Gisterenavond zijn we als 2 blokken beton (figuurlijk en helaas bijna ook letterlijk) in slaap gevallen om vanochtend door de dronken buren, hoogstwaarschijnlijk weer Engelsen, weer bruut uit onze vreedzame nachtrust ontwaakt te worden. MAARgoed; slapen doen we thuis al genoeg, dus zo'n drama was het ook niet.

Overdag wouden we cultureel doen en al snel werden we op straat weer es door een Thai lastig gevallen. Pas toen drong het tot ons door waarom ze Thailand 'het land van de eeuwige glimlach' noemen, want deze man was oprecht vriendelijk. Dit drong pas tot ons door toen hij vertelde dat hij een leraar was en dat dit (tijd waarin hij ons vanalles aan het vertellen was) zijn pauze was, ondertussen wees hij de school ook nog even aan. Toen ging er bij mij een belletje rinkelen dat deze man waarschijnlijk niet eens op onze 10bath (20 cent) zat te wachten of sterker nog, zich beledigd zou voelen en gewoon oprecht vriendelijk was.
Na allerlei tempeltips te hebben ontvangen, zijn we op een tuktukje gestapt, waar de overbeleefde naief vriendelijke 'Tont' ons welkom heette en ons in z'n tuktuktje door de moderne jungle van tempel naar tempel slingerde. Bij de eerste tempel (standing budda) verbaasde het ons dat onze tuktukheld op ons bleef wachten, maar we waren al snel gewend aan onze prive chauffeur.
Na wat tempels gezien te hebben stopte Tont z'n slingervoertuig op de weg om na 10 pogingen 'I help you, you help me?' aan ons te communiceren. Wat bleek; d'r was een sponsering van iets (weet niet of het nou de regering of de winkels zelf waren) dat als de tuktukmannen hun vracht bij een maatpakkenwinkel of juwelier dumpten en de vracht ook daadwerkelijk even interesse toonde in de uitgestalde waren, dat de tuktukmannen een benzinecoupon voor 5 liter kregen. Nahja, prima. Het mannetje was zo vriendelijk dat hij ons iets in de trant van 'willen jullie een zeehondje doodknuppelen?' had moeten vragen om ons te laten weigeren.

Zoals beloofd lieten we ons in een maatpakken zaak droppen waar we al snel door een opdringerige verkoper Armani/Versace/Boss catalogi onder onze neus kregen gedrukt en allerlei gebazel over 'fellie fellie koet kwolotie! Nooohhh rinkels! Fajjjjjnest kasjmier!' moesten aanhoren. Het vervelende is alleen dat met ons interesseniveau je in 2 minuten door die catalogi heen bent en Tont had ons verteld dat we ongeveer 10 minuten binnen moesten blijven. Tja, bedenk dan maar eens een smoes om wel over te komen alsof je geinteresseerd bent zonder gelijk een meetlint om je kont te krijgen (wat me zo wie zo al niet een geweldig plan leek). En als je em dan toch uiteindelijk smeert, krijg je ook nog es zo'n blik die ze bij de UPC helpdesk volgens mij ook heel vaak krijgen, maargoed 'he helps us, so we help him' en Tont had inderdaad z'n couponnetjes.

Toen we weer eenmaal bij de Grand Palace waren wouden we Tont z'n ketting maar doorknippen en vertelden we dat we daar zouden blijven, dat hij weg kon gaan en vroegen we hoeveel hij van ons kreeg. Tot onze verbazing hoorden we:'Fajjn. Aj helpt joe ent joe helpt mie!'
Ons typische chauffeurtje (die overigens wel groter was, maar aan gewicht waarschijnlijk 30% van mij) had aanvankelijk namelijk 10bath gevraagd (voordat we weg gingen) en als dierenactivisten die een uitgedroogd poesje een flesje melk voeren, gaven we hem met een warme glimlach toch 20bath die hij na 10keer 'Tenkjoe!' in z'n zak propte en wel verdacht snel weg scheurde.

Een uurtje later voelden de weldoenende dierenactivisten zich echter plotsklaps kruisingen van oom dagobert en het hollandse stereotyp toen we er achter kwamen dat er geen tuktukchauffeur te bekennen was die ons naar het hotel terug wou brengen voor minder dan 80bath (10% van de afstand die Tont met ons had afgelegd, laat staan de tijd die hij gewacht heeft)

Verder hebben we nog veel meer gedaan, maar ik ga maffen, want het lieve lintje ligt al een uur naast me te smakkende geluidjes te produceren en we worden over 5 uurtjes alweer opgehaald om op olifanten te zitten, op bamboe te varen en om tijgers te aaien!

En vervolgens zitten we (nahja, Lieffie ligt alweer te knorren) aan boord van een Air Asia airbus A320 op weg naar Jakarta.

Ik ga even verder waar ik gebleven was;
's middags hebben we verder niet echt veel boeiends gedaan, maar wat dan weer wel super was, was het avondeten!

Lieve had van -ik geloof- Nienke gehoord over een restaurant op een van de bovenste verdiepingen van een hoge toren, waar je een heel mooi uitzicht hebt over Bangkok en hier wouden we dan ook wel even naartoe.
Zou wel duurder zijn dan gewoon de lokale pot eten, maargoed, hoe vaak ben je nou in Bangkok? (meer een excuus dan een reden) Uiteindelijk door een tuktukje daarnaartoe gebracht en eenmaal bij de Baiyuk Sky Tower (ofzo) aangekomen, konden we kiezen uit 3 restaurants; Japans, Chinees en Europees. Dat was niet zo'n moeilijke keuze, ware het niet dat onze keuze (en dan mogen jullie raden wat dat was) aanzienlijk duurder was dan de andere 2. Tja....dilemma. Ware het niet dat na 20:30 de prijs van het duurste restaurant nog maar 50% van de oorspronkelijke prijs was en dat het dankzij een ongepland middagdutje (lees: door aanzienlijk slaaptekort ongewild 3 uur als een blok massief marmer slapen) 20:10 was toen we aankwamen. We hebben dus maar even 20 minuten met de camera zitten spelen om voor de helft van de prijs luxe eten te kunnen nuttigen. Het uitzicht was inderdaad heel mooi en we hebben verrukkelijk gegeten!

Gisteren hebben we een dagtochtje gedaan, die overigens echt HELEMAAL geen klap kosten (voor 10 euro nemen ze je de hele dag op sleeptouw). Erg leuk en ook erg vermoeiend, maar hier gaat Lieve een dezer dagen een verhaaltje over tikken.

P. S. Lieve heeft Kim (en d'r ouders) gepoogd te SMSsen, maar om de een of andere reden komen SMSjes van zowel mijn als Lieve's telefoon onder geen mogelijkheid aan.

Dus Kim....alsnog gefeliciteerd; we hebben eentje op je gedronken!