Sipadan

We leven nog!!!

En we hadden een verhaal getikt, maar het snelheidsmonster waar we nu achterzitten (NOT) heeft geen word, dus we kunnen em niet posten.

Komt na de jungletour, dus over een dagje of 3

Probeer de foto's er zo nog even op te zetten, maar weet niet of alles lukt, want dit apparaat gaat de formule 1 zeker niet winnen.

UPDATE:

Ik heb geprobeerd een paar foto's te posten, maar deze bakken zijn gewoonweg zooooooooooooo traag. We posten dus in Kota Kinabalu (over 3 dagen als het goed is).

Verder word ik GEK van flashy.exe virus die blijkbaar op iedere PC in Azie huishoudt en die doodleuk alle bestanden als 'hidden' markeert, opat je ze 123 niet kan vinden en je menigmaal flink in paniek brengen omdat je denkt dat je al je data (FOTOOOS) kwijt bent.

Maar wij gaan slapen en de jungle in! Tot over 3 dagen!

Yogjakarta Deel 2

En toen gingen we naar de Bromo!

Onze vakantie is onderhand meer een -vliegtuig uit, minibus in- vakantie geworden dan dat we ook maar enige rust krijgen, maar je moet d’r wat voor over hebben om de highlights van Indonesie in 1 week te zien.

Zo stapten we donderdag ochtend om 09:00 (eindelijk eens niet voor 07:00) in een minibusje om een rit van 11 uur naar de Bromo te gaan ondervinden. Onderweg bemerkte Jeroen nog dat dit zo’n beetje van Nederland naar Italie is qua reistijd en dat het best typisch was wat we deden aangezien iedereen je zou uitlachen als je zou zeggen:”Morgen rijden we even naar Italie om de toren van Pizza te zien en dan rijden we gelijk weer terug”.

De minibusritjes zijn hier een spektakel op zich. Het is een waar inhaalspektakel en het lijkt eigenlijk wel een gebed zonder einde. In Nederland haal ik altijd in om een of andere pipo die het nodig vind om net onder de maximumsnelheid te gaan rijden voorbij te streven, maar hier is het een en al vrachtauto en veel te zwaar beladen auto’tjes, dus het zigzaggen blijft echt de hele 11 uur doorgaan.

Na een vermoeiende rit kwamen we rond een uurtje of 21:00 dan ook eindelijk bij de guesthouse in het dichtst bij de bromo gelegen dorpje (Cerewan keblablablaofzo) aan.

We verwachtten het ergste aangezien dit verblijf bij de prijs van de toch al niet te dure tour in zat, maar we kregen een aangenaam ruime kamer, die als enige nadeel had dat het stervenskoud was (we bevonden ons immers veel meters boven algemeen Nederlands peil). Konden we in ieder geval wel weer eindelijk es tegen elkaar aankruipen zonder aan elkaar vast te plakken.

De volgende ochtend werden we door een of ander zingend mannetje om 03:30 van bed gelicht om de zonsopgang bij de bromo te aanschouwen.

Zoals gebruikelijk waren we weer NET iets te laat bij de verzamelplaats en zagen we de eerste karavaan jeeps (die ons naar de sights zouden brengen) vertrekken. Al rennend kwam ik meesterlijk ten val en wist ik op bijzonder knullige wijze mijn knie en elleboog te bezeren. Gelukkig waren het op de eerst pijn en schrik na slechts schaafwonden en toen we onze jeep eindelijk gevonden hadden begonnen ook wij aan de tour. Lieve’s hart kreeg hier echter wel weer een opdondertje van, want die had de nodige portie stress alweer achter de kiezen om 04:00 ‘s ochtends.

We gingen eerst naar het viewpoint met een mooi uitzicht. Helaas waren wij niet de enige en zag je in plaats van een bromo vooral toeristen. Gelukkig heb ik af en toe de camera ergens tussen weten te drukken en heb ik zo toch de nodige kiekjes kunnen schieten.

We hadden al gehoord dat het stervens koud daarboven zou zijn, dus ik had een paar dagen van tevoren voor 1,5 euro al een of ander oud smoezelig truitje gekocht. Verder hebben we ons met 2 batik (nahja, cheapassnamaakbatik dan) broekjes bewapend. We liepen er dus lekker warm bij.

De avond tevoren hoorde ik Lieve opeens heel hard lachen en “NEEeee” roepen. Wat bleek… Mijn smoezelige truitje had als tekst op de rug “DON’T MAKE ME KILL YOU!!!” staan en op de voorkant stond ook nog even subtiel “KILL YOU!!!”

Ik weet niet wat voor projectcatwalk dropout dit truitje ontworpen heeft, maar ik liep er dus uitermate killjoeerig bij. Het was me inderdaad ook al opgevallen dat sommige lui wel es wat wezen als ik voorbij liep, maar ik dacht dat dat vooral met m’n kale verschijning+oranje broek te maken had. Gelukkig zijn we geen stoere Javanen tegengekomen die de proef op de som wouden nemen.

Na de viewpoint gingen we naar de krater wat –hoe cliché het ook klinkt- werkelijkwaar een prachtige ervaring was. Heb nog nooit zoiets dergelijks in m’n leven gezien. We hadden de foto’s van Wahjuni al gezien, maar om d’r zelf te staan was toch even anders.

Van de jeepparkeerplaats naar de werkende krater was een flinke tippel. Hier de ijle lucht en een redelijk lange steile trap opgeteld, vormde dit een aanzienlijke aanslag op onze conditie.

Op de terugweg besloten we toch maar een paardje te nemen, want voor die euro die je d’rvoor moet betalen, hoef je het ook niet echt te laten.

Hierna (rond 08:00) werd er nog even snel ontbeten en begonnen we alweer aan de terugtocht. Bij het overstappunt (waar iedereen op bussen in de goede richting gedaan werd), hadden we slechts 1 missie; de achterste plekken van de minibus veroveren en met ons leven verdedigen. Bij de achterste rij kun je namelijk de stoelen helemaal naar achteren klappen (liggen), zonder iemand tot last te zijn en dit is geen overbodige luxe bij een rit van 11 uur. Hier komt ook nog bij dat ik persoonlijk hier het liefst zo min mogelijk zicht op de weg heb, want dan zou ik per 5 minuten een bijna dood ervaring meemaken.

Lieffie en ik hadden dan ook afgesproken dat ik telkens zou informeren of het reeds aangekomen busje naar Yogja zou gaan en als dat het geval zou zijn, dat ik gelijk de achterste bank zou confiskeren opdat lieffie daarna met alle bepakking rustig bij me zou komen.

