Vanaf jakarta zijn we via KL (waar we de laatste Happy Meal voor de komende week verorberd hadden) naar Borneo gevlogen. We landden, en de vochtige benauwde natuurlucht kwam ons al tegemoet. Het was alsof we in de vlindertuin van dierenpark Emmen liepen, dus Lieve was doldwaas enthousiast, aangezien Tom normaliter geen stap met haar in een dierentuin zetten wil. We stapten in het busje van de diveshop en op dat moment begonnen al Lieve's alarmbellen te rinkelen. Van de Maleisische chauffeur moest Tom helemaal voorin, en een Maleisische dame helemaal achterin naast alle tassen. En laat Lieve nou net een losse doorzichtige plastic zak met camera + telefoon achterin bij de koffers geplant hebben. Tijdens de rit over de weg tussen alleen maar bos, hoorde Lieve's radar zakjes ritselen, een rits zippen en de tassen subtiel verschoven worden. Ze stond op het punt te gaan flippen en bedacht met Tom een plan de campagne. Zodra de auto zou stoppen, zou Tom eruit springen en de achterbak openen om alles te checken, terwijl Lieve tijd zou rekken door haar slippers op de grond in het donker te zoeken, zodat de vrouw achter haar er ook niet uitkon. Zo gezegd, zo gedaan. Een uur pure stress bleek voor niets. Alles zat braaf waar het zijn moest. Vervolgens kwamen we met al onze hebben en houwen aan bij ons, in maart gereserveerde guesthouse van de diveshop. Bleek er een foutje (van onze kant) en werden we ergens anders heen geloosd. Het was inmiddels al donker, we waren moe van de reisdag en daar liepen we door het meest mistroostige stadje ever. We boekten een kamer ergens anders en samen met een loshangende fan, een drol van de vorige gast in de niet-doorspoelende-wc, vreselijk zoemende elektriciteitskabels en Georg de Kakkerlak sliepen we in, om de volgende morgen vroeg op te staan voor de duikcursus.

Braaf stonden we om 7 uur bij het ontbijt en de diveshop. Geen cursus vandaag wegens ziekte. Godallemachtig, boek je eens ver van te voren..Dan maar 3 fundives bij Sipadan. Aangezien er aardige currents zijn, twijfelden de divemasters of we niet beter ergens anders naartoe konden gaan, maar uiteindelijk werden Thomas en Godeliefff (We geven altijd onze paspoort namen op om gezeur te voorkomen)toch bij de Sipadangroep ingedeeld.

Lieve's droom Borneo, witte strandjes en een prachtige duikplek glanzend in de zon bleek iets teveel van het goede. Snertweer, golven en wind. De zee zag grauw en onder water was het grijs/bruine loszwevende zand weliswaar prachtig maar daar kwamen we niet voor. De currents zijn prima te doen, je moet je aan een stuk dood koraal vasthouden anders waai je weg, en we zagen wel wat white tip sharks (ook die had lieve 2 meter langer ingeschat), veel barracudas en zeeschildpadden. Maar toch, als een van de mooiste duikplekken ter wereld...hmm. Die avond zaten we voldaan in de Longhouse op Mabul, een eilandje 36 km van de kust.

Eenmaal in bed kwam de storm, aangezien dit ding op houten palen staat en je door elk plankje de zee ziet, was het wat beweeglijk en liepen mensen snachts op de gang te kijken naar de woeste zee. Huges snurkte verder maar ik werd aardig uit mn bed gerukt. Om 9 uur kwam toch onze die-hard boot en het weer was heerlijk. Het eiland was van grauw in stralend wit, palbomen groen, en de zee blauw veranderd. De cursus stelt helemaal niets voor, de manual hebben we tot de dag van vandaag nog niet ontvangen maar we hebben 'm zo goed als afgerond. Na weer een avondje op het houten terrasje met wat anderen ons avondmaal verorberd te hebben, hadden we een rustige nacht en een slecht-weer dag. Lieve was bijna niet meegegaan door allerlei pijntjes, maar vertikt het om Tom alleen te laten gaan (met het waanidee dat alleen zij hem kan redden van een hamerhaai).

En nou maakt Tom het verhaaltje even af;

Eerste dag duiken was voor mij even wennen. Ik heb namelijk de ziekelijke neiging om zo weinig mogelijk te ademen om meer lucht over te houden. Beetje onnozel omdat het niet veel zin heeft om nog een halve tank vol te hebben als de rest tegen die tijd geen lucht meer heeft en we daarom omhoog moeten. Dit fenomeen blijkt ook een naam te hebben; 'skip breathing'. Symptomen zijn duizeligheid en hoofdpijn en laat ik daar nou verrekte last van hebben na het duiken (in Egypte ook al). Na de derde duik lag ik dus zo duizelig als een garnaal, misselijk als een frogfish en met de hoofdpijn van een schildpad (want die moeten me toch een potje hoofdpijn hebben om die chagrijnige koppies van hun te kunnen verantwoorden) in de boot. En oh, wat was het een verademing om de volgende dag na normaal te ademen zo kwiek als een hoentje het water uit te komen. No more skipbreathing voor Tommyboy dus.

