verhuisd

Hoezeer we ook van het gebruiksgemak van het Reismee platform genoten hebben; het verslag van onze huidige reis -voor onbepaalde tijd- verslaan we op onze blog 'Forgive me Mom' onder het kopje 'Travel'.

Cambodja

We zijn weer terug in Bangkok!!!
Vreemd hoe snel iets als 'thuis' kan gaan aanvoelen. Ik kan me nog herinneren dat we hier 5 weken geleden aankwamen,(ik) voorzichtigin een onbekende omgeving rondsnuffelend. Grappige is ook dat ik nou achter de computer zit waar lieffie mijn eerste mailtjes 2 jaar geleden las.

Maargoed, Cambodja; in een woord: WARM!!!

We kwamen al rond 08:00 aan op het vliegveld van Siem Reap en MAN OH MAN... wat een hitte. Gelukkig zaten we snel in de AC Taxi van mister Kim He, een vriendelijk vrolijke Cambodjaan die ons een hoteltour ging geven, want we hadden nog geen reservering.
Eerste hotel was ruim, maar niet geweldig; voor 20USD. Tweede hotel was al stukken beter, maar zonder internet en zwembad; voor 20USD per nacht en het derde hotel was ruim, gezellig, gratis internet en een zwembad; voor 20USD per nacht. Dus na weloverwogen alle voor en nadelen van de verschillende opties geavalueerd te hebben, hebben we na een intense vergadering de moeilijke beslissing genomen om wonder boven wonder toch maar voor het laatste hotel te kiezen.

In deze guesthouse stond -even tussendoor- een altaartje met wat wierrook en wat kopjes thee en bordjes rijst ervoor. Toen we even later weer bij de receptie kwamen stond er naast wat er reeds stond ook nog een blok van zo'n 25 blikjes cola/fanta/sprite, 3 hele gebraden kippen en een stuk of 10 borden rijst voor het altaartje. Aanvankelijk dachten we beiden dat het om offers ging (we waren van bali nog helemaal in de offersfeer), maar ik kan me niet voorstellen dat die hele kippen en al die -nog gesloten- blikjes gewoon weggedonderd zouden worden. De discussie ontstond dus of het hier om offers ging of dat men het eten gewoon aan het zegenen was. Gratis biertje voor degene die de oplossing biedt!

Mr. Kim He probeerde ons ook voor een taxitour door de Angkor tempels te strikken en hoe goed het mannetje ook Engels sprak en hoe vriendelijk hij ook was, wij wouden te Angkors via Cambodjaanstuktukachtigding ervaren. Dit bleek geen probleem te zijn, want mr. He had nog 5 broertjes, waaronder uiteraard een tuktuktourchauffeur. Deze zou ons dan ook om 16:30 komen ophalen om ons de sunset te laten bewonderen.

Omdat onze maagjes onderhand aanzienlijk knorden, besloten we maar Siem Reap in te trekken op zoek naar wat voedsel. Lieffie had in de Lonely Planet goede verhalen over 'The Blue Pumpkin' gelezen en inderdaad; die verhalen waren niets overdreven.
Toen we bij het tentje aankwamen dacht ik; 'he jasses, ben ik wederom onder valse voorwendselen naar zo'n taartjes winkel gelokt... (want ik ben meer van de hartigheid, in tegenstelling tot mijn koekiesmonster, die manisch van muffins en donuts wordt)', maar eenmaal op de bovenverdieping aangekomen, slikte ik m'n geirriteerdheid snel weer in want ohhhhh, wat hadden ze heerlijke hangbanken met gratis draadloos internet. Een paar minuten later zaten we dus onder het genot van een mangoshakeje en een 'death chocolate' taartje te lezen, dan wel wat te surfen op de N95.

Hierna waren we dusdanig vermoeid door het 03:30 opstaan, dat we besloten maar even het fenomeen siesta te gaan testen. Nadat dit verschijnsel uitvoerig getest was werden we opgehaald door het schattige broertje, die een stuk minder Engels sprak, van mr. He en voordat we het wisten werden we gedropt aan de voet van een tempel, die nog wel even beklommen moest worden.
Nadat we eindelijk zeiknat van het zweet boven waren, begonnen we wat te balen, aangezien de view (op dat moment) nou niet bepaald spectaculair was. We hoopten een overview over de Angkor What enzo te hebben, maar helaas. Slechts akkers en een meer. We besloten toch maar te blijven wachten en dit werd gelukkig beloond. De view van de neergaande zon was prachtig en we hebben nog nooit zo'n mooie sunset gezien.