Plan werkte als een geoliede machine! Ik was als eerste bij de bus (omdat de rest eerst allemaal hun bagpacks pakten) en verdedigde de achterbank met hand en tand. Een Frans stelletje wou d’r bij, maar door 3 keer naar de bank voor ons te wijzen en vervolgens de deur naar deze bank ook nog even vriendelijk voor ze te openen, namen ze toch –lachend als Franse boertjes die de tandarts te lang niet bezocht hebben- op de bank voor ons plaats. Toen kwam d’r nog een onfortuinlijk Spaans stel aan, waar een van de twee op de voorbank moest plaatsnemen (naast de chauffeur) en die dus niet eens meer naast elkaar konden zitten. Lief en ik gingen gelijk breed zitten, oogkleppen op en maar hopend dat we niet aangetikt zouden worden omdat iemand toch liever naast ons plaats zou nemen dan naast het Franse stelletje op de bank voor ons.

En het hele toerist/mensonvriendelijke tafereel wierp z’n vruchten af, want lieffie en ik hadden de hele achterbank voor onszelf en hadden nog een redelijk relaxte rit van 11 uur. Had er achteraf niet aan moeten denken om op de voorbank (die niet naar achteren kon) of niet bij elkaar (en wel naast een puberend Frans stelletje, waarvan de mannelijke helft het blijkbaar nodig vond de nek van de vrouwelijke helft bijzonder aandachtig met meerdere zintuigen te inspecteren) te moeten zitten.

Na 12 uur kwamen we gelukkig dan ook heerlijk uitgerust (de medepassagiers met mijn gesnurk vermoeid te hebben) weer bij Setia Kawan Losmen (guesthouse in Yogja) aan.

Zaterdag en zondag hadden we dan eindelijk voor het eerst even 2 relaxdagen waarin we niets hoefden te doen.

Zaterdag hebben we wat geshopt en smiddags hebben we wat zitten internetten (Fenna; bedankt voor de extra fotoruimte!). De guesthouse is werkelijkwaar heel erg leuk (op het feit dat het wat naar ongewassen handdoeken stinkt na dan) en we genieten ook van fruitrdrankjes op het dakterrasje of van internet in het restaurant (van dezelfde eigenaar).

‘s Avonds besloten we om maar es naar de Amberpo Plaza (shoppingmall) te gaan, waar bioscopen waren. Dit was zo’n 5 tot 10 kilometer van de guesthouse en we besloten maar es een becak te nemen (indonesische variant van de tuktuk; verschil is dat hier de becakdriver moet trappen in plaats van gasgeven). De guesthousejongen zou wel even met ons mee om een prijs te regelen, maar z’n maatje stond er niet en de enige becakdriver die d’r stond was een scharminkelig niet al te gezond ogend mannetje van een jaartje of 50/60. Nahja, die maar dan. Ik weet niet of jullie het op CNN gehoord hebben, maar de langste file in Yogja ooit voltrok zich op dat moment. Tom en Lieve (tezamen toch zeker goed voor een kilootje 150 schoon aan de haak) werden namelijk door een mannetje, wiens gewicht al wel gelijk was aan mijn buik alleen, in een becak vervoerd met een gemiddelde snelheid van 3km/u (we werden soms door voetgangers ingehaald). Het arme mannetje wiens gezondheid toch al een beetje te wensen overliet, liep te kreunen en heeft amper op z’n zadel gezeten omdat hij bijna de hele rit staand moest trappen. En dan heb ik het nog niet eens over de heuvels gehad, want ieder punt waar de weg ook maar in enige mate omhoog liep, moest het arme mannetje van de becak af en moest hij het vehikel met zijn volle (toch al geringe) gewicht dieuwen. Het was werkelijkwaar zo zielig. Zeker als hij er een “sorry” uit wist te puffen omdat het zo traag ging. Iedere keer als we om wat voor reden dan ook (en daar zijn d’r nogal wat van in dit verkeer) tot stilstand kwamen had het mannetje weer de grootste moeite om het geheel weer in beweging te krijgen. Hier enige hoestbuien en menig gekreun bij opgeteld, resulteerde dit in dat Lieve en ik maar eens een goede daad zouden moeten verrichten. We besloten hem in plaats van 25.000IDR 100.000IDR te geven (wat zo’n 7 euro is). Toen ik hem het geld dan ook gaf was het eerst uit volle borst “terimah kasih!” (bedankt). Toen we wegliepen keek ik nog een paar keer om en het was echt een mastercard-reclame-priceless-tafereel; hij zag hoeveel ik hem gegeven had en stond verbouwereerd naar de 2 briefjes van 50.000IDR te kijken. Hierop ging hij es wat aan de briefjes trekken en voelen om te kijken of ze wel echt waren. Hierna verscheen een brede lach op zijn gezicht en zag ik hem blij als een kind aan een shoppingmallbewakingsman vertellen wat er gebeurd was, driftig wijzend naar de 2 briefjes van 50.000IDR. Hierop heb ik over m’n schouder nog een paar kiekjes geschoten, waarop hij een keer (helaas bijzonder onduidelijk) is vastgelegd toen hij door had dat ik foto’s aan het maken was en waar hij breed glimlachend, diep gelukkig, in de camera keek. Helaas heb ik deze foto 15 minuten geleden vakkunder stuntelig per ongeluk verwijderd. Deze geheugenkaart gaat dan ook op slot om te proberen em thuis met datarecovery software toch nog te reanimeren.

Hierna hebben we nog een film gezien (Gino: The Dark Knight !!!), maar ik moet je teleurstellen, ik weet niet of die goed was, want ik heb (zoals alleen een echte Tom dat kan) de halve film gemist omdat ik weer lekker in m’n stoeltje zat te knorren.

Vandaag zijn we vanochtend even naar de Kraton (Sultans Palace) geweest om wat traditionele dansen te zien, maar die waren dusdanig slaapverwekkend dat we de sultan na een half uurtje weer vaarwel gezegd hebben.

Morgen gaan we weer met de superdeluxevliegtuigachtigetrein naar Jakarta en overmorgen vliegen we dan naar het volgende avontuur; DUIKEN bij Sipadan!!!

Yogjakarta

Het was dinsdag alweer s'ochtends vroeg dat we opstonden. Héél vroeg. Kwart over vijf ging het apparaatje en na een lekker ontbijtje met muesli en wat melige, bruine albert heijn appeltjes (die trouwens al aardig bereisd zijn voor een appel) werden we door de chauffeur naar het vliegveld gebracht en letterlijk in de trein afgezet. Ongelooflijk fijn, want het was er een chaos. Na drie kwartier wachten, met daarbij drie passerende treinen waarin we zonder de hulp van de chauffeur al drie keer waren ingestapt ,kwam de onze.

We hadden de beste klasse en ruime stoelen. Heerlijk. De stoelen konden flink naar achteren en naast naar het supermooie landschap te hebben gekeken, heb ik een klein gristelijk dutje gedaan.

