wonder kwam ze telkens niet uit en lukte het mij toch weer om gelijk te komen. Na een 2de jokeroorlog (we hadden het pakje onderhand alweer geschud omdat de kaarten op waren) kwam ik als beste uit de strijd en heb ik dit potje wonder boven wonder toch nog weten te winnen.

Vrijdag was Dyonne jarig en besloten we met z'n vieren 2 duiken te gaan doen. Om dit al niet korte verhaal niet nog veel langer te maken, zal ik hier slechts over zeggen dat de eerste duik (Shark Point) wat tegenviel en de tweede duik wel leuk was. Sipadan was echter stukken mooier, maar dat hadden we van tevoren al in gedachten.

We hadden ondertussen al besloten om zaterdag Gili Trawangan te verlaten en naar Ubud (op Bali) te gaan om van daaruit een scootertje te huren en wat rond te gaan tuffen hier op zoek naar tempels, rijstvelden en andere wonderen der natuur. Toen we echter de terugtocht bij de GiliCat wouden boeken, bleken de fastboats allemaal al vol te zitten tot dinsdag. De enige andere optie (op vliegen vanaf Lombok na dan, maar de vluchten waren ook al volgeboekt), was de slowboat, dus het was niet anders...de slowboat tocht zouden ook wij ondervinden.

Zaterdagochtend werden we dan ook om 08:00 met bootjes (die door de golven rondgeslagen over het strand zweefden en waar we zelf onze koffers op moesten proppen) van Gili Trawangan naar Lombok gebracht naar de beruchte Bangsal haven. 2 Mannetjes hadden als de wiedeweerga onze koffers dan ook te pakken en baanden zich een weg naar een paardenkarretje. Het was namelijk een kilometertje naar het punt waar de minivans stonden om ons naar de haven van Lembang (waar de ferry zou vertrekken) te brengen, maarLieffie brulde uit volle borst:'NO, WE WALK!!!', waarop mijn gezicht aanvankelijk -???- zei, maar toen ik doorhad dat de draagmannetjes met koffers met ons meeliepen, had ik vrede met de tippel van 1 kilometer.

Eenmaal bij de minibusjes aangekomen duwde ik ze 20.000IDR in de handen waar ze 5 minuten hevig tegen protesteerden. Ik wist echter da de duikinstructeurs 15.000IDR per duik verdienden, dus ik vond die 20k voor 10 minuutjes lopen wel voldoende voor 2 personen. Zij blijkbaar niet, maar na 100x 'Terimah kasih, no more' dropen ze dan toch af.

In het minibusje maakten we weer van onze onderhand geperfectioneerde 'we pikken de beste plaatsen' strategie gebruik en werden we in anderhalf uur relaxt naar de haven in Lembang gebracht. Dit in tegenstelling tot een onfortuinlijk Frans meisje dat op een krukje van 25 vierkante centimeter in een deuropening moest zitten.

Eenmaal bij de ferry in Lembang aangekomen bleek deze schuit nog primitiever dan verwacht te zijn. Er waren slechts -zeer oncomfortable ogende- stoeltjes op hetmiddendek en verder niets. Wij hebben dan ook snel een plekje in de schaduw op de grond bemachtigd waar we onze 5 uur durende oversteek op een niet bijzonder hygienische vloer doorgebracht hebben.

Na -lang- (weet niet precies hoe lang de oversteek geduurd heeft) kwamen we dan eindelijk bij Padan Bai aan. Beetje vaag alleen dat er nog 2 ferry's met mensen, 1 marinefregat en 3 tankers voor de kust lagen te wachten en dat ik onze motoren uit hoorde gaan.

Wat bleek nou....die pipo's hier houden blijkbaar geen rekening met getijden. Het was laag water en de ferry's konden niet bij de haven komen. Daar lig je dan. Te wachten. Op hoog water. Dat kan inderdaad LANG duren ja. Maffe Balinezen hier...dat valt toch te berekenen? Wanneer het hoog en laag water is? Als ze het op Terschelling kunnen moet dat hier ook we lukken niet?

Zo hebben we dus nog zo'n 3 of 4 uur VOOR de haven liggen dobberen. HEEL erg irritant. Eerste en laatste keer dat ik zo'n slowboat neem.

Zo kwamen we rond 22:00 dan toch bij Raka's House (tip van Jeroen en Dyonne) in Ubud aan om onze zwarte (van het roet van de uitlaat van die boot) voeten en benen te wassen en nog wat te bikken te scoren.

Komende 2 dagen zijn we van plan een scootertje (noemen ze hier MotorBike) te huren en Bali wat te gaan verkennen, maar nu regent het, dus heb ik de tijd om nog even wat foot's uit te zoeken!

P.S. Dit verhaaltje schiet me opeens te binnen terwijl ik de foto's aan het sorteren ben...

De moeder Theresa in Lieve:

We liggen op het strand en d'r loopt een mank katje voorbij. Lieve kan dit (in de natuur normale) tafereel niet aanzien en is stellig van mening dat dit arme poesje zich niet in z'n eigen levensonderhoud kan voorzien en daarom honger lijdt. Ze besluit dan ook iets te eten voor em te kopen. Uiteindelijk komt ze met vis met sambal terug, maar dat is vast niet goed voor die kat, dus de vis wordt thuis oraal van de sambal ontdaan, alvast een beetje fijngekauwd en daarna aangelengd met een beetje water opdat het beestje ook voldoende vocht binnen krijgt.

Na een kwartier kwam ze terug bij het strand (waar ik, Jeroen en Dyonne gewoon waren blijven liggen) om het arme dier (die onderhand al een halve pizza van iemandanders naar binnen gewerkt had, volgens mij kreeg die mankpoot meer eten dan welke kat dan ook en het zou me dan ook niets verbazen als hij na z'n maal vrolijk huppelend wegtippeld, trots op zijn acteerkwaliteiten) het visprutje te voeren. Kan niet wachten tot ik weer ziek ben! ;)