Zondagochtend, na een paar uur geslapen te hebben, gingen we met de taxi richting vliegveld.Mijn monnik stond verdacht snel op die betreffende zondag, en zijn ogen waren gericht op 1 object, ik zag hem wat vreemde bewegingen maken, en voordat ik het wist liep hij, al -poging tot Thais- neuriend door de kamer met z'n nieuwe zilvergrijze fisherspants. Die avond ervoor had hij ze om de hoek van het hotel aangeschaft. Ik stond erbij en hoorde hem antwoorden op de vraag: 'Which color sirr?' ,'I really like the orange one!'. Ik stond daar stijf en dacht dat mijn oor mij bedroog. Langzaam durfde ik om te kijken ( terwijl dit gebeurde loerde ik richting een ander kraampje vol bikini's) en zag ik een stralende Tom met een oranje zak in z'n hand. Dus toch. Oranje.
En alsof dat nog niet genoeg was, had hij nog een rode erbij gepakt en dik tevreden liep hij met z'n nieuwe aankoop richting hotel. Eenmaal aangekomen paste ik mijn, dacht ik, redelijk ‘te doene' luchtige broekjes.
Nog nooit heb ik zulk onflatteus stretchmateriaal gezien ( terwijl deze twee woorden vanzelfsprekend samen genoemd horen te worden). Nadat Tom toch nog maar zijn lange broeken ging omruilen voor korte heb ik de stoute schoenen aangetrokken, en mijn alter-ego Assertiefje Liefje uit het stof gehaald. Met een ferme stap liep ik richting de betreffende verkoopster + kraam, die ik niet tot mijn grote schrik niet meer zag. Wel zag ik een soortgelijk kraampje en begon op een zeer vriendelijke toon (hmm, misschien hoort dat niet bij assertief?) dat mijn kont drie meter groeide in die broek en ik hem graag zou willen ruilen. Er werd geen aandacht aan besteed en ik moest het doen met het korte antwoord dat ik het niet bij haar kraampje gekocht had ( wat ook zo was, maar ondertussen geloofde ik steeds meer mijn nieuw aangemaakte herinnering en daarnaast blijf ik natuurlijk wantrouwig). Ik zette door, deed heel zieli, dat ik met het vliegtuig ging, wat ik nu moest, dat ik hem alleen maar wou ruilen, maar het mocht niet baten. Mevrouw begon in het Thais tegen een medeplichtige naast haar te schreeuwen, met een gezicht vol ergernis en wijzend naar mij. Met een hangend hoofd liep ik verslagen weg. Assertiefje Liefje is weer op zolder gezet.

En vanaf hier neem ik het even over, want we lopen alweer dusdanig achter met het verslag dat Lieve de afgelopen gaat doen en ik over Jakarta en familie ga tikken. Hier was ze echter al mee begonnen, dus dat hebben we er boven geplakt.

We stonden dus op! Na ziekelijk kort geslapen te hebben, maar het is niet anders, aangezien Air Asia (waarmee we binnen Azie vliegen) regelmatig sms't met nieuwe vertrektijden. We zijn met de taxi naar het vliegveld gegaan (oh wat is dat Thailand toch heerlijk spotgoedkoop...en je blijft maar onderhandelen...met hand en tand.....om bedragen als 50 cent...waar hebben we het over?). Op het vliegveld hebben we kennisgemaakt met de 'budget airliner' kant van Air Asia, want d'r was slechts 1 checkin balie open met een bijzonder geirriteerde jongedame en we stonden dus een flinke tijd in de rij. Lieve stoorde zich in het bijzonder aan de driftig tegen hun trolly dieuwende aziatische oude vrouwtjes (voordringen), maarja, laat ze dan maar even voor gaan. Het scheelt toch niet zoveel.

Het vliegtuig van Air Asia was top (Airbus A320), nieuw en last but not least, NIET volgeboekt. Dus wij konden lekker tegen elkaar aan hangen zonder een of ander aroma van een buurman op te hoeven sniffen.

Op het vliegveld in Jakarta stonden mijn tante Daisy en m'n oom Ingthay ons op te wachten. In de auto hebben ze ons wat door Jakarta gereden om een indruk van de stad te geven en ik moet zeggen; niet veel aan. Alhoewel het een metropool is bestaat Jakarta (volgens mij, want we zijn d'r maar 2 dagen geweest) vooral uit business kantoren en shopping malls. Uiteraard zijn d'r wel mooie spots, maar die hebben we niet gezien in ieder geval. Het mooiste wat wij nog gezien hebben, is het park bij het centraal station Gambin.
Na wat rondgereden te hebben, gingen we naar een restaurant in zuid Jakarta en hebben we heerlijke Indonesische gerechten gehad. Alhoewel ik helemaal niet van Indonesisch eten hield, moet ik zeggen dat dit toch wel bijzonder smakelijk was. Ingthay vertelde ook dat Indonesiers het over het algemeen moeilijk hebben het eten lekker te vinden als ze in het buitenland zijn en ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Hierna zijn we naar huis gereden (we waren allebei erg moe). Dit was wel een grappige gewaarwording aangezien ik 2 maal eerder bij dit huis ben geweest. Volgens mij toen ik 5 en 12 was en het enige wat ik me nog echt kan herinneren van die vakanties is het huis van Ingthay en Daisy. Was dan ook een leuk dejavu momentje toen ik het weer allemaal zag.