In Yogjakarta aangekomen gingen we af op de Lonely Planet-tips. We begonnen te lopen vanaf het station en na wat woordenwisselingen over waar we naartoe moesten lopen kwam de afspraak dat Tom de kaart doet en ik aan niets hoef te denken. Soms moet je als vrouw dingen aan de man overlaten. En soms ook niet ;-). Toch maar weer de andere kant op dus.
En we hadden mazzel. De guesthouse die we wouden had nog een singleroom en mochten de mensen die gereserveerd hadden niet komen, konden we eventueel naar een grotere kamer. Na wat pogingen van onze onderhandelaar Huges moesten we toch de volle pond voor een eenpersoonskamer betalen. Na het geklaag van een aantal teleurgestelde reizigers die uit ons hostel werden weggestuurd gehoord te hebben over de vele ranzige guesthouses, waren we dik tevree. We zijn met een lekker colaatje boven op het dakterrasje gaan zitten en met een ander Nederlands stelletje tot, voor ons, in de late uurtjes (lees: 22.00 uur) blijven babbelen met een lekker briesje. Na weer enkele uurtjes slaap ging de wekker weer vroeg. Te vroeg. 4:15 uur welteverstaan. We bleken de enige te zijn die de avond van tevoren een tour naar de Borobudur & de Prambanan hadden geboekt. Met een luxe ‘van' en een relaxte chauffeur hadden we een geweldige rit. Zo zagen we de zonsopgang vanachter de vulkaan Merapi, die nog actief is. We kregen wat fotomomentjes en rond 6 uur ‘s ochtends stonden we vol interesse te luisteren naar onze gids bij de Borobudur.' Everytink is made by stone, little by little, But by But'.

Mijn monnik had voor de gelegenheid de oranje broek aangetrokken en eenmaal bij de Borobudur steeg het naar z'n kale bolletje. De titel monnik bleek hij al, zonder mijn weten, in het hotel te hebben laten liggen en voor ik het wist zag ik een verdacht glanzend bruin bolletje tussen de vele stokoude stenen boeddha's steken in het indrukwekkende geheel. Meneer bevond zich kennelijk al in Nirwana, terwijl ik nog met mijn hoofd en mijn afwachtende speekselklieren bij het naderende ontbijt te vinden was.

Na het ontbijt en een pakje American cookies ( Fen, desondanks bedankt voor de dieettips..) zijn we na een korte stop bij een niet indrukwekkende tempel naar Destination 2 gereden: de Prambanan, een hindoetempel. Mooi. Maar wat ik misschien nog wel het mooiste vond is de rit ernaartoe, het is hier groener dan groen en de actieve vulkaan op de achtergrond maakt het plaatje af.

Net zijn we met het nederlandse stelletje wat gaan eten en morgenochtend gaan we dan toch echt naar de Bromo, een actieve vulkaan 11 uur rijden hiervandaan. In Groningen hadden we van een vriendin van Tom al wat geweldige foto's gezien en het is ons gelukt om in een week Java toch de Bromo te bereiken, die zich helemaal aan de oostkant bevindt. Er was nog een prachtige excursie eraan vast te plakken, het Ijen-kratermeer. Maar ben een aardig zwak vogeltje momenteel en heb, na erg lang in twijfelveld te hebben gezeten, besloten het er simpelweg niet op te wagen. Volgende week gaan we duiken en aangezien we er allang naartoe leven, mag een klein griepje het niet verzieken. Dus het weekend pakken we de rust. Eindelijk.

Nu gaan we lange broeken en een trui scoren en hopelijk lopen we er overmorgen om 04:00 uur ‘s nachts op de Bromo warm bij. Onze warme kleding hebben we laten liggen bij Tom's tante, wat een slechte zet was. Hoe warm het hier overdag ook is, hoe fris is het ‘s ochtends en ‘s avonds. Dus de ‘monk-look' gaat in de kast, Time for Batik Fashion!

P.S. We zijn bijna door onze gratis foto's heen, dus mocht iemand zich geroepen voelen ons even wat fotoruimte te doneren..........doe je ding!

Jakarta

Zondagochtend, na een paar uur geslapen te hebben, gingen we met de taxi richting vliegveld.Mijn monnik stond verdacht snel op die betreffende zondag, en zijn ogen waren gericht op 1 object, ik zag hem wat vreemde bewegingen maken, en voordat ik het wist liep hij, al -poging tot Thais- neuriend door de kamer met z'n nieuwe zilvergrijze fisherspants. Die avond ervoor had hij ze om de hoek van het hotel aangeschaft. Ik stond erbij en hoorde hem antwoorden op de vraag: 'Which color sirr?' ,'I really like the orange one!'. Ik stond daar stijf en dacht dat mijn oor mij bedroog. Langzaam durfde ik om te kijken ( terwijl dit gebeurde loerde ik richting een ander kraampje vol bikini's) en zag ik een stralende Tom met een oranje zak in z'n hand. Dus toch. Oranje.
En alsof dat nog niet genoeg was, had hij nog een rode erbij gepakt en dik tevreden liep hij met z'n nieuwe aankoop richting hotel. Eenmaal aangekomen paste ik mijn, dacht ik, redelijk ‘te doene' luchtige broekjes.
Nog nooit heb ik zulk onflatteus stretchmateriaal gezien ( terwijl deze twee woorden vanzelfsprekend samen genoemd horen te worden). Nadat Tom toch nog maar zijn lange broeken ging omruilen voor korte heb ik de stoute schoenen aangetrokken, en mijn alter-ego Assertiefje Liefje uit het stof gehaald. Met een ferme stap liep ik richting de betreffende verkoopster + kraam, die ik niet tot mijn grote schrik niet meer zag. Wel zag ik een soortgelijk kraampje en begon op een zeer vriendelijke toon (hmm, misschien hoort dat niet bij assertief?) dat mijn kont drie meter groeide in die broek en ik hem graag zou willen ruilen. Er werd geen aandacht aan besteed en ik moest het doen met het korte antwoord dat ik het niet bij haar kraampje gekocht had ( wat ook zo was, maar ondertussen geloofde ik steeds meer mijn nieuw aangemaakte herinnering en daarnaast blijf ik natuurlijk wantrouwig). Ik zette door, deed heel zieli, dat ik met het vliegtuig ging, wat ik nu moest, dat ik hem alleen maar wou ruilen, maar het mocht niet baten. Mevrouw begon in het Thais tegen een medeplichtige naast haar te schreeuwen, met een gezicht vol ergernis en wijzend naar mij. Met een hangend hoofd liep ik verslagen weg. Assertiefje Liefje is weer op zolder gezet.

En vanaf hier neem ik het even over, want we lopen alweer dusdanig achter met het verslag dat Lieve de afgelopen gaat doen en ik over Jakarta en familie ga tikken. Hier was ze echter al mee begonnen, dus dat hebben we er boven geplakt.

