En toen gingen we naar de Bromo!

Onze vakantie is onderhand meer een -vliegtuig uit, minibus in- vakantie geworden dan dat we ook maar enige rust krijgen, maar je moet d’r wat voor over hebben om de highlights van Indonesie in 1 week te zien.

Zo stapten we donderdag ochtend om 09:00 (eindelijk eens niet voor 07:00) in een minibusje om een rit van 11 uur naar de Bromo te gaan ondervinden. Onderweg bemerkte Jeroen nog dat dit zo’n beetje van Nederland naar Italie is qua reistijd en dat het best typisch was wat we deden aangezien iedereen je zou uitlachen als je zou zeggen:”Morgen rijden we even naar Italie om de toren van Pizza te zien en dan rijden we gelijk weer terug”.

De minibusritjes zijn hier een spektakel op zich. Het is een waar inhaalspektakel en het lijkt eigenlijk wel een gebed zonder einde. In Nederland haal ik altijd in om een of andere pipo die het nodig vind om net onder de maximumsnelheid te gaan rijden voorbij te streven, maar hier is het een en al vrachtauto en veel te zwaar beladen auto’tjes, dus het zigzaggen blijft echt de hele 11 uur doorgaan.

Na een vermoeiende rit kwamen we rond een uurtje of 21:00 dan ook eindelijk bij de guesthouse in het dichtst bij de bromo gelegen dorpje (Cerewan keblablablaofzo) aan.

We verwachtten het ergste aangezien dit verblijf bij de prijs van de toch al niet te dure tour in zat, maar we kregen een aangenaam ruime kamer, die als enige nadeel had dat het stervenskoud was (we bevonden ons immers veel meters boven algemeen Nederlands peil). Konden we in ieder geval wel weer eindelijk es tegen elkaar aankruipen zonder aan elkaar vast te plakken.

De volgende ochtend werden we door een of ander zingend mannetje om 03:30 van bed gelicht om de zonsopgang bij de bromo te aanschouwen.

Zoals gebruikelijk waren we weer NET iets te laat bij de verzamelplaats en zagen we de eerste karavaan jeeps (die ons naar de sights zouden brengen) vertrekken. Al rennend kwam ik meesterlijk ten val en wist ik op bijzonder knullige wijze mijn knie en elleboog te bezeren. Gelukkig waren het op de eerst pijn en schrik na slechts schaafwonden en toen we onze jeep eindelijk gevonden hadden begonnen ook wij aan de tour. Lieve’s hart kreeg hier echter wel weer een opdondertje van, want die had de nodige portie stress alweer achter de kiezen om 04:00 ‘s ochtends.

We gingen eerst naar het viewpoint met een mooi uitzicht. Helaas waren wij niet de enige en zag je in plaats van een bromo vooral toeristen. Gelukkig heb ik af en toe de camera ergens tussen weten te drukken en heb ik zo toch de nodige kiekjes kunnen schieten.

We hadden al gehoord dat het stervens koud daarboven zou zijn, dus ik had een paar dagen van tevoren voor 1,5 euro al een of ander oud smoezelig truitje gekocht. Verder hebben we ons met 2 batik (nahja, cheapassnamaakbatik dan) broekjes bewapend. We liepen er dus lekker warm bij.

De avond tevoren hoorde ik Lieve opeens heel hard lachen en “NEEeee” roepen. Wat bleek… Mijn smoezelige truitje had als tekst op de rug “DON’T MAKE ME KILL YOU!!!” staan en op de voorkant stond ook nog even subtiel “KILL YOU!!!”

Ik weet niet wat voor projectcatwalk dropout dit truitje ontworpen heeft, maar ik liep er dus uitermate killjoeerig bij. Het was me inderdaad ook al opgevallen dat sommige lui wel es wat wezen als ik voorbij liep, maar ik dacht dat dat vooral met m’n kale verschijning+oranje broek te maken had. Gelukkig zijn we geen stoere Javanen tegengekomen die de proef op de som wouden nemen.

