Ik hou het even heel kort, want we worden over 45 minuten alweer opgehaald om naar Gili

Trawangan te gaan en we moeten nog pakken en uitchecken.

Eergisteren vertrokken we van Kota Kinabalu naar Bali. We hoefden pas om 16:00 op het

vliegveld te zijn, dus de hele middag hebben we zo'n beetje zitten internetten in de

guesthouse (Summer Lodge), op zoek naar accomodatie op Bali en informatie over de Gili

eilanden.

Daar liep een normaal ogend Engels stel rond met een Scuba Junkies (diveshop in Semporna) en

'PADI Certified Diver' T-Shirts aan. Zij bleken ook naar Bali te gaan. Lieve deed d'r

assertieve petje op en vroeg vrolijk of we een taxi zullen delen. Vond ik niet het

geslaagtste idee, want met z'n 4en + koffers en backpacks in een taxi leek me nou niet

bijzonder comfortabel in het lekker broeiend warme Kota Kinabalu, maargoed, het kwaad was al

geschied en ze stemden gelijk in.

Even later gingen ze lunchen en vroegen ze of we mee wouden. Dit leek mij een prima kans om

ze wat informatie over Bali afhandig te maken en bovendien had ik het idee dat het ervaren

duikers waren (gelet op de shirtjes) en hoopte ik dat ze wat goede duikspots op Bali/de

Gili's konden tippen. We gingen dus mee lunchen. Het Engelse stel werd vergezeld door een

Engelse olifant van het vrouwelijke geslacht.

Op weg naar het eettentje begon ik wat over hun duikervaring te vissen en die bleek dus vies

tegen te vallen. Ze hadden een week in Semporna gezeten en hadden slechts 3 duiken gedaan

(ter info: je doet er 3 per dag). Ervaren duikers my ass dus. Verder bleken ze dus ook 0,0

extra info over Bali te hebben en tot overmaat van ramp behoorde dit stel tot de saaiste

mensen die we ooit ontmoet hebben. Er kwam gewoon NIETS uit. De olifant vertelde wat sterke

verhalen over welk paspoort nou het beste paspoort was (Zwitsers in haar ogen, want die zijn

neutraal) en het kon ons werkelijkwaar allemaal geen klap schelen. Elke keer weer stelden we

een vraag... kregen we antwoord... en was het stil. Het koppie van de vrouwelijke helft van

het stel straalde ook slechts:'ik baal dat ik leef' uit.

Eenmaal terug in de guesthouse zijn we dan ook maar snel weer achter de PC gedoken en hebben

we in tijden niet zo aandachtig naar het scherm gestaard. Achteraf redelijk overbodig, want

er kwam toch geen communicatie van de Engelse kant.

Toen we een taxi zochten (en lieffie zat alweer helemaal in de stress, want dit Engelse stel

hanteerde en normale strategie in plaats van lieffies 'ik wil zo wie zo een uur te vroeg

zijn' strategie') bleek dat er nog een Engelse jongen meereed. Ja DOEIIii... Dat past dus

nooit! Dus we hadden een geweldig excuus op ze te ditchen.
Op het vliegveld hebben we ze met man en macht ontlopen en na de bagageband tijgerend met

koffers en al verlaten te hebben, dachten we dat we van ze af waren, maar dat komt later.

Het guesthouse (Sayang Maha Mertha in Legian) was prima en niet duur. Een van buiten grappig

uitziend balinees kamertje en van binnen de gebruikelijke cheapass shit waar we onderhand

wel aan gewend zijn. Een douche die aan de muur hangt is tegenwoordig al luxe.

Verder hebben we hier heerlijk aan het strand gelegen en zonsondergangen bewonderd. Je kunt

hier lieffies favoriete vakantiebezigheden (ALLES in het water, zoals snorkelen,

schoonzwemmen, noem maar op) helaas niet beoefenen vanwege de golven en de stroming, dus

vertrekken we zo maar naar het so-called paradijselijke Gili Trawangan, waar dit allemaal

wel heel goed schijnt te kunnen.

Verder liepen we gisterenavond wat over de -ons bekende- boulevard achtige 'Jalan Legian' op

zoek naar een leuk eettentje. Het heerlijke van Indonesie is dat je voor -Papa Joe in

Groningen- kosten als een god eet hier. We zijn al vaker iets superchiques voorbij gelopen

met het idee van 'kunnen we toch niet betalen', maar als je dan even op de menukaart loert,

blijkt dat een standaard hoofdgerecht 4 euro is in plaats van 1 euro. Nog prima te doen dus!

Toen we eindelijk een leuk stekkie gevonden hadden, stapten we het terrein op om een goed

plekje te zoeken en waarempel... ik zie iemand zwaaien... maar wie kennen we hier nou??? HET

ENGELSE STEL. We hebben de hostess vriendelijk bedankt en zijn em gelijk gesmeerd.

Door dit alles liepen we verder dan we gewend waren en waarempel... We vonden het

uitgaansleven van Kuta! Kuta staat immers bekend als partyspot en wij vonden dat wel wat

meevallen, maar we zaten de afgelopen dagen op de verkeerde plek dus.

Toen we langs de Ocean Beach Club liepen, besloten we nog even een Mojito'tje achterover te

rammen en terwijl we een tafel in de prachtige openlucht club zochten, begon zich een

bijzonder goed staaltje moderne balinese dans (op housemuziek) zich te manifesteren op een

podiumpje midden in het zwembad. We bleven dus maar even kijken voordat we verder gingen

zoeken naar en zitspot.
Na deze Balinese wilde mannen, kwamen opeens vuurslingerende vrouwen op en voordat we het

wisten was het een van de indrukwekkendste shows die ik ooit gezien heb (op cirque du soleil

na dan)! Werkelijkwaar een prachtige vuurshow met geweldig keihard stampende muziek!
Lekkere mazzel weer dus, want we kwamen net binnenlopen.

Maar ik hou d'rmee op, want lieffie (die nog even ging tukken toen ik ging internetten) zit

waarschijnlijk alweer helemaal in de stress omdat ik nog niet een uur voordat we weggaan

aanwezig ben, laatstaan gepakt heb!

Voorlopig hoogstwaarschijnlijk geen nieuws, want internet schijnt erg duur te zijn op Gili

Trawangan (dagje of 10 denk ik).