We stonden dus op! Na ziekelijk kort geslapen te hebben, maar het is niet anders, aangezien Air Asia (waarmee we binnen Azie vliegen) regelmatig sms't met nieuwe vertrektijden. We zijn met de taxi naar het vliegveld gegaan (oh wat is dat Thailand toch heerlijk spotgoedkoop...en je blijft maar onderhandelen...met hand en tand.....om bedragen als 50 cent...waar hebben we het over?). Op het vliegveld hebben we kennisgemaakt met de 'budget airliner' kant van Air Asia, want d'r was slechts 1 checkin balie open met een bijzonder geirriteerde jongedame en we stonden dus een flinke tijd in de rij. Lieve stoorde zich in het bijzonder aan de driftig tegen hun trolly dieuwende aziatische oude vrouwtjes (voordringen), maarja, laat ze dan maar even voor gaan. Het scheelt toch niet zoveel.

Het vliegtuig van Air Asia was top (Airbus A320), nieuw en last but not least, NIET volgeboekt. Dus wij konden lekker tegen elkaar aan hangen zonder een of ander aroma van een buurman op te hoeven sniffen.

Op het vliegveld in Jakarta stonden mijn tante Daisy en m'n oom Ingthay ons op te wachten. In de auto hebben ze ons wat door Jakarta gereden om een indruk van de stad te geven en ik moet zeggen; niet veel aan. Alhoewel het een metropool is bestaat Jakarta (volgens mij, want we zijn d'r maar 2 dagen geweest) vooral uit business kantoren en shopping malls. Uiteraard zijn d'r wel mooie spots, maar die hebben we niet gezien in ieder geval. Het mooiste wat wij nog gezien hebben, is het park bij het centraal station Gambin.
Na wat rondgereden te hebben, gingen we naar een restaurant in zuid Jakarta en hebben we heerlijke Indonesische gerechten gehad. Alhoewel ik helemaal niet van Indonesisch eten hield, moet ik zeggen dat dit toch wel bijzonder smakelijk was. Ingthay vertelde ook dat Indonesiers het over het algemeen moeilijk hebben het eten lekker te vinden als ze in het buitenland zijn en ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Hierna zijn we naar huis gereden (we waren allebei erg moe). Dit was wel een grappige gewaarwording aangezien ik 2 maal eerder bij dit huis ben geweest. Volgens mij toen ik 5 en 12 was en het enige wat ik me nog echt kan herinneren van die vakanties is het huis van Ingthay en Daisy. Was dan ook een leuk dejavu momentje toen ik het weer allemaal zag.

‘s Middags hebben we de nodige uurtjes slaap ingehaald.

‘s Avonds was het familytime. Mijn tanta Ireen en oom Peter, die in Sumatra wonen, waren toevallig ook in Jakarta en met alle kinderen neven en nichtjes was het een gezellige boel. Was heel leuk voor mij om ze allemaal weer te zien, want dat was toch ook wel zo'n 16 jaar geleden allemaal.

De volgende dag had Daisy een chauffeur voor ons geregeld (in Indonesie zijn huishulpen en chauffeurs de normaalste zaak van de wereld.......voor een deel van de bevolking dan) en mochten we in Daisy's auto doen wat we wouden.
We hadden tijdens het eten de avond ervoor van m'n nichtje gehoord over TamanMini, een soort Madurodam van Indonesische huisstijlen, maar dan wel op ware grote in niet in het klein (wat ik dus altijd dacht als ik eerder over Tamanmini hoorde).
We verbaasden ons wederom over het verkeer in Jakarta (en dit was een zondag!!!) en vooral over het feit hoe vaak het NET goed gaat, in plaats van net verkeerd. Die 'motorcycles' (wat in Europa gewoon scooters zijn) vliegen je letterlijk aan alle kanten om de oren. Met kinderen van 4, met z'n drieen, balen papier/rijst/weetikveelwaterindiezakkenzit achterop en ik kan me d'r wel iets bij voorstellen, want als je haast hebt, moet je de auto echt niet nemen in Jakarta.

Bij Tamanmini hadden we wederom mazzel dat het voor de Indonesische kijkbuiskindertjes de eerste schooldag was en dat er werkelijkwaar NIEMAND in het hele park aanwezig was. We konden dan ook overal waar normaal zo'n eftelingwachtrijdranghekding stond gewoon lekker doorlopen en alle huizen waren ook mooi op de gevoelige digitale sensor vast te leggen zonder 100 kinderen in het shot te hebben. Nadeel was dan wel weer dat sommige huizen niet open waren, maar iemand die eigenlijk voor het eerst in z'n leven een beetje aan cultuur begint te snuffelen is het geen probleem dat hij hier met mate aan blootgesteld wordt.
Het was overigens lekker warm in het brandende zonnetje en Lieffie die al niet zo'n warmtemonster is en zich bovendien ook niet helemaal fris en fruitig voelde, had dan ook het gevoel alsof ze de Mount Everest aan het beklimmen was. Ze was dan ook als een commando sniper aan het scouten naar plekken met schaduw, die ze dan vliegensvlug en met dodelijke precisie wist tot haar eigen wist te maken.
Toen ik dan ook een beetje doorsloeg in het tot mij nemen van de Indonesische cultuur door een x-aantal huizen te willen zien die aan een zijtak van het looprondje lagen, besloot mijn commandootje dat het te gevaarlijk was en zette zij kamp op in de schaduw van een grote boom en liet zij het veroveren van de zijtak aan mij over.
Toen ik na een kwartier echter terugkeerde naar het basiskamp, was daar geen teken van leven meer te bekennen en speurde ik wild om me heen om te kijken waar mijn sniper gebleven was. Tot mijn schrik ontdekte ik dat ze overmeesterd was door irritatie met betrekking tot de Indonesische irritante jongetjes militie, die met succes hun stembanden en gsmfotocameragrootkalibers hadden ingezet.
Het werd arme lieffie allemaal wat te veel en na de rest van de huizen nog snel even bij langs gegaan te zijn, zijn we daarom (wel een beetje 'helaas', want ik had op zich nog wel meer van Jakarta willen zien) maar weer huiswaards gekeerd. Achteraf was het niet zo erg om terug te gaan want dit gaf mij de gelegenheid om met een dialup verbinding het log bij te werken. Lieve was onderhand wederom aan het recupereren.

‘s Avonds hebben we met Ingthay en Daisy thuis gegeten (wederom een heerlijk Indonesisch gerecht). Ingthay had allerlei tropische vruchten meegenomen om die ons te laten proberen en ik ben een beetje verliefd geworden op de Jambo (ik vind het een beetje een kruising tussen een appel, peer en watermeloen). De mango was ook in a way different league dan die wij in de supermarkt kopen. Wat een verschil zeg. Er zat weliswaar een bekend smaakje aan, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Shame on you AlberHeijn mango's!
Hierna zijn we lekker vroeg gaan slapen want de driver van Ingthay zou ons naar het station brengen de volgende ochtend (we hadden van Daisy een treinticket (luxe klasse) gekregen naar Yogjakarta) en we moesten uiterlijk 06:15 vertrekken om de spits te kunnen overwinnen. Maar hier gaat lieffie weer over vertellen.