Na de viewpoint gingen we naar de krater wat –hoe cliché het ook klinkt- werkelijkwaar een prachtige ervaring was. Heb nog nooit zoiets dergelijks in m’n leven gezien. We hadden de foto’s van Wahjuni al gezien, maar om d’r zelf te staan was toch even anders.

Van de jeepparkeerplaats naar de werkende krater was een flinke tippel. Hier de ijle lucht en een redelijk lange steile trap opgeteld, vormde dit een aanzienlijke aanslag op onze conditie.

Op de terugweg besloten we toch maar een paardje te nemen, want voor die euro die je d’rvoor moet betalen, hoef je het ook niet echt te laten.

Hierna (rond 08:00) werd er nog even snel ontbeten en begonnen we alweer aan de terugtocht. Bij het overstappunt (waar iedereen op bussen in de goede richting gedaan werd), hadden we slechts 1 missie; de achterste plekken van de minibus veroveren en met ons leven verdedigen. Bij de achterste rij kun je namelijk de stoelen helemaal naar achteren klappen (liggen), zonder iemand tot last te zijn en dit is geen overbodige luxe bij een rit van 11 uur. Hier komt ook nog bij dat ik persoonlijk hier het liefst zo min mogelijk zicht op de weg heb, want dan zou ik per 5 minuten een bijna dood ervaring meemaken.

Lieffie en ik hadden dan ook afgesproken dat ik telkens zou informeren of het reeds aangekomen busje naar Yogja zou gaan en als dat het geval zou zijn, dat ik gelijk de achterste bank zou confiskeren opdat lieffie daarna met alle bepakking rustig bij me zou komen.

Plan werkte als een geoliede machine! Ik was als eerste bij de bus (omdat de rest eerst allemaal hun bagpacks pakten) en verdedigde de achterbank met hand en tand. Een Frans stelletje wou d’r bij, maar door 3 keer naar de bank voor ons te wijzen en vervolgens de deur naar deze bank ook nog even vriendelijk voor ze te openen, namen ze toch –lachend als Franse boertjes die de tandarts te lang niet bezocht hebben- op de bank voor ons plaats. Toen kwam d’r nog een onfortuinlijk Spaans stel aan, waar een van de twee op de voorbank moest plaatsnemen (naast de chauffeur) en die dus niet eens meer naast elkaar konden zitten. Lief en ik gingen gelijk breed zitten, oogkleppen op en maar hopend dat we niet aangetikt zouden worden omdat iemand toch liever naast ons plaats zou nemen dan naast het Franse stelletje op de bank voor ons.

En het hele toerist/mensonvriendelijke tafereel wierp z’n vruchten af, want lieffie en ik hadden de hele achterbank voor onszelf en hadden nog een redelijk relaxte rit van 11 uur. Had er achteraf niet aan moeten denken om op de voorbank (die niet naar achteren kon) of niet bij elkaar (en wel naast een puberend Frans stelletje, waarvan de mannelijke helft het blijkbaar nodig vond de nek van de vrouwelijke helft bijzonder aandachtig met meerdere zintuigen te inspecteren) te moeten zitten.

Na 12 uur kwamen we gelukkig dan ook heerlijk uitgerust (de medepassagiers met mijn gesnurk vermoeid te hebben) weer bij Setia Kawan Losmen (guesthouse in Yogja) aan.

Zaterdag en zondag hadden we dan eindelijk voor het eerst even 2 relaxdagen waarin we niets hoefden te doen.

Zaterdag hebben we wat geshopt en smiddags hebben we wat zitten internetten (Fenna; bedankt voor de extra fotoruimte!). De guesthouse is werkelijkwaar heel erg leuk (op het feit dat het wat naar ongewassen handdoeken stinkt na dan) en we genieten ook van fruitrdrankjes op het dakterrasje of van internet in het restaurant (van dezelfde eigenaar).