's Avonds voltrok zich nog een klein drama. Toen we gingen avondeten was het broertje van He van plan voor het restaurant te blijven wachten om ons die 800m nog naar huis te rijden. Wat een onzin, dus we hebben het mannetje maar naar huis gestuurd.
Nadat we echter onze buikjes vol hadden gegeten en gedronken met de OVERHEERLIJKSTE Banana-Chocolate shakes (die bananen zijn hier in Azie overigens zo wie zo veel smakelijker dan in NL), zagen we de tippel toch niet zo zitten en besloten we toch zo'n tuktukachtigding te nemen. Verder is het noemenswaardig dat Cambodja weliswaar een eigen munt heeft, maar dat wij deze nog niet zijn tegengekomen en alle prijzen in USD zijn aangegeven.
Hierbij had ik lieffie (bewaakster van de pot, aangezien zij d'r rugtas meestal mee heeft) er reeds meerdere malen op gewezen dat dollars tricky zijn, aangezien alle biljetten dezelfde kleur hebben en even groot zijn.
Toen de driver van het restaurant naar de guesthouse dan ook betaald werd, zag ik -terwijl deze driver reeds betaald wegreed- een blik op lieffies gezicht verschijnen die uitstraalde:'Ik laat mijn katje inslapen omdat deze niet meer te redden is'. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, hoorde ik lispelend:'Ik heb per ongeluk een briefje van 50 gegeven in plaats van 1 dollar!'

Op dit moment brak m'n Havaiana en maakte het lieve vriendje plaats voor de boze vader die z'n dochter reeds meerdere malen gewaarschuwd had dat het glad is, waarop lieffie in het meisje dat per ongeluk d'r cavia in de -reeds draaiende- wasmachine is vergeten veranderde en alleen nog maar snif snif uitbracht. Na grommend dan wel sniffend in de kamer aangekomen te zijn, kwamen we er na een analyse van het overgebleven geld achter dat de cavia TOCH niet in de wasmachine zat en dat er dus niets aan de hand was, maar toch wel even schrikken.

Snel tukken, want broertjevanHe zou ons om 05:00 alweer oppikken om de sunrise @ Angkor What te aanschouwen.
Snurk snurk snurk.
Wekker zegt 'tringelingeling' en wij worden slaapdronken wakker. Maar dit maal verbaasde ik me erover dat mijn wonderapparaat geen alarm sloeg en bij nadere inspectie van het apparaat kwamen we erachter dat lieffie de klok niet naar Cambodjaanse tijd veranderd had. Helaas konden we de slaap niet vatten en hebben we een uur liggen balen dat we wakker waren.

05:00 werden we opgepikt en de sunrise bij de Angkor What was mooi. Het was echter vanaf het moment dat die rooie bal z'n koppie boven de horizon uitstak weer loeiheet en lieffie zag zich alweer een horrordag van tempelbezoek tegemoetkomen (want ik opperde steeds 'ja, we zijn hier nou!'). Maar rond een uurtje of 10:00 kwamen de tempels ook mij de oren uit, dus toen broertjevanHe ons bij de volgende tempel wou afzetten, brulde ik tot Lieffies verwondering:'More than enough tempels for one day! Could you bring us back to the guesthouse?'. Ik hoorde een kreet van geluk naast me en als twee voldane slaapdronken toeristjes werden we weer terug naar Siem Reap getuktukt. BroerjtevanHe had volgens mij de dag van z'n leven, want ik vraag me af of hij ooit zo makkelijk z'n geld verdiend had. Het was namelijk een dusdanig schattig ventje dat we in plaats van korting regelen ivm. korte tour em nog eens extra 5USD fooi gaven.

Na de volgende middag onze siestatechnieken getraind te hebben, hebben we 's avonds bij 'The Red Piano' gegeten, waarbij we onze cultuurpetjes weer even opdeden en voor het Cambodjaanse voedsel gingen. Lieffies Cambodian Curry was wel lekker, maar mijn Amok Fish was echt onvoorstelbaar lekker. Dit gerecht werd door mij zelfs in dezelfde categorie als pizza gewaardeerd, dus dat zegt genoeg dacht ik.

Tja, en dat was Cambodja eigenlijk wel. We zitten nou (vandaag inclusief) nog 3 daagjes in Bangkok en dan komen we EINDELIJK weer terug!

Kuala Lumpur

Ik zit onderhand bij een Starbucks bij te komen van een shopamaniacal Lieve.

Gisterenochtend zijn we van Depansar (Bali) naar Kuala Lumpur gevlogen. Lieffie was echter wat ziekig. Niet ikkanechtnietsandersdanopbedliggenziek, maar toch wel wat warmbloediger dan normaal. Het eerste wat ze in KLdan ook wou doen is naar het ziekenhuis om op Malaria te laten testen. Dit leek mij niet zo'n strak plan, aangezien we maar anderhalve dag in KL hebben en er naar mening geen aanleiding is om malaria alarmbellen te doen luiden. Lieves weerstand staat niet bepaald bekend om z'n eeuwige uithoudingsvermogen en bovendien lijkt het me redelijk van belang om uit te zoeken of zoiets dergelijks uberhaupt wel vergoed word door de verzekering.
Enkele uren later heb ik echter het perfecte medicijn voor een zieke lieffie gevonden; een winkelcentrum. Van slap vogeltje zag ik m'n wederhelft transformeren in een grasshopper met ADHD die van winkel naar winkel springt, er af en toe nog een 'KIJKDEZE!' of 'MOOIHE???' eruitgooiend.