Even ter informatie, we hebben het ons in ons hoofd gehaald om in Indonesie de Borobudur en de Bromo te gaan zien. Uitermate efficient, aangezien we dan heel -niet bijzonder kleinschalig- Java doorcrossen, maar we willen het gezien hebben.

Bangkok Dag 2

Lieve stond erop dat zij het volgende verhaaltje zou gaan fabriceren, maar helaas is ze wederom getroffen door oververmoeidheid en ligt ze op bed, dus jullie zullen het moeten doen met mijn gebazel.

Nou nog even over dag 2 in Bangkok;
Voor 550bath (11 euro) wisten we een dagtrip te scoren, waarbij we naar 'the bridge over river kwai' gingen, bamboeraften, olifantrijden en de famous Tiger Temple gingen bezoeken. Koopje dus!

We zouden om 07:00 bij de lobby opgehaald worden, dus dat zou weer een kort nachtje worden. Onze wekkers (gsm's) hadden we gezet om 06:30 en waarempel; het wonderapparaat maakte ons inderdaad wakker en we sprongen gehaast onder de douche. Na het douchen bemerkte Lieve dat ze het vreemd vond dat haar wonderding nog geen alarm geslagen had en bij nadere inspectie kwamen we erachter dat onze gsm's een uur van elkaar verschilden in tijd. Die van Lieve stond op 05:45 en die van mij op 06:45. En dan sta je voor een problem; welke klopt? Gelukkig hadden we zelfs een TV op de kamer, dus dan maar even op teletekst kijken! Of niet; ze gebruiken hier een ander alfabet.
Na een tijdje zappen vond ik dan toch een testbeed dat 04:57 aangaf...
Dan de receptie maar bellen; 'fajjff ee em sirllll'. Vreemd. Waarom kloppen onze klokken dan niet??? Althans, scheelt het geen heel uur? Nahja, was in ieder geval heel vreemd allemaal even.

Toen we eenmaal opgehaald waren voor de tour stonden d'r een stuk of 6 minibusjes. 5 supergepimpte nieuwe en eentje die nogal wat medelijden opwekte en je raadt het al....wij mochten in het oude barrel. Toen we d'r eenmaal inzaten was ik al dolblij dat er airco in het busje zat en dat deze ook daadwerkelijk functioneerde.
Na een half uurtje bleek dat we niet voor niets baalden toen we dit nieuwtje te horen kregen, want de oliedruk viel weg en we stonden ergens aan de kant van de snelweg in de brandende zon (zal je net zien he, nog geen zonnestraaltje gezien in Bangkok en dan sta je met pech langs de weg....). Gelukkig was er een huisje in de buurt wiens tuinzittafelding we mochten gebruiken en zo'n drie kwartier later kwam er een ander busje genaamd 'TJ ROCKER' aangesjeesd, waar een complete discoinstallatie ingebouwd was die helaas (of misschien gelukkig) niet in gebruik genomen werd.

Brug over de river Kwai gezien (ik dacht altijd dat dat in Vietnam was, blijkbaar niet dus). Vervolgens een of ander watervalletje gezien om vervolgens aan de lunch te gaan, waar lieffies oogje wat groter dan haar maagje was. Er werd 'schep zelf op' thaise curry geserveerd, op een redelijk armoedig woonbootachtig iets. Lieffie is er nog steeds zo van ondersteboven dat ze het Aziatische eten daadwerkelijk lekker vind, dat ze van mening is dat als ze honger heeft, ze heel Thailand wel op kan en ze schepte de 2e keer dan ook een flinke portie curry met rijst op. En inderdaad, het was te veel. Het is zo wie zo al genant om een gigantisch bord vol te scheppen en vervolgens te laten staan, maar in een land waar men geen klap verdient en waar je voor een normaal hoofdgerecht slechts 2 euro betaald is het helemaal erg om als rijke toerist hun -oh zo kostbare- eten te laten staan. Lieve zou het koste wat het kost dan maar opeten, maarja, zoals Nederlanders weten; vol is vol en ze kreeg het onder geen mogelijkheid naar binnen. Ik wou d'r ook niet helpen want ik zat ook al overvol (honger+gratis eten=geen plaats meer in maag) en ging dan ook naar de WC om weer wat ruimte terug te winnen.
Toen ik terugkwam dook Lief snel de WC in en wat ziet mijn -door een volle maag slaapdronken- oog; dat vervelende meiske heeft de helft van haar restant op mijn bord geschoven. En nou komt dan eindelijk waar dit allemaal een voorzet voor is:
Een onfortuinlijk mexicaans stelletje stond -nog voordat ik onze plaatsen teruglopend van de WC weer bereikt had- vlak bij onze niet leeg gegeten borden en de arme sloebers kregen er flink van langs van de kokkin die ze even een spoedcursus Thais in het 'ik vind jou beslist niet aardig' dialect gaf. Tja en dan sta ik voor een dilemma. Of ik loop gewoon door, of ik red ze uit lieffies wanpraktijken en alhoewel ik normaliter van de 'zoek het maar mooi uit' ben, besloot ik dit maal toch de brave sameritaan pet op te zetten en snelde ik op de kokkin die al 1 bord in d'r hand had af roepend:'NO NO! NOT YET FINISHED!!!' met daarbij lief lachen....nog liever lachen.........het allerliefst als ik kan lachen................en gelukkig; ze zet het bord neer en glimlacht terug.

Hierna gingen we bamboeraften waar opzich niet zoveel aan is, behalve als je een groep hebt (ons inbegrepen) die niet weten dat je niet met z'n allen op 1 raft moet. Want inderdaad ja....dan zinkt ie. Gelukkig had ik slippers aan, maar de mensen met schoenen keken behoorlijk zuur.

Om weer bij de busjes te komen moesten we over een brug, die niet dood-eng, maar ook niet bijzonder relaxt was. Enige waar je op moest letten dat je je voeten niet op een reeds gesneuvelde plank zette of door een of ander gat stak. Lieve dacht hier iets anders over, maar dat is op de foto's beter te zien dan dat ik het hier kan beschrijven.

Na het bamboeraften werden we bij de olifanten afgezet. Ik had de foto's van Lieve en Kim van 2 jaar geleden al es gezien en in vergelijking daarbij was ons olifantritje nogal lauwtjes aan. We konden met de trap gelijk in het zitje springen, liepen een kwartiertje rond en mochten ze daarna met door ons gekochte bananen voeren van achter een soort hek. Niet echt bijzonder spectaculair dus, maargoed, heb wel op een olifant gereden!

