Ok, ik moet eerst even een paar druppies gal spuwen;

Met Lieffie op reis:

Ter informatie; De bus zou om 07:30 vertrekken en het busstation is 5 minuten lopen van de Scuba Junkies Backpackers guesthouse.

Om 06:00 gaat de wekker in onze prachtige airconditioned VIP room (die 1 euro duurder was dan de standard room)

Om 06:15 begint mijn betere helft al wat te zenuwpezen door de kamer, terwijl ik nog rustig met een tandenborstel in m'n waffel wat slow motion bewegingen aan het maken ben.

Om 06:20 hoor ik (terwijl ik dus niet weet dat het nog maar 06:20 is) 'SCHIETOP!!! Je moet nog pakken!!'. Hierbij is het noemenswaardig te vermelden dat 'pakken' in dit geval betekend dat ik die paar dingen die naast de koffer liggen d'r even ingooi en dan de koffer dichtdoe.

Om 06:30 maakt het allemaal niet meer uit wat ik zeg. Ik krijg slechts een nerveuze blik die 'Als we te laat komen, dan vil ik je levend!' zegt.

Om 06:45 kan lieffie dan eindelijk uit de startblokken sprinten, omdat ik alles, overhaast door het nerveuze gepush, maar afgeraffeld heb.

Om 06:50 zijn we uitgecheckt en baant lieffie zich een weg over straat op een manier die je alleen ziet als mensen uit een brandend vliegtuig willen ontsnappen en slechts je eigen leven telt. Kortom; blik op oneindig en met haast op je bestemming afstevenen. Roekeloze inhaalacties en ellebogen toegestaan; take no prisoners.

Om 06:55 zijn we bij de ticketoffice van de Madsihirun Express naar Sandakan (Waar we dus naartoe moeten), die pas om 08:00 vertrekt.
Dan hoor ik opeens wat gesmoezel naast me:'We moeten de Diana Express hebben, want die staat in de Lonely Planet!'. Ja da's prima schat, maar waar moet ik die dan vandaan toveren? Naast de ticketoffice van de Madsihirun Express en wat lui die je smerig uitziende vissen proberen te verkopen, is d'r in de verste verte niets te zien. 'Maar we moeten de Diana Express hebben!!!', waarop ik lieffie vriendelijk doch dringend verzoek em dan maar zelf te zoeken. Ik krijg een blik die je ook wel es van zwervers krijgt als je met wat kilootjes overgewicht net met een dikke hamburger in je mond voorbij loopt, maar toch niet even 50 cent in het Febo bekertje gooit, waarop lieffie vervolgens een zoekgebied van 5 vierkante meter beslaat om mokkend te mompelen:'nou doe deze maar dan..'

En daar zitten we dan. 1 uur te wachten - drijfnat van het zweet van de hitte en al dat gevlieg - in de brandende ochtendzon op een plek waar ik nog nooit zoveel en vooral zulke geinteresseerde vliegen heb gezien.

Concluderend;
Dankjewel Gerda.
(Ook bedankt voor de fotoruimte trouwens!)



Die express bus was super de luxe en we hadden dus wederom een heerlijk relaxte rit van 6 uur naar Sandakan waar we bij een dorpje/stadje/ietsbebouwds genaamd 'Gum Gum' afgezet werden bij de Uncle Tan Operations Base.

Na een lunch in onmenselijke hitte wisten wij met onze reeds besproken taktiek de beste plekken in het minibusje van Uncle Tan in te nemen en werden we naar de Kinabantang river gebracht, waar we naar de Wildlife Camp gebracht zouden worden.

Op dit bootvaartje wisten we reeds wat makaken (cheeky monkeys), probiscis monkeys (neusapen) en een krokodilletje te spotten. Er werd ook een ruime uitleg over allerlei vogelspul gegeven, maar die beesten kunnen me dus echt HELEMAALniets schelen, tenzij ze groter zijn dan een meter, maar dat waren deze niet.

Eenmaal aangekomen bij de wildlife camp hadden we mazzel, want het water stond dusdanig hoog dat we met de bootjes gewoon bij het kamp konden komen (scheen ongebruikelijk te zijn), in plaats van bij de jetty waar het nog 200 meter hiken geblazen zou zijn naar het kamp. Geen overbodige luxe aangezien dit de enige plek van de trip is waar een koffer niet bijzonder praktisch is.

We moesten met een ander (bijzonder vriendelijk) stel in een, tja, 'huisje'. Huisje bestond slechts uit een hek waar 2 dunnen twijfelaar matrasjes in lagen met klamboes eroverheen.
We waren hier heel blij mee, want van de informatie die we van internet geplukt hadden, dachten we dat we onder een klamboetje in de lucht zouden slapen. Dit was eerder ook het geval, maar blijkbaar molden die makaken toch teveel dure cameras van de gasten, dat ze toch maar hekwerken aangebracht hadden bij de hutjes. Bijzonder fijne gedachte. Want ik weet niet of iemand die foto van Egypte nog kan herinneren waarnaast ik altijd wakker werd? Nahja, dat zou je zonder hekwerk dus in het echt kunnen overkomen (alhoewel daar geen leeuwen rondlopen, maar jullie snappen het wel).