Het eerstvolgende noodgeval, bestel ik in plaats van een ambulance dus ook een taxi naar de dichtsbijzijnde mall.

Hiervoor moesten we echter nog op jacht naar een bed, want we hadden nog niets geregeld. Tot nog toe regelden we de plekken om te tukken van tevoren; de lonelyplanet in de ene hand en een telefoon in de andere. Dit maal hadden we echter niets geregeld, dus we konden bepakt en bekofferd dus gaan rondbanjeren om wat aantrekkelijks te vinden.

Het leek mij een beter idee om m'n -toen nog verlepte- madeLiefje in de schaduw te planten bij de koffers en om zelf op jacht te gaan naar een hygienisch verantwoorde slaapplaats. Madeliefje bracht alleen nog maar 'MALARIA!!!' uit en besloot dus om inderdaad in de schaduw wortel te gaan schieten.

Nadat ik een stuk of 3 tentjes bekeken had en om wat voor reden dan ook niet geinteresseerd was om ons geld voor een varkensstal te ruilen, kwam ik bij een Hotel aan. Deja Vu's van vakanties met paps en mams kwamen boven en oh wat leek het me lekker om even deze 2 nachten weer in een goed hotel te zitten in plaats van de toiletpapier- en handdoekloze kamers die we de laatste maand betrokken hadden. Hierbij opgeteld dat lieffie zich op een schaal van 1 tot 10 zich hooguit een 5je voelde, besloot ik om eens te kijken wat mogelijk zou zijn in dit hotel, om lieffie met 2 nachtjes in 'luxe' te verassen.

Na navraag bij de receptie bleek dat voor die nacht slechts nog 'Premier Rooms' a 350MYR (zo'n 12 Supersize Quaterpoundermenu's in NL) beschikbaar waren. Niet echt goedkoop, maar ik wou de kamer eerst even zien. Dit was echter niet mogelijk volgens de moslima die mij te woord stond omdat ze 'understaffed' waren. Hierop stelde ik voor dat ze mij gewoon de sleutel van de kamer zou geven en dat ik dan zelf wel even een kijkje zou nemen. Hierbij bood ik aan om m'n camera als onderpand achter te laten bij de receptie, maar ook dit leek de zwaarlijvige gemutste dame geen geweldig strak plan. Gelukkig kwam er op dat moment een Pakistaanse jongen van mijn leeftijd langslopen die aanbood de kamer te laten zien en voordat ik het wist zoefden we naar de bovenste verdieping, waar de 'premier lounges' gevestigd waren. Prima kamer (zeker in vergelijking waar we tot nog toe verbleven), maar die 350MYR was ik toch niet echt van plan te gaan betalen. Ik begon maar met een verhaal af te steken, dat we al lang aan het reizen waren door Azie, alleen in vieze guesthouses hadden gezeten, dat m'n vriendin ziekig was en dat we in het PRACHTIGE Kuala Lumpur erg graag weer eens westers wouden verblijven. Het mannetje, genaamd Khairul, reageerde met 'aill sie wot aii ken doe for joe at desk'. Eenmaal wederom bij de receptie aangekomen begon Khairul wat magie op een computer te verrichten en simsalabim; er was opeens een 'deluxe room' vrij, die 100MYR minder bedraagde dan de premium, dus ook deze wou ik wel even bezichtigen. Ook een prima kamer, maar ik wou korting hebben, dus in de lift naar beneden begon ik maar een klaagzang te vertolken dat het echt boven ons budget was. Vervolgens transformeerde Khairul van onderdanig receptiemannetje in een gehaaid ritselaartje met:'if joe baj mie drink or doe somting for mie, aj wil blablabla (en toen volgde Khairuls masterplan).' Het kwam erop neer dat hij ons zou inchecken voor de deluxe room a 250MYR, maar dat we na 10 minuten dan zouden klagen dat de kamer stinkt. Vervolgens zouden we dan door hem geupgrade worden naar een premium room a 350MYR. Leek me een goede deal, dus heb ik lieffie opgehaald en haar medegedeeld dat ze 2 nachten gratis in een lekker bed kon slapen. (Ik zou mezelf echter niet zijn als ik niet eerst een flauw geintje zou uithalen dat ik echt niets kon vinden op een hondehok na, dus dit verhaal ging aan het betreden van het hotel vooraf)

Na wat happy happy joy joy hebben we het plan in werking gezet en alles verloopte voorspoedig. Na 10 minuutjes de receptie opgebeld dat de kamer stonk -het grappige was overigens dat de kamer echt stonk naar rook- en m'n hotelhandlanger kwam ons ophalen om ons naar de mooiere premium room te vergezellen. Fooitje in z'n hand gedrukt en hoppa; iedereen weer blij blij!

Na een uurtje van de sensatie van vloerkleed onder onze voeten genoten- en in bed gelegen te hebben, overwon de drang naar uitverkoop Lieves malariasymptomen en zijn we het drukke Kuala Lumpur maar eens ingedoken.
Het was een 'extended sale' hier, dus voldoende reden om de malariasymptomen volledig de kop in te drukken! Lieffie was qua winkels in heaven, maar voor mij zat d'r niet veel soeps tussen. Heren kleding in KL is helaas tamelijk ondergewaardeerd.