En last but not least kwam dan eindelijk de Tiger Temple (de eigenlijke reden van deze trip) aan bod. Daar probeerde een of andere trut Lieves slippers te jatten toen ze naar de WC ging (en waar je de slippers voor het WC hokje uit moest doen; lekker fris overigens...al ser een plek is waar ik blij ben dat ik slippers heb hier is het wel op de WC). Lief kwam schreeuwend:'TOOoooommmm!!! KIJK NAAR IEMAND MET MIJN SLIPPER AAN!' de WC uit rennen en na een poosje kwam een andere vrouw uit de WC 'oh sorry sorry, I didn't know'. Nee tuurlijk niet tuthola, daarom heb je je eigen slippers die bovendien in de verste verte niet op lieffies slippers leken op dezelfde plek uitgedaan. Er was echter nog hoop dat een tijger haar zou verslinden.

Vervolgens gingen we als haasjes naar binnen want er stond een grote groepsreis tickets te kopen en die wooden we natuurlijk nog net even voor zijn en gelukkig maar, want we kwamen nog net op tijd voor de laatste aaironde+foto van de tijgers.
Wat een geweldige beesten. Ze werden alleen wel vreselijk uitgebuit. Er was een verplichte 300bath (6 euro) donation (want volgens mij mogen die monikken geen bezit hebben, maargoed, ze weten het leuk te brengen) om naar binnen te mogen. Je had: 'Normal Photo' was gratis, maar dan kreeg je maar 1 foto met elke tijger en mocht je slechts je hand op z'n kont/rug leggen. 'Special Photo', waarbij je de kop van de tijger in je schoot gelegd werd en waarbij ze meerdere foto's van je zouden maken. Vreemde was dat voor de laatste wederom een DONATIE van 1000bath (20 euro) verlangd werd. Gelukkig heeft ons nieuwe cameraatje een high speed shooting mode die 6,5 foto's per seconde kan nemen en keken de tempelfotografen dan eerst ook vreemd op toen ze 'clickclickclickclickclickclick' hoorden terwijl ze maar even op de shutterrelease drukten. Resultaat was dat we in plaats van 6 foto's (er lagen 6 tijgers) een stuk of 60 foto's hadden. Genoeg keus dus!
Helaas had lief alweer pech, want de grootste tijger begon aggressief te worden en precies op de helft van haar bezoekjes werd de fotoshoot afgebroken. Gelukkig hadden de fotografen nog niet ontdekt hoe je high speed shooting disabled en heeft ook lieffie de nodige lieve+tijger foto's.

Toen de tijger meet and greet afgelopen was liepen we nietsvermoedend met de rest van de tijgergroupies over het terrein toen we opeens een kudde zwijntjes op ons af zagen rennen. En opeens van een andere kant een kudde koeienmetgrotehoorns en van een andere kant koeiendied'rweerandersuitzagendandevorigemaardiewehiertochookniethebbenkoeien en opeens pauwen en hanen en vanalles en nogwat. Wat bleek; feeding time. Er werden een paar zakken met knollen ofzo in de lucht gegooid en de feedingfrenzy was begonnen. Geweldig tafereel om te aanschouwen (het punt dat we er midden instonden daargelaten).
Na een poosje zag ik lief met een knol in d'r handen en vroeg ze:'zal ik em gaan voeren?' wijzend naar zo'n helegrotehoornkoe, waarop ik me wijzelijk stil hield. Het leek me niet echt een bijzonder strak plan, maar ik weet hoe lief in verband met de natuur staat, dus dat evenwicht wil ik eigenlijk ook niet verstoren. Niets antwoorden en net doen of je het niet gehoord hebt is dan meestal de beste optie. Ik dacht nog, ga dan gewoon dat biggetje voeren..waarom moet het nou weer die badassmotherfucker zijn? Maar ze was al begonnen met 'kom maar! Kom maar!' de knol aanreikend. En inderdaad, deze badassmotherfucker maakte z'n door mij gegeven naam waar en begon woest met z'n hoorns te slingeren en te blazen. Lief vloog als een kat weg en het hele tafereel levered wel weer een paar leuke kiekjes op!

Vervolgens ging ik foto's maken van een naderend hert (? Biologen die de foto's zien..don't shoot me if I'm wrong). Vreemde aan deze camera is date en focal range die gelijk is aan wat wij zien rond de 50mm is en deze lens tot 18mm kan uitzoomen. Wat betekend dit? Dat je verder kan uitzoomen dan dat je zelf kan zien. Wat betekend dat? Dat ik niet door heb dat dat hert bijna over me heenloopt. Ik hoor Lieve nog zeggen:'Hij komt dichtbij hoor?', waarop ik zoiets als 'ja dat zie ik ook ja' mompel, maar na m'n oog van de viewfinder van de camera af gehaald te hebben zag ik dat ik daadwerkelijk een bijna botsing had. Ging het wederom NET goed (dat heb ik namelijk gelukkig altijd met alles)!

De terugrit duurde belachelijk lang. Eenmaal teruggekomen bij Kohsangroad (of hoe je dat ook maar schrijft) hebben we bij 'Hippie De Bar' gegeten wat heel gezellig was. Ik kreeg alleen maar 1 of 2 opscheplepels spaghetti, maargoed, wat verwacht je ook voor 1,75. Lieve was as usual weer aan de curry (die ditmaal overigens bijzonder goed was).

Hierna nog even wat nep boxershorts van Calvin Klein voor 1,50 per stuk gekocht EN.....(tromgeroffel)......Fishermanspants!!! Vond ze d'r niet echt uitzien maar het stofje was wel heerlijk dun en voor 2,25 val je je d'r ook niet bepaald een breuk aan, dus heb ik maar 2 korte broeken en 1 lange broek gekocht. Eenmaal bij het hotel aangekomen, gelijk maar even gepast en OH!....OH!......wat zit dat lekker! Fenna, ik snap dat het niet het hipste is wat er te krijgen is (wie weet wordt het juist superhip -bah, dat woord is alles behalve hip-), maar WAT ZITTEN DIE DINGEN LEKKER!!!!! Ik vind dat je het draagverbod maar es moet intrekken. Anders gaan Dimi en ik met z'n 2en wel even een petitie tekenen. Heb me voorgenomen deze vakantie niets anders te dragen dan die dingen (en zwembroek natuurlijk).

Na over de shock van de heerlijkzittende broeken heengekomen te zijn, zijn we maar snel gaan slapen, want de wonderdingen zouden om 02:30 hun ding alweer gaan doen omdat we de volgende dag naar Jakarta vliegen.

Bangkok Dag 1

Gisterenavond zijn we als 2 blokken beton (figuurlijk en helaas bijna ook letterlijk) in slaap gevallen om vanochtend door de dronken buren, hoogstwaarschijnlijk weer Engelsen, weer bruut uit onze vreedzame nachtrust ontwaakt te worden. MAARgoed; slapen doen we thuis al genoeg, dus zo'n drama was het ook niet.