Sanitaire voorzieningen waren bijzonder spartaans en er hing dan ook een typisch aroma om de WChokjes. Douche bestond helaas slechts uit een emmertje die je mee kon nemen naar de (troebel bruine) rivier.

Al met al was het in junglebegrippen, waarschijnlijk een 5 sterren hotel; ik was echter blij dat we maar 1 nacht zouden blijven. De normale package was namelijk 3 dagen en 2 nachten in de jungle, maar dit kwam voor ons niet uit met de reeds geboekte vluchten, dus wij konden HELAAS maar 1 nacht tarzan en jane spelen.

Er was aanvankelijk geen programma dus doken we met de rest van de groep maar in de bierkoelkast. Sterke duikverhalen en andere reisavonturen vlogen over de tafel en na 2 blikjes bemerkten lieffie en ik reeds wat we eigenlijk bij de deep dive hadden moeten ervaren.

Het eten (waar we al veel lof over gehoord hadden) werd opgediend en we deden ons tegoed aan allerlei overheerlijke gerechten.

Na het eten kwam het eerste avontuur dan; de night safari by boat! Door de modder banen we ons een weg naar het bootje en daar gaan we dan. Gewapend met een maleisisch junglemannetje met een schijnwerper en 2 accu's. Op zoek naar.... spannende dieren... en maar zoeken... en maar zoeken... en ja hoor.. EENVOGEL!!! Bijzonder boeiend, zo'n mus die in wat verfpotjes gevallen is... En nog een... en alweer zo'n zelfde kleurplaatmus... Nou eindelijk een slang... nahja, slangetje dan... wel grappig die geel zwart afwisselende kleurtjes, maar erg indrukwekkend was ie nou ook weer niet. En inderdaad... na een uurtje met een schijnwerper in bomen gestraald te hebben en in de uitlaatgassen van dat buitenboordmotortje dat levensmoe was gezeten te hebben, gingen we terug naar het kamp.

Toen we terugkwamen vroegen de mensen die niet op safari waren 'and did you see anything??', waarop ik antwoord:'well, nothing special. Some birds and a snake', waarop werkelijkwaar die hele groep opeens bijzonder opgewonden raakt en brult 'WHAT KINDOFSNAKE???', waarop ik zeg dat ik geen idee heb hoe die heet en dat ie zwart/geel was. Toen werd mij duidelijk gemaakt dat dit de mangrove snake en dat dit dus een van de dieren is waar de anderen al dagen naar zoeken.

En TOENging er een belletje bij mij rinkelen. Als deze mensen al dagen naar zo'n slangetje zoeken...hoe saai moet de rest van die tochten dan wel niet zijn?

En hier kreeg ik bij de ochtendsafari antwoord op. Het gebeurt blijkbaar dus ook vaak dat je NIETSziet op zo'n safari. Ik had van het begrip 'jungle' altijd het idee dat het een kakafonie van dierlijke geluiden zou zijn, dat de makaken je om de oren zouden slingeren, omdat ze op de vlucht zijn voor een aggressieve giraffe, die op zijn beurt weer geobsedeerd is door een vlinderzwerm etc. etc. In werkelijkheid is het slechts modder, bomen met af en toe een glimp van een stukje fauna.

Maar hiervoor zijn we eerst nog gaan slapen. Best knus met z'n tweetjes onder zo'n klamboe (rechthoek). Hierdoor had je ook helemaal niet door dat er nog een stelletje een paar meter naast je lag. Dus ik lag heerlijk te knorren, terwijl ik naast me wat tevreden gesmak hoorde.
Ware het niet dat rond 04:00 het begrip 'REGENwoud' even gedetailleerd uiteen gezet werd. Hierbij opgeteld dat de hutjes een dak van dun metalen golfplaat hebben, resulteerd dit in een primitieve doch bijzonder effectieve wekker, zonder snooze of off knop.
Het enige wat me op dat moment nog wat gelukkig hield, was het idee dat we over een uurtje of 8 weer lekker in de beschaving zouden zitten.

Om 06:30 kwam de morningcall voor de ochtendsafari. We hadden een half uurtje om ons voor te bereiden, maar je snapt het al; 40 mensen in een kamp, waarvan de helft op safari gaat en net wakker is + 2 WC's = File.
Ik besloot in tegenstelling tot Lieve maar niet aan deze ochtendspits mee te doen en deze trip te bewaren tot we weer wat behoorlijk sanitair zouden hebben.

De ochtendsafari had ik reeds besproken en na de ochtendsafari volgde het ontbijt. Pannekoeken, een soort maleisische oliebollen, brood, noem maar op. Toch typisch; dan ben je 3 weken in Azie en dan krijg je in de jungle bijna het lekkerste eten... (Jakarta bij m'n tante was ook heeerlijk).

Hierna gingen we HELAASalweer terug naar de bewoonde wereld. Ik hoorde dan ook vaak 'Ohhhh, just staying for one night? Aren't you sad you are going already?', waarop ik triomfantelijk antwoord:'To be honest, no I'm not!', waarop de reacties verdeeld waren. Soms werd er wat pijnlijk gelachen en zag ik duidelijk dat men jaloers op mijn soon to be shower was en anderen konden zich oprecht niet voorstellen dat ik het niet erg vond om reeds te vertrekken. Deze laatste categorie dient naar mijn mening opgenomen te worden bij een psychiatrische kliniek.

Het water was helaas een redelijk stuk gezakt en we zouden dus moeten hiken naar de jetty waar we door de boot opgepikt zouden worden. Verder had ik naast mijn paar Havaianas niet geschikt schoeisel bij me en durfde ik de te huren laarsen van het kamp toch echt niet aan. Bij deze rubberen gevallen kreeg ik het idee dat een dozijn schimmelinfecties en de nodige kleine bijtende diertjes bij het huurcontract inbegrepen waren.
Dus daar liep tommy de jungleboy... Op slippertjes, met een koffer op z'n hoofd door de modder.

Eenmaal aangekomen bij de jetty werden we in 3 boten opgedeeld om terug te gaan naar de plek waar we met het busje opgehaald zouden worden en eindelijk hadden wij eens mazzel. We zaten in de boot van Tony; de meest ervaren gids. Dit resulteerde er dus ook in dat wij regelmatig -om in eerste instantie nog onbekende redenen- vol gas op de wal af stevenden om vervolgens een krokodil of ander bijzonder diersoort te spotten. De andere gidsen zagen dit allemaal niet en arriveerden dan meestal ook pas op het moment dat het object reeds wederom de privacy opgezocht had. Eigenlijk had ik een foto moeten maken van de teleurgestelde koppies die boven de spiegelreflexjes uit prijkten van de mensen in de andere boten. Deze arme sloebers zaten namelijk al 3 dagen en deze stinkzooi om deze objecten te spotten.

Eenmaal weer bij de busjes aangekomen, maakten we wederom gebruik van de beproefde TomenLievepikkendemooisteplekjesindebusjes methode en zaten dan ook wederom relaxt, terwijl we allemaal gezeur achter ons hoorden over de beenruimte. Dikke vette pech jongens... We zien jullie toch nooit meer terug.

Eenmaal bij de operations base aangekomen hebben we eerst gedouched en zijn we daarna naar het Sepilok oerangoetang rehabilitatie centrum gegaan (want die attracties hebben we helaas niet in het wild kunnen aanschouwen).

We hadden al van anderen gehoord dat dit centrum niet zoveel voorstelde en dat het zeer toeristisch was. Dat men tijdens het voederen met massa's stond te dringen om lenzen een glimps van de 'mannen van het oerwoud' (want dat is de betekenis van oerangoetang...weer wat geleerd! of was ik de enige die dat niet wist?)te laten vangen.
Maar dit viel ons reuze mee. Het was vrij rustig en ja, het zijn inderdaad mensen die die bananen naar de voederplatformen brengen, maar who cares? Die beesten zien er d'r heus niet anders om uit. Ik vond dit juist ideaal en wou dat ze de hele jungle op deze manier ter bezichtiging aanboden (wat ze in Artis volgens mij ook proberen, maar dat is et em net even niet).

Hierna heeft lieffie d'r schoonheidsslaapje gedaan en heb ik eindelijk met flashy.exe afgerekend en heb ik als het goed is weer virusvrije geheugenkaartjes.

De volgende ochtend zijn we naar Kota Kinabalu gevlogen. Deze vlucht was dus echt letterlijk opstijgen, 5 minuten normale vlucht en vervolgens werd de landing alweer ingezet.
Aangezien het domestic flights zijn, zit je niet met alle formaliteiten. Je kan dus van de checkin zo doorlopen naar het vliegtuig (als het al geland is dan) en bij aankomst kan je gelijk doorlopen naar de bagageband. Heerlijk op die manier.

Kota Kinabalu is een stuk westerser (of westerder of meer westers) dan wat we tot nog toe van Maleisie gezien hebben. We zitten hier een beetje niets te doen en te internetten. Ook wel lekker. 'Mount Kinabalu' ofzo is hier, maar geen haar op m'n hoofd die d'r aan denkt om die te beklimmen.

Vanmiddag vliegen we naar Bali, waar we eerst een nachtje in (waarschijnlijk) Kuta verblijven om vervolgens op zoek te gaan naar een spot waar we wat kunnen snorkelen en duiken en vooral OP HET STRAND LIGGEN!!! We willen het liefst naar Gili Trawanganankabanofzoiets, maar dat lijkt redelijk vol te zitten. We gaan in ieder geval nog even op zoek.