De volgende ochtend ging het wonderapparaat alweer vroeg af, omdat wij kaartjes wouden hebben voor de 'Sky Bridge Visit' in de Petronas Towers. Niet dat dat nou zo'n geweldige sensatie schijnt te zijn en het uitzicht bovendien niet veel beter is dan van het hotel, maar als je in Kuala Lumpur bent, MOET je gewoon even die dingen op zijn geweest. Beetje onzin allemaal, maar ben ook blij dat ik ooit wel het WTC in NYC op ben geweest, want dat is momenteel vrij lastig.

We zagen de Twin Towers makkelijk vanaf het hotel, maar om er nou naartoe te lopen... Je weet het nooit echt in dit soort steden, want net als in Jakarta lopen hier ook meerderebaans autowegen door de stad die je als voetganger nou niet bepaald makkelijk oversteekt.
We besloten dan ook maar een taxi te nemen. Want alhoewel Maleisie wel stukken duurder is dan Indonesie, voor ons gaan de prijzen nog helemaal nergens over.
Nadat mijn onderhandelingstactieken een averechtse invloed op de eerste taxichauffeur die we tegenkwamen hadden, werd ik aangesproken door een potige kale kerel met sikje. Deze beul was naar eigen zeggen ook aan het wachten op een taxi en wou ons wel naar de Petronas Towers brengen in zijn rit. Eerst had ik zo'n idee van nee nee, maarja, wat zou ons kunnen overkomen? Ik vind mezelf nou niet bepaald geschikt materiaal om in een kelder voor wat voor doeleinden men dan ook bedenkt te gebruiken en als ik iemand zou willen kidnappen voor geld of gewoon zou willen beroven, zou ik als ik hem was bij een ander hotel gaan staan een duurder geklede slachtoffers uitzoeken (ik verplaats mij hier in knaloranje Thaise fishermans pants en een T-shirt waar ik eigenlijk 2 jaar geleden al afstand van had moeten doen, maar waar de ventilatie gaten hier prima van pas komen) dan waar wij vandaan kwamen.

Bovendien hadden we haast want de kaartjes werden op 'first come, first served' basis verstrekt en we waren al wat aan de late kant.
Toen de vaste taxichauffeur van onze medetourist dan ook aankwam en een vriendelijk chinees ogend koppie had (in tegenstelling tot de tronie van onze gastheer), besloten we toch maar in te stappen.

Na wat gebabbel kwamen we erachter dat de Macedonische Jovoslich Slatjakonnogiets iets voor het Amerikaanse leger in Irak en Afghanistan deed (z'n pasje vermelde 'USArmy Contractor', wat dat ook maar moge inhouden) en inderdaad, als je je hem in beige camo tenue met slakom op z'n hoofd voorstelde, was het inderdaad ook een stereotyp import GIJoe. De kleurrijke Jovo dropte ons enige minuten later recht voor Tower 2 van de Petronas Towers en konden we op zoek naar de ticket counter. Deze zoektocht was van korte duur. Het enige wat we hoefden te doen was een VEEL te lange rij zoeken en die was door z'n omvang dan ook snel gevonden. Na dik een uur wachten wisten we nog een van de latere kaartjes te bemachtigen en de shopping frenzy van vandaag stond weer op het punt te beginnen.

Maar ik zie nou dat we over 10 minuten de Sky Bridge op kunnen, dus ik ga d'r maar eens naartoe...

Ik lig onderhand op bed van het 'Ancient Angkor' guesthouse in Siem Reap, Cambodja, naast een wederom schoonheidsslapende lieffie.

Gisteren de hele dag geshopt eigenlijk en de -reeds verwachte- niet bijzonder spectaculaire Sky Bridge Visit gedaan. We hebben veel te weinig tijd voor Kuala Lumpur ingepland (anderhalve dag) en stonden gisterenavond, geradbraakt door het shoppen, dan ook op het punt om AK0846 naar Siem Reap zonder ons te laten vertrekken en Cambodja te laten voor wat het is. De voornaamste reden van dit hersenspinsel was dat we echt kapot waren en om 03:30 reeds op moesten, omdat Air Asia slechts om 07:00 naar Cambodja vertrok. Na wat prakkeseren besloten we toch maar om volgens plan te gaan. Het winkelen kon me toch niet zoveel schelen en die Angkor What schijnt wel prachtig te zijn. We gingen dus wederom een nacht van slechts 4 uurtjes tegemoet.

KL even in het kort (nahja, wat wij ervan gezien hebben dan);
- Bukit Bintang/Pavillion is werkelijkwaar een prachtige shopping mall.

- Ik heb de lekkerste cheeseburger EVER ontdekt; De Carlsson Jr. Double Cheese Bacon Burger (bacon d'r even afgeooien dan).


- Pathe in NL kan nog een puntje zuigen aanden Golden Screen Cinemas van Maleisie.

- Disney's WallE is niet zoveel aan.