Overdag wouden we cultureel doen en al snel werden we op straat weer es door een Thai lastig gevallen. Pas toen drong het tot ons door waarom ze Thailand 'het land van de eeuwige glimlach' noemen, want deze man was oprecht vriendelijk. Dit drong pas tot ons door toen hij vertelde dat hij een leraar was en dat dit (tijd waarin hij ons vanalles aan het vertellen was) zijn pauze was, ondertussen wees hij de school ook nog even aan. Toen ging er bij mij een belletje rinkelen dat deze man waarschijnlijk niet eens op onze 10bath (20 cent) zat te wachten of sterker nog, zich beledigd zou voelen en gewoon oprecht vriendelijk was.
Na allerlei tempeltips te hebben ontvangen, zijn we op een tuktukje gestapt, waar de overbeleefde naief vriendelijke 'Tont' ons welkom heette en ons in z'n tuktuktje door de moderne jungle van tempel naar tempel slingerde. Bij de eerste tempel (standing budda) verbaasde het ons dat onze tuktukheld op ons bleef wachten, maar we waren al snel gewend aan onze prive chauffeur.
Na wat tempels gezien te hebben stopte Tont z'n slingervoertuig op de weg om na 10 pogingen 'I help you, you help me?' aan ons te communiceren. Wat bleek; d'r was een sponsering van iets (weet niet of het nou de regering of de winkels zelf waren) dat als de tuktukmannen hun vracht bij een maatpakkenwinkel of juwelier dumpten en de vracht ook daadwerkelijk even interesse toonde in de uitgestalde waren, dat de tuktukmannen een benzinecoupon voor 5 liter kregen. Nahja, prima. Het mannetje was zo vriendelijk dat hij ons iets in de trant van 'willen jullie een zeehondje doodknuppelen?' had moeten vragen om ons te laten weigeren.

Zoals beloofd lieten we ons in een maatpakken zaak droppen waar we al snel door een opdringerige verkoper Armani/Versace/Boss catalogi onder onze neus kregen gedrukt en allerlei gebazel over 'fellie fellie koet kwolotie! Nooohhh rinkels! Fajjjjjnest kasjmier!' moesten aanhoren. Het vervelende is alleen dat met ons interesseniveau je in 2 minuten door die catalogi heen bent en Tont had ons verteld dat we ongeveer 10 minuten binnen moesten blijven. Tja, bedenk dan maar eens een smoes om wel over te komen alsof je geinteresseerd bent zonder gelijk een meetlint om je kont te krijgen (wat me zo wie zo al niet een geweldig plan leek). En als je em dan toch uiteindelijk smeert, krijg je ook nog es zo'n blik die ze bij de UPC helpdesk volgens mij ook heel vaak krijgen, maargoed 'he helps us, so we help him' en Tont had inderdaad z'n couponnetjes.

Toen we weer eenmaal bij de Grand Palace waren wouden we Tont z'n ketting maar doorknippen en vertelden we dat we daar zouden blijven, dat hij weg kon gaan en vroegen we hoeveel hij van ons kreeg. Tot onze verbazing hoorden we:'Fajjn. Aj helpt joe ent joe helpt mie!'
Ons typische chauffeurtje (die overigens wel groter was, maar aan gewicht waarschijnlijk 30% van mij) had aanvankelijk namelijk 10bath gevraagd (voordat we weg gingen) en als dierenactivisten die een uitgedroogd poesje een flesje melk voeren, gaven we hem met een warme glimlach toch 20bath die hij na 10keer 'Tenkjoe!' in z'n zak propte en wel verdacht snel weg scheurde.

Een uurtje later voelden de weldoenende dierenactivisten zich echter plotsklaps kruisingen van oom dagobert en het hollandse stereotyp toen we er achter kwamen dat er geen tuktukchauffeur te bekennen was die ons naar het hotel terug wou brengen voor minder dan 80bath (10% van de afstand die Tont met ons had afgelegd, laat staan de tijd die hij gewacht heeft)

Verder hebben we nog veel meer gedaan, maar ik ga maffen, want het lieve lintje ligt al een uur naast me te smakkende geluidjes te produceren en we worden over 5 uurtjes alweer opgehaald om op olifanten te zitten, op bamboe te varen en om tijgers te aaien!

En vervolgens zitten we (nahja, Lieffie ligt alweer te knorren) aan boord van een Air Asia airbus A320 op weg naar Jakarta.

Ik ga even verder waar ik gebleven was;
's middags hebben we verder niet echt veel boeiends gedaan, maar wat dan weer wel super was, was het avondeten!

Lieve had van -ik geloof- Nienke gehoord over een restaurant op een van de bovenste verdiepingen van een hoge toren, waar je een heel mooi uitzicht hebt over Bangkok en hier wouden we dan ook wel even naartoe.
Zou wel duurder zijn dan gewoon de lokale pot eten, maargoed, hoe vaak ben je nou in Bangkok? (meer een excuus dan een reden) Uiteindelijk door een tuktukje daarnaartoe gebracht en eenmaal bij de Baiyuk Sky Tower (ofzo) aangekomen, konden we kiezen uit 3 restaurants; Japans, Chinees en Europees. Dat was niet zo'n moeilijke keuze, ware het niet dat onze keuze (en dan mogen jullie raden wat dat was) aanzienlijk duurder was dan de andere 2. Tja....dilemma. Ware het niet dat na 20:30 de prijs van het duurste restaurant nog maar 50% van de oorspronkelijke prijs was en dat het dankzij een ongepland middagdutje (lees: door aanzienlijk slaaptekort ongewild 3 uur als een blok massief marmer slapen) 20:10 was toen we aankwamen. We hebben dus maar even 20 minuten met de camera zitten spelen om voor de helft van de prijs luxe eten te kunnen nuttigen. Het uitzicht was inderdaad heel mooi en we hebben verrukkelijk gegeten!

Gisteren hebben we een dagtochtje gedaan, die overigens echt HELEMAAL geen klap kosten (voor 10 euro nemen ze je de hele dag op sleeptouw). Erg leuk en ook erg vermoeiend, maar hier gaat Lieve een dezer dagen een verhaaltje over tikken.

P. S. Lieve heeft Kim (en d'r ouders) gepoogd te SMSsen, maar om de een of andere reden komen SMSjes van zowel mijn als Lieve's telefoon onder geen mogelijkheid aan.

Dus Kim....alsnog gefeliciteerd; we hebben eentje op je gedronken!

Mams en Paps - WE LEVEN NOG!!!!

Nu even een kort verslag van vlucht & arrival. De heenreis is prima verlopen, alhoewel Lieve tijdens het eerste deel (Schiphol-Cairo) toch de nodige traantjes moest wegpinken omdat ze er zeker van was dat dit het einde van ons leven zou zijn.