‘s Middags hebben we de nodige uurtjes slaap ingehaald.

‘s Avonds was het familytime. Mijn tanta Ireen en oom Peter, die in Sumatra wonen, waren toevallig ook in Jakarta en met alle kinderen neven en nichtjes was het een gezellige boel. Was heel leuk voor mij om ze allemaal weer te zien, want dat was toch ook wel zo'n 16 jaar geleden allemaal.

De volgende dag had Daisy een chauffeur voor ons geregeld (in Indonesie zijn huishulpen en chauffeurs de normaalste zaak van de wereld.......voor een deel van de bevolking dan) en mochten we in Daisy's auto doen wat we wouden.
We hadden tijdens het eten de avond ervoor van m'n nichtje gehoord over TamanMini, een soort Madurodam van Indonesische huisstijlen, maar dan wel op ware grote in niet in het klein (wat ik dus altijd dacht als ik eerder over Tamanmini hoorde).
We verbaasden ons wederom over het verkeer in Jakarta (en dit was een zondag!!!) en vooral over het feit hoe vaak het NET goed gaat, in plaats van net verkeerd. Die 'motorcycles' (wat in Europa gewoon scooters zijn) vliegen je letterlijk aan alle kanten om de oren. Met kinderen van 4, met z'n drieen, balen papier/rijst/weetikveelwaterindiezakkenzit achterop en ik kan me d'r wel iets bij voorstellen, want als je haast hebt, moet je de auto echt niet nemen in Jakarta.

Bij Tamanmini hadden we wederom mazzel dat het voor de Indonesische kijkbuiskindertjes de eerste schooldag was en dat er werkelijkwaar NIEMAND in het hele park aanwezig was. We konden dan ook overal waar normaal zo'n eftelingwachtrijdranghekding stond gewoon lekker doorlopen en alle huizen waren ook mooi op de gevoelige digitale sensor vast te leggen zonder 100 kinderen in het shot te hebben. Nadeel was dan wel weer dat sommige huizen niet open waren, maar iemand die eigenlijk voor het eerst in z'n leven een beetje aan cultuur begint te snuffelen is het geen probleem dat hij hier met mate aan blootgesteld wordt.
Het was overigens lekker warm in het brandende zonnetje en Lieffie die al niet zo'n warmtemonster is en zich bovendien ook niet helemaal fris en fruitig voelde, had dan ook het gevoel alsof ze de Mount Everest aan het beklimmen was. Ze was dan ook als een commando sniper aan het scouten naar plekken met schaduw, die ze dan vliegensvlug en met dodelijke precisie wist tot haar eigen wist te maken.
Toen ik dan ook een beetje doorsloeg in het tot mij nemen van de Indonesische cultuur door een x-aantal huizen te willen zien die aan een zijtak van het looprondje lagen, besloot mijn commandootje dat het te gevaarlijk was en zette zij kamp op in de schaduw van een grote boom en liet zij het veroveren van de zijtak aan mij over.
Toen ik na een kwartier echter terugkeerde naar het basiskamp, was daar geen teken van leven meer te bekennen en speurde ik wild om me heen om te kijken waar mijn sniper gebleven was. Tot mijn schrik ontdekte ik dat ze overmeesterd was door irritatie met betrekking tot de Indonesische irritante jongetjes militie, die met succes hun stembanden en gsmfotocameragrootkalibers hadden ingezet.
Het werd arme lieffie allemaal wat te veel en na de rest van de huizen nog snel even bij langs gegaan te zijn, zijn we daarom (wel een beetje 'helaas', want ik had op zich nog wel meer van Jakarta willen zien) maar weer huiswaards gekeerd. Achteraf was het niet zo erg om terug te gaan want dit gaf mij de gelegenheid om met een dialup verbinding het log bij te werken. Lieve was onderhand wederom aan het recupereren.

‘s Avonds hebben we met Ingthay en Daisy thuis gegeten (wederom een heerlijk Indonesisch gerecht). Ingthay had allerlei tropische vruchten meegenomen om die ons te laten proberen en ik ben een beetje verliefd geworden op de Jambo (ik vind het een beetje een kruising tussen een appel, peer en watermeloen). De mango was ook in a way different league dan die wij in de supermarkt kopen. Wat een verschil zeg. Er zat weliswaar een bekend smaakje aan, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Shame on you AlberHeijn mango's!
Hierna zijn we lekker vroeg gaan slapen want de driver van Ingthay zou ons naar het station brengen de volgende ochtend (we hadden van Daisy een treinticket (luxe klasse) gekregen naar Yogjakarta) en we moesten uiterlijk 06:15 vertrekken om de spits te kunnen overwinnen. Maar hier gaat lieffie weer over vertellen.

Even ter informatie, we hebben het ons in ons hoofd gehaald om in Indonesie de Borobudur en de Bromo te gaan zien. Uitermate efficient, aangezien we dan heel -niet bijzonder kleinschalig- Java doorcrossen, maar we willen het gezien hebben.