- De Bintang walk (Jalan Bintang) deed me wat aan een baby versie van New York denken qua bedrijvigheid.

Bali - Ubud

De afgelopen 3 dagen hebben we in Ubud, een dorpje in het midden van Bali, vertoefd.

Het spannendste wat we daar meegemaakt hebben was het huren van een 'motorbike'. Dat is gewoon een scooter met iets grotere wielen, en waar de pubers in Nederland qua snelheid van dromen. Kilometertje of 80 zit je zo op en dat in een sneller tempo dan die Opel Kadett waar ik in begonnen ben de Friese wegen onveilig te maken. En dan kan ie nog veel harder, maar om redenen die achterop zaten, ben ik niet in staat geweest te kijken HOE hard.

Nou lijkt het feit dat ik zo'n 11 jaar geleden voor het laatst op iets gemotoriseerds met 2 wielen heb gezeten (platte dozen met overheerlijke vulling rondsjezend), gecombineerd met de verkeersetiquette die ze er in Indonesie op nahouden, daarbij de discutabele staat van het wegdek opgeteld en last but not least m'n lieve doch lichtelijk zenuwpezerige vriendinnetje achterop een prima recept tot drama en stress, maar ik moet zeggen dat het me alles mee viel. De eerste meters die ik op de tweewieler aflegde zijn gelukkig niet op youtube te vinden, maar na wat heen en weer rossen, had ik de smaak weer aardig te pakken.

De eerste dag zijn we naar Gunung Kawi (een van de vele vele tempels van het tempelrijke Bali) bij Tampaksiring gegaan. Een relaxt ritje van zo'n 40 minuten over een prima weg. Best mooi allemaal bij die tempel, alleen de 300 traptreden in zo'n 28 graden zonder briesje waren wat minder.

Hierna wouden we naar een andere tempel. We hadden echter in plaats van TomTom een kaartje die op een foldertje van een touroperator stond en waarvan we later ontdekten dat deze qua verhoudingen niet geheel waarheidsgetrouw was.

Zo bevonden we ons binnen enkele minuten al op een smal weggetje die ons blijkbaar een berg op leidde. De kaart zei echter dat het nog een flink stuk rechtdoor was en bij gebrek aan betere informatie bleven we dus maar doorrijden.
Nadat we een kwartier lang over een weggetje hadden gezigzagd, zwerfhonden, kleine kinderen en vrouwen die met meer dan de Nederlandse arbodienst zou toelaten pakken vanalles op hun hoofd over de weg doolden, werd het wegdek ook nog es slecht. Toen kwam de waardevolle informatie van Raka, de eigenaar van onze guesthouse, weer uit de vergetelheid opgedoken en hoorden we hem nog zeggen:'Bad people over there... Bad people'. Zo bleek dus dat in het gebied waar wij aan het zigzaggen waren het gebruikelijk was dat de brandstofleiding van de bike even primitief gesaboteerd werd als je het ding even onbewaakt zou laten staan, om em vervolgens voor 100 dollar te repareren.
We reden onderhand al zo'n 10 minuten door allerlei vreemde kuilen in de weg, waarbij ik me afvraag op wat voor manier je het asfalt mishandeld moet hebben om het deze verschijningsvorm te laten vertonen en ik begon me opeens te bedenken:'Ik heb hier liever geen lekke band...'

Uiteindelijk overwon onze angst overwon onze columbus gevoelens en we maakten rechtsomkeert.
Later kwamen we er (bij nadere bestudering van het kaartje dat in de Lonely Planet stond) achter dat de door ons gehanteerde kaart zo'n 50% van de Balineze infrastructuur toonde en dat we al voor dat maffe weggetje hadden moeten afslaan.

's Avonds liepen we wat rond te lopen en liepen we toevallig voorbij een Balineze dansvoorstelling. Omdat de show al begonnen was en alle oogjes op de 2 jongedames in het midden gericht waren, konden deze 2 oom dagobertjes ongemerkt naar binnen glippen en ook van dit stukje cultuur genieten. Eerlijk gezegd was d'r niet zoveel aan, maar we konden dit wel weer van de to-do list schrappen.

We waren lopend en aangezien het nog een behoorlijk stuk lopen naar huis was, besloten we maar een taxi te nemen (In NL is een MacFlurry nog duurder dan een lokaal taxiritje in Bali).
Onze chauffeur, de redelijk Engels sprekende Made, wist ons te strikken om alvast een ritje naar het vliegveld bij em te reserveren voor 14000IDR (2 Bigmac menus in NL).Over 2 dagen zou Made ons dan ook om 05:00 voor de guesthouse ophalen.

Toen we de volgende dag terugkwamen van ons scootergedwaal (rond 22:30) stond Made ons al op te wachten bij de guesthouse om te confirmeren of de rit de volgende ochtend door zou gaan! We vroegen ons echt af hoe lang die arme sloeber daar al op ons stond te wachten en hoe kostbaar dat ritje dan wel niet voor em moet zijn... Na wat rondvragen kwamen we d'rachter dat wij de rit in ieder geval voor een goede prijs gekregen hadden (200k bleek normaal te zijn).

