Morgen vliegen, dus vandaag onder het mom van 'ahhh, lukt wel', nog even alles regelen, waaronder onze grijze duivel naar zijn tijdelijke onderkomen brengen.

Natuurlijk hadden we geen rekening gehouden met de dramatische combinatie van 'auto' en 'binnenstad Groningen' wat rond een uurtje of 16:30 equivalent staat aan zo'n 500 meter per 15 minuten (ik vraag me soms echt af wat voor sadistische kabouters die verkeerslichten bedienen) en ons altijd zo vredelievende Josseltje begon een tikkie onrustig te worden.
Ik kan em hier overigens geen ongelijk in geven aangezien z'n eerste ervaring met een autoritje een weekendje logeren bij 2 dekkaters was (waarvan het onduidelijk is of ze door hadden dat Jos van hetzelfde geslacht als zij is) en z'n tweede ervaring een uitstapje naar de dierenarts betrof waar hij in 10 minuutjes 2 bijzonder dierbare onderdelen verloor.
Toen we na een half uur dan ook eindelijk de stad uit waren en rustig op de autoweg tufden, besloot Jos dat hij er geen zin meer in had en begon als een dolle hond tegen z'n mandje te beuken.

Daarbij is het noemenswaardig dat wij tot de groep personen behoren die dat stoffen nep-burberry reismandje prefereren boven een gele plastic bak die aan een gevangenis doet denken. Ding ziet er inderdaad leuk uit, maar d'r zit een klein nadeeltje aan; ze zijn niet bepaald stevig af te sluiten en voordat ik enig idee had van wat er zich naast me allemaal afspeelde, hoor ik een gil van Lieve die een kattenklauw uit haar nek probeerd te trekken en zie ik Jos doodleuk op de hoofdsteun balanceren.

Tja, dan vliegt opeens vanalles door je hoofd. Raam dicht, auto stopzetten omdat het me niets zou verbazen als Jos van alle plaatsen in de auto zich het liefst onder het rempedaal zeteld, maarja, dan spelen die aziatische genen weer op en grijp ik onbewust weer naar m'n gsm om toch maar even een kiekje van dit hilarische tafereel te schieten. Deze poging werd echter verijdeld door een heftig schreeuwende Lieve die mij sommeerde de auto DIRECT aan de kant te zetten. En zoals algemeen bekend geef ik altijd gelijk gehoor aan bevelen.

Na Jos weer in z'n mand gestopt te hebben, flikt die belhamel het weer om z'n koppie door een opening te proppen (wederom 100km/u zoevend) en Lieve wederom de stuipen op het lijf te jagen. Deze keer kwam slechts z'n koppie erdoor en aangezien ik slechts een sloot had om te parkeren en me in de strijd te mengen, besloot ik maar gas te geven in de hoop dat Lieve de worstelkunsten van Jos nog even zou weten te pareren.

Zo'n 1000 meter van de bestemming verwijderd hoor ik allerlei strijdkreten naast me (een gorgelende Jos en een 'ik houd dit niet lang meer' blerende Lieve) en trap ik het gaspedaal nog maar een tikkie verder in. Onderhand had Lieve een houdgreep te pakken en bereikten we toch nog heelhuids z'n tijdelijke verblijfsplek.

Hopen dat dat vliegen morgen beter gaat!