‘s Avonds besloten we om maar es naar de Amberpo Plaza (shoppingmall) te gaan, waar bioscopen waren. Dit was zo’n 5 tot 10 kilometer van de guesthouse en we besloten maar es een becak te nemen (indonesische variant van de tuktuk; verschil is dat hier de becakdriver moet trappen in plaats van gasgeven). De guesthousejongen zou wel even met ons mee om een prijs te regelen, maar z’n maatje stond er niet en de enige becakdriver die d’r stond was een scharminkelig niet al te gezond ogend mannetje van een jaartje of 50/60. Nahja, die maar dan. Ik weet niet of jullie het op CNN gehoord hebben, maar de langste file in Yogja ooit voltrok zich op dat moment. Tom en Lieve (tezamen toch zeker goed voor een kilootje 150 schoon aan de haak) werden namelijk door een mannetje, wiens gewicht al wel gelijk was aan mijn buik alleen, in een becak vervoerd met een gemiddelde snelheid van 3km/u (we werden soms door voetgangers ingehaald). Het arme mannetje wiens gezondheid toch al een beetje te wensen overliet, liep te kreunen en heeft amper op z’n zadel gezeten omdat hij bijna de hele rit staand moest trappen. En dan heb ik het nog niet eens over de heuvels gehad, want ieder punt waar de weg ook maar in enige mate omhoog liep, moest het arme mannetje van de becak af en moest hij het vehikel met zijn volle (toch al geringe) gewicht dieuwen. Het was werkelijkwaar zo zielig. Zeker als hij er een “sorry” uit wist te puffen omdat het zo traag ging. Iedere keer als we om wat voor reden dan ook (en daar zijn d’r nogal wat van in dit verkeer) tot stilstand kwamen had het mannetje weer de grootste moeite om het geheel weer in beweging te krijgen. Hier enige hoestbuien en menig gekreun bij opgeteld, resulteerde dit in dat Lieve en ik maar eens een goede daad zouden moeten verrichten. We besloten hem in plaats van 25.000IDR 100.000IDR te geven (wat zo’n 7 euro is). Toen ik hem het geld dan ook gaf was het eerst uit volle borst “terimah kasih!” (bedankt). Toen we wegliepen keek ik nog een paar keer om en het was echt een mastercard-reclame-priceless-tafereel; hij zag hoeveel ik hem gegeven had en stond verbouwereerd naar de 2 briefjes van 50.000IDR te kijken. Hierop ging hij es wat aan de briefjes trekken en voelen om te kijken of ze wel echt waren. Hierna verscheen een brede lach op zijn gezicht en zag ik hem blij als een kind aan een shoppingmallbewakingsman vertellen wat er gebeurd was, driftig wijzend naar de 2 briefjes van 50.000IDR. Hierop heb ik over m’n schouder nog een paar kiekjes geschoten, waarop hij een keer (helaas bijzonder onduidelijk) is vastgelegd toen hij door had dat ik foto’s aan het maken was en waar hij breed glimlachend, diep gelukkig, in de camera keek. Helaas heb ik deze foto 15 minuten geleden vakkunder stuntelig per ongeluk verwijderd. Deze geheugenkaart gaat dan ook op slot om te proberen em thuis met datarecovery software toch nog te reanimeren.

Hierna hebben we nog een film gezien (Gino: The Dark Knight !!!), maar ik moet je teleurstellen, ik weet niet of die goed was, want ik heb (zoals alleen een echte Tom dat kan) de halve film gemist omdat ik weer lekker in m’n stoeltje zat te knorren.

Vandaag zijn we vanochtend even naar de Kraton (Sultans Palace) geweest om wat traditionele dansen te zien, maar die waren dusdanig slaapverwekkend dat we de sultan na een half uurtje weer vaarwel gezegd hebben.

Morgen gaan we weer met de superdeluxevliegtuigachtigetrein naar Jakarta en overmorgen vliegen we dan naar het volgende avontuur; DUIKEN bij Sipadan!!!