Dit is het eigenlijk wel wat betreft Ubud. Nog even in het kort wat toevoegingen:
- Lieve was helemaal verliefd op het eettentje 'Bali Buddah' waar ze organisch health food verkochten, waaronder een heerlijke (in mijn ogen echter niet zo healthy) chocolate mud cake. Ik heb hier de stoute schoenen ook even aangetrokken en heb een of ander (ranzig) groen drankje achterover gegooid.

- Regen. Het schijnt in Ubud vaker te regenen dan in Kuta en Depansar.

- Ibu Rai. Heerlijk eten.

- Shoppen. Viel lieffie wat tegen.

- Cardreader en geheugenkaart bij het snelle Marco Polo internet cafe vergeten en wonder boven wonder hadden deze goudeerlijke mannen de cardreader incl. inhoud de volgende dag nog.

- Monkey Forest was leuk, al werd lieffie redelijk lastig gevallen door de cheeky monkeys.

Gili Trawangan

Tijdje niets van ons laten horen, dus hier maar weer even een lap tekst (het regent buiten)!

Aangezien lieffie en ik nogal van het nodige snorkelamusement houden en we reeds verschillende verhalen over de 'paradijselijke' Gili eilanden (voor de noord-west kust van Lombok) gehoord hadden, besloten we maar een weekje daar te gaan vertoeven.

Onze keus was gevallen op Gili Trawangan, het grootste eiland, waar wel electriciteit was.

Om bij het paradijs te komen heb je de keuze tussen de fastboat en de slowboat. De fastboat doet de reis naar de hemel in 1 uur en de slowboat zou een totale reisduur van zo'n 8 uur hebben. Uiteraard waren deze karakteristieken merkbaar aan de prijskaartjes. Aangezien we wel een beetje zat waren van het minibusje uit, trein in, vliegtuig in verhaal, besloten we maar de fastboat te nemen en nadat we zo'n 2 uur over een ritje dat in 30 minuten gedaan had kunnen worden hadden gedaan doordat we achter een of andere Balineze ceremonie zaten, klommen we aan boord van de GiliCat; een speedboot met 3 300pk motoren d'rachter die ons met zo'n 40 knoop over het water sjeesde.

Nadeel van zo'n snelheid is wel dat het ritje niet altijd even comfortabel is en dat je soms met een redelijke smak in de golven geknald wordt. Lieffie was er dan ook van overtuigd dat de boot door de helft zou knakken en dit resulteerde erin dat we wederom met een nodige portie stress op Gili Trawangan aankwamen. Maar WEL snel!

De Gili's (Gili Trawangan, Gili Meno en Gili Air) zijn vrij primitief. Zo is er slechts brak water (mengsel van zoet en zout water), is electriciteit niet vanzelfsprekend (de generatoren vielen meerdere malen per dag uit, terwijl ik natuurlijk m'n smoel net van scheerschuim had voorzien) en er is geen gemotoriseerd verkeer. Voornaamste vorm van transportatie is dan ook -naast de benenwagen- een fiets huren of met een paardenkarretje.

We hadden in de dagen hiervoor al ons hoofd gebroken om een kamer te vinden, want we hadden op meerdere sites al gelezen dat een reservering een must is in het hoogseizoen en we hadden van anderen al gehoord dat mensen soms met backpack en al op het strand sliepen omdat er niets vrij was. Klinkt romantisch, maar hoe ontzettend romantisch ik ook ben, een nacht met koffer en al op het strand slapen sla ik maar al te graag over.

Nou kwam het volgende probleem; email doen ze op de Gili's niet aan en zo'n beetje alle telefoonnummers die we hadden, werkten niet. Na in Kuta uren gezocht te hebben, hebben we eindelijk 'Pondok Lita' guesthouse weten te bereiken en hebben we gelijk voor een week gereserveerd. Dit tentje stond echter niet om z'n luxe bekend, maar beter iets dan niets.

Terwijl we van de GiliCat afstapten werden we gelijk aangesproken door een paardenmannetje die eerst vroeg of we al een reservering headden en die ons een 'bungalow tour' aanbood. We konden met hem dus langs de bungalows om te vragen of er nog een kamer vrij was.

Op de vraag of we reeds een reservering hadden antwoordde ik maar ontkennend, want het leek me geen slecht plan om voordat we naar Pondok Lita gingen eerst eens wat om ons heen te snuffelen of we niet iets beters tegenkwamen. Pondok Lita was op de kaart namelijk een eindje verwijderd van het strand waar mooi gesnorkeld zou kunnen worden en het is natuurlijk relaxter om daar in de buurt te liggen.

Na 5 minuten onderhandelen over de prijs wou het mannetje ons toch voor1 euro op z'n paardenkarretje laden. We hadden al onze twijfels om deze speurtocht te voet uit te voeren, want op de kaart lijkt alles zo dichtbij, maarja, het is een kaart (zonder duidelijke schaalverdeling). Bovendien waren er geen geasfalteerde wegen (slechts zandpaadjes) en daar rollen die wieletjes van de koffer toch niet zo lekker op, dus we sprongen toch maar op het paardenkarretje om de 'eerste keus' bungalows (Warna Homestay en Blue Beach cottages) te proberen. En je raad het al. Na 20 seconden de paardenhoefjes 'kliklakliklak' te horen produceren waren we al bij Blue Beach cottages. We konden de plek waar we opgestapt waren bijna nog zien.