Ik kijk namelijk de laatste weken de serie Air Crash investigation, dus we zien de laatste weken alleen maar vliegtuigen in zee donderen. Hierbij opgeteld dat de Airbus A321 van Egypt Air zichtbaar al een jaartje of 20 staat van dienst aan het bewijzen is(Het was net alsof we een jaren '80 film in stapten) en het feit dat Lief een gaatje in het buitenste raam gespot had (Lieve: ‘ Das toch niet normaal !!'). Verder hadden we gelukkig al op internet gelezen dat de piloten van Egypt Air gepensioneerden van de luchtmacht zijn en dat er heel normaal gevlogen wordt op het opstijgen, keren en landen na. Als ik dit niet eerder gelezen had, had ik waarschijnlijk ook een brok in m'n keel gehad, want die mannen maken d'r werkelijkwaar een achtbaanrit van.

Eenmaal op cruising altitude was het een rustige vlucht en namen Lieves doodsangsten gelukkig ook af. Na 5 uur ongemakkelijk in het vliegtuigje met 2x3 zits rijen naast een Egyptisch ruikende Egyptenaar gezeten te hebben, kwamen we gelukkig aan in Cairo.

De vlucht van Cairo naar Bangkok had een uur vertraging, maar dat was opzich wel lekker omdat we ten minste even rustig een quarter poundertje naar binnen konden werken ( Dit was natuurlijk voordat Lieve Fenna's grote dieettip op deze site had gelezen, anders had ze daaraan zeker gehoor gegeven).

Toen we eenmaal met de bus van de gate naar het vliegtuig gebracht werden dacht ik al dat we op een Boeing 777 af stevenden en tot ons geweldig grote genoegen was het ook een 777 die ons naar Bangkok zou gaan brengen. Dit toestel heeft namelijk een 2-4-2 zits indeling en is vele malen ruimer dan die jaren 80 Airbus.

Deze vlucht was dan ook hemels en we waren weer helemaal in onze nopjes met de keuze voor Egypt Air (ontzettend vriendelijk personeel overigens).

Aankomst in Bangkok ging allemaal voorspoedig en ik was aangenaam verrast over Bangkok. Lief had me namelijk al vele malen verteld over hoe druk het was, hoe zeer het er stonk en hoe vies het overal was, maar het valt me vreselijk mee.

Het hotel (D&D Inn) is stukken luxer dan de vakanties die ik normaal boek en na wat twijfelen heb ik me dan ook maar aan een thaise massage gewaagd. Eerste kwartier was ontzettend ongemakkelijk (het is natuurlijk een onbekende die aan je zit), maar wel erg lekker. Terwijl Lieve eerst voor de waxbehandeling ging, werd Tom een klein kamertje ingestuurd. En tijdens deze scheiding vreesde Lieve dat ze misschien de ‘verkeerde' ‘Thai Massage' gingen geven, waar toch veel mannen voor schijnen te komen. Toch was er door het rustgevende Thaise muziekje geen kreet te horen en konden we ontspannen de salon verlaten voor het avondmaal: Thaise Curry. En je gelooft het niet, het was lekker! Tom was aan het stomen van de hete pepers, waarvan hij in eerste instantie dacht dat het rode paprika's waren (Tom: Wie snijdt die dingen dan ook in de lengte????). Bij het laatste ‘paprikaatje' viel het Bahtje.

Nu is het tijd voor een lekker biertje op het dakterras van het hotel, we duiken de Lonely Planet in en daarna ons bed. Binnenkort meer!

P.S. Tom begint nou al krampen te krijgen van z'n eerste thaise eten.

Liefs, Lieve en Tom

Jos aan het puberen

Morgen vliegen, dus vandaag onder het mom van 'ahhh, lukt wel', nog even alles regelen, waaronder onze grijze duivel naar zijn tijdelijke onderkomen brengen.

Natuurlijk hadden we geen rekening gehouden met de dramatische combinatie van 'auto' en 'binnenstad Groningen' wat rond een uurtje of 16:30 equivalent staat aan zo'n 500 meter per 15 minuten (ik vraag me soms echt af wat voor sadistische kabouters die verkeerslichten bedienen) en ons altijd zo vredelievende Josseltje begon een tikkie onrustig te worden.
Ik kan em hier overigens geen ongelijk in geven aangezien z'n eerste ervaring met een autoritje een weekendje logeren bij 2 dekkaters was (waarvan het onduidelijk is of ze door hadden dat Jos van hetzelfde geslacht als zij is) en z'n tweede ervaring een uitstapje naar de dierenarts betrof waar hij in 10 minuutjes 2 bijzonder dierbare onderdelen verloor.
Toen we na een half uur dan ook eindelijk de stad uit waren en rustig op de autoweg tufden, besloot Jos dat hij er geen zin meer in had en begon als een dolle hond tegen z'n mandje te beuken.

Daarbij is het noemenswaardig dat wij tot de groep personen behoren die dat stoffen nep-burberry reismandje prefereren boven een gele plastic bak die aan een gevangenis doet denken. Ding ziet er inderdaad leuk uit, maar d'r zit een klein nadeeltje aan; ze zijn niet bepaald stevig af te sluiten en voordat ik enig idee had van wat er zich naast me allemaal afspeelde, hoor ik een gil van Lieve die een kattenklauw uit haar nek probeerd te trekken en zie ik Jos doodleuk op de hoofdsteun balanceren.

Tja, dan vliegt opeens vanalles door je hoofd. Raam dicht, auto stopzetten omdat het me niets zou verbazen als Jos van alle plaatsen in de auto zich het liefst onder het rempedaal zeteld, maarja, dan spelen die aziatische genen weer op en grijp ik onbewust weer naar m'n gsm om toch maar even een kiekje van dit hilarische tafereel te schieten. Deze poging werd echter verijdeld door een heftig schreeuwende Lieve die mij sommeerde de auto DIRECT aan de kant te zetten. En zoals algemeen bekend geef ik altijd gelijk gehoor aan bevelen.

Na Jos weer in z'n mand gestopt te hebben, flikt die belhamel het weer om z'n koppie door een opening te proppen (wederom 100km/u zoevend) en Lieve wederom de stuipen op het lijf te jagen. Deze keer kwam slechts z'n koppie erdoor en aangezien ik slechts een sloot had om te parkeren en me in de strijd te mengen, besloot ik maar gas te geven in de hoop dat Lieve de worstelkunsten van Jos nog even zou weten te pareren.

Zo'n 1000 meter van de bestemming verwijderd hoor ik allerlei strijdkreten naast me (een gorgelende Jos en een 'ik houd dit niet lang meer' blerende Lieve) en trap ik het gaspedaal nog maar een tikkie verder in. Onderhand had Lieve een houdgreep te pakken en bereikten we toch nog heelhuids z'n tijdelijke verblijfsplek.

Hopen dat dat vliegen morgen beter gaat!