Sipadan is onderwater prachtig mooi. Wij hebben alleen de pech dat we tot nog toe rotweer daar hebben en de visibility niet echt je van het is ('plankton bloom' heb ik me laten vertellen). Maar het is hier toch zeker wel een onderwaterparadijsje. Normaliter heb je als hoogtepunt tijdens een duik 1 iets als een schildpad ofzo en heb je mazzel met die sighting. Hier is daarentegen zoveel te zien en moet je kiezen of je naar de 3 cirkelende haaien, naar de parende schildpadden die de divemaster aanvallen omdat die ze per ongeluk in hun paringsritueel verstoord, naar de school van honderden barracuddas, naar die titan triggerfish die het rif als een dolle stier aan het aanvallen is, OF naar die frogfish die zich in dat stuk koraal probeert te verstoppen moet kijken. En dan heb je ook nog es allemaal koraal met de nodige macro organismen die door sommige mensen ook als bere-interessant ervaren worden. Kortom; d'r is hier genoeg om naar te kijken.

Wij doen hier de PADI Advanced Open Water course. Deze cursus stelt op zich al niet zoveel voor, maar als je em bij Scuba-Junkies in Sipadan doet, kan je em na betaling eigenlijk direct laten inpakken en meenemen.

Ik zal de cursus even voor jullie uiteenzetten.

De verplichte onderdelen:

- Deep Dive; briefing 'we gaan zometeen tot 25 meter diep in plaats van 18 meter'. OK, dat was et dan.

- Navigation; met een kompas een vierkantje zwemmen. Dit omdat het de 'advanced' course is he! De open water mensen doen slechts een rechte lijn. Hierbij vertelde de instructor ook nog eens vrolijk dat de visibilty eens zo slecht was (wat volgens mij een van de voornaamste redenen is dat je onderwater leert navigeren) dat ze de cursus maar op het strand met schelpen gedaan hebben. Men moest dus met een kompas in de hand een vierkantje lopen op het strand. Wij deden het wel onder water, maar dat het er veel moeilijker op werd kan ik niet echt zeggen.

Dan heb je nog 3 optionele onderdelen, maar aangezien wij nog geen manual of iets gekregen hebben, hadden we geen idee welke we moesten kiezen. Dus ik vraag:'Which courses are available?' Waarop we het antwoord krijgen:'Well, at Sipadan, not every course is possible due to the nature of the dive site, but we can do Underwater Photography, Drift Dive, Fish ID or Underwater Naturalist and the last two are pretty much the same'. Nahja, doe die 3 maar dan.

- Underwater Photography:Wij hadden onze eigen camera met underwaterhousing mee, waarop we dus als briefing kregen:'Well, you probably know your camera settings better as we do'.

- Drift Dive; 'With a drift dive you don't exit the water at the same point as your point of entry' (Joh!)

- Fish ID; 'Look at the shape of the fish to identify them' en dan krijg je een kaartje met vissen te LEEN (opdat je ze de volgende duik kan opzoeken op je geleende kaartje met vissen).

Al met al: in de pocket dat certificaat!

Maar et zijn wel geschikte lui hier hoor van Scuba-Junkies. Ik zou ze alleen niet aanbevelen voor een onderwijsraad.

Verder krijg ik, in tegenstelling tot Lieffie, de smaak van het duiken steeds meer te pakken en baal ik eerlijk gezegd dat we zometeen een zwetende plakkende jungle in gaan, alhoewel dat natuurlijk ook een ervaring op zich is. Ik was eigenlijk liever nog 2 daagjes gaan duiken.

Nou dat is eigenlijk wel wat ik over de afgelopen dagen kwijt wil. We posten zo de (onderwater) foto's nog even en dan maken we ons op voor 2 dagen ongemak in de jungle!!!

Wil ik ook nog even opmerken dat ik me kan voorstellen dat die verhalen retesaai zijn zonder foto's ertussen. We tikken de verhalen echter meestal van tevoren (zoals deze in bed) en dan is het zo'n gehannes om de foto's er later tussen te plakken. Als we echter es de tijd hebben op internet, dan zetten we er alsnog wel wat foto's tussen.

Nou, wij gaan aapjes zoeken. Volgende post is waarschijnlijk over een dagje of 3!