Bij blue beach schenen ze nog 1 kamer vrij te hebben voor 350.000IDR per nacht ( een kleine 25 euro) en het eerste wat ik zag waren de prachtige bungalowtjes, dus toen ze vroeg of ik de kamer even wou bezichtigen, deed ik dat maar al te graag. Helaas bleek het niet om een van de prachtige bungalows te gaan, maar om een kamer, die overigens nog steeds super de luxe was. Het was de grootste kamer die we hier in Azie gehad hebben, met 2 twijfelaar bedden (gigantisch matrasoppervlak dus) en allemaal leuke houtsnijwerkafwerkingsraampjesendeurtjes. Bovendien was de badkamer alleen al groter dan de kamer die waar we in Yogjakarta in sliepen en ik begon dan ook een verlangen naar deze kamer te krijgen.

Na wat onderhandelen met het gehoofddoekte vrouwtje kwamen we op een minimale prijs van 300k per nacht uit, wat 100k duurder was dan Pondok Lita. Zo'n 3 euro duurder per persoon.

Na 10 seconden overleggen met lieffie (die de koffers aan het bewaken was bij het paardenmannetje) besloten we dan ook deze luxe met open armen te verwelkomen.

Na de koffers gedumpt te hebben, renden we als 2 kinderen van 8 jaar naar het strand om paradijs te beleven en sprongen we met vol snorkelornaat de zee in, om vervolgens van een redelijk koude kermis thuis te komen.

Het betreden van het water was makkelijker gezegd dan gedaan. Er lag namelijk een 3 meter brede strook van dood koraal aan de kustlijn, waar onze poezelige pootjes niet echt tegen opgewassen waren. Eenmaal in het water bleek de stroming zo sterk te zijn dat je slechts onderwater zwemmend er een beetje tegen in kwam en daarbovenop was het onderwater eigenlijk helemaal niet zo mooi. Er was slechts een zandbodem met een paar stukjes -niet vreselijk mooi- koraal. Bovendien zoefde je er door de stroming zo snel overheen dat ALS je eenmaal wat bewonderingswaardigs had gespot, je je vol moest inspannen om weer bij dat object te komen.

Verder was het water uitkomen nog moeilijker dan het water inkomen aangezien je bij het betreden van de oceaan nog over de laatste laag dood koraal heen kon springen. Bij het verlaten van de grote blauwe rakker werd je daarentegen voorgesteld aan een groep golven die je met alle plezier van je evenwicht beroofde om je vervolgens een dood koraal-massage aan te bieden.

De eerste avond lagen we dan ook een tikkie chagrijnig in het paradijs, maar we genoten wel met volle teugen van onze riante kamer. TOT 04:00; het moment dat we erachter kwamen dat naast de cottages een moskee gevestigd was. Om 04:00 dachten we dan ook dan een of andere moslim met een megafoon voor onze deur 'allaaaaahhhhh akbarr' stond te zingen (letterlijk ja). Nahja, niets aan te doen.

De volgende dag viel het allemaal toch wel wat mee. We hadden inmiddels een 'zet2stappenophetdodekoraalenplonservervolgensinomwegtezwemmen' tactiek aangeleerd voor het betreden van het water en om ons weer bij de strandlakens te voegen hadden we een 'leerdetimingvandegolvenkennenengebruikdezekennistegenze' tactiek ontwikkeld. Dit maakte het zwemmen al een stuk makkelijker. Onderhand hadden we ons al bij onze snorkelfantasieen neergelegd en bleek het paradijs toch paradijselijker dan we in eerste instantie dachten.

Jeroen en Dyonne -die we in Yogjakarta hadden leren kennen- kwamen tegen de avond na een lange slowboat reis ook aan en met hen zijn we de rest van de week dan ook behoorlijk wat opgetrokken.

Ik waardeerde het paradijs trouwens veel meer toen ik erachterkwam dat je bij zowel Dream Life als Tir Na Nog in hutjes gratis DVD's kon kijken onder het genot van een fruitjuice of milkshake. Verder had Dream Life ook nog een beamer waar we Hancock met z'n 4en gezien hebben.

De volgende dag hadden we met Jeroen en Dyonne op het strand afgesproken, maar zij waren er nog niet.

Om ons lui door het water te bewegen hadden we ontdekt dat het makkelijker was om over het strand te lopen en zo'n 150 meter van onze strandlakens het water in te ploffen om je door de stroming weer op je dooie gemakje terug te laten brengen. En zo liepen we steeds een stukje verder en steeds een stukje verder. Op een gegeven moment zei ik:'zullen we eromheen lopen?' waar -altijd wel over een avontuurtje dromende- Lieffie na wat nadenken mee instemde. Na een uur over het strand gehuppeld te hebben werder we toch wel behoorlijk dorstig en baalde we dat we geen geld of zonnebrand hadden meegenomen. We zouden eigenlijk slechts een stukkie zwemmen en hadden naast zwemkleding dan ook niets bij ons. Ons strandplekkie was in het oosten van het ovaal vormige (lange kant van noord naar zuid) eilandje en wij waren onderhand bij het zuidwesten aanbeland. We hadden dus al meer dan de helft van het eiland bewonderd. Het werd echter steeds moeilijker lopen op het strand omdat de bergen dood koraal steeds hoger werden en de bomen steeds verder over de zee hingen en we besloten dus maar over het paardenpaadje terug te lopen. Dit donkere zand was echter loeiend heet onder onze slipperloze voetjes en toen ontstond een discussie. Lieffie wou dezelfde weg teruglopen, maar dan over het (loeihete) paardenpaadje en ik wou het eiland 'oversteken', oftwel door het midden van het eiland. Naar mijn mening waren er zeker weggetjes door het bergloze midden en dit zou hemelsbreed hoe dan ook (waar we dan ook maar uitkwamen) korter zijn dan van het zuidwesten via de kust langs het noorden naar het oosten te lopen. Na wat gekibbel besloten we dan ook om de binnenwegen een kans te geven en liepen we de eerste de beste dan ook in.

Al snel kwamen we erachter dat dit nou niet bepaald en paardenpaadje was, maar ik was toch steeds benieuwd om even verder te kijken om te zien wat er achter het eerstvolgende heuveltje lag, wat er in resulteerde dat ik na 10 minuten lopen te lui was om dezelfde weg weer terug te lopen. Onderhand liepen we in een beboste omgeving van schaduw naar schaduw te hoppen (want dat stuifzand was me zoooo heet onder de voeten). Op de nabijgelegen akkers zagen we koeien grazen en ook lokale mannetjes ons vreemd aankijken (ja daar stonden 2 van die westerlingen in bikini en zwembroekkie in de rimboe), wat mij dan weer een 'veilig gevoel gaf'. Lieffie vond dat echter wat minder en begon zich met de minuut vijandiger op te stellen.

Ondertussen liepen we tussen de megadrollen van koeien en nog even later tussen de koeien... op onze blote voetjes, niet in staat weg te sprinten van een stier die niet van westerlingen houdt. Lieffie zag d'r hele leven reeds meerdere malen aan haar voorbijgaan. Ik was daarentegen van mening dat het eiland helemaal niet zo groot is en dat als we maar door zouden blijven lopen in dezelfde richting, we vroeg of laat wel ergens zouden uitkomen, wat uiteindelijk ook gebeurde. We kwamen op een betonplaten weggetje terecht en goddank werkte dit goed bij lieffies bijna dood ervaring en kalmeerde ze wat. Na 10 minuutjes op die weg gelopen te hebben en menig vreemde blik van locals aanvaard te hebben, kwamen we dan toch eindelijk een paardenmannetje die bij hem thuis z'n karretje+knol stond op te tuigen en die ons voor -de deze vakantie best uitgegeven 25000IDR- weer naar onze strandlakens bracht.

Achteraf baalde ik nog het meest dat we tijdens deze excursie geen camera bij me had, want dat had zonder twijfel prachtige kiekjes opgeleverd.

De volgende dagen hebben we met Jeroen en Dyonne doorgebracht door overdag op het strand wat te liggen lezen en het water in te plonzen en ‘s avonds ergens te eten met of zonder film en daarna de nodige borrels bij Rudy's Bar of Tir Na Nog te consumeren.

We vermaakten ons soms ook door een potje te pesten. Bij een potje gooide ik een 2 op om Lieffie te pesten, waarop ze glimlachend antwoorde met een joker. Ik had nog genoeg jokers dus bewees haar de dienst terug door hier nog weer een joker op te gooien, waarop zij NOG een joker erop gooit. Ik kon m'n lachen al bijna niet meer inhouden, want ik had nog 1 joker en die knalde ik d'r dan ook met veel plezier bovenop, waarop mij iets opviel... ik hoorde geen scheldwoorden... hmm... ze zou toch niet??? En jawel hoor, Lieffie had OOK nog een joker en dit geintje resulteerde er dus in dat ik 27 kaarten mocht pakken (we speelden met 2 pakjes kaarten). Waarop ik wat begon te brabbelen van:'Nou als je dit potje niet verliest, dan...-censuur-'

Maar wonder boven wonder kwam ze telkens niet uit en lukte het mij toch weer om gelijk te komen. Na een 2de jokeroorlog (we hadden het pakje onderhand alweer geschud omdat de kaarten op waren) kwam ik als beste uit de strijd en heb ik dit potje wonder boven wonder toch nog weten te winnen.

Vrijdag was Dyonne jarig en besloten we met z'n vieren 2 duiken te gaan doen. Om dit al niet korte verhaal niet nog veel langer te maken, zal ik hier slechts over zeggen dat de eerste duik (Shark Point) wat tegenviel en de tweede duik wel leuk was. Sipadan was echter stukken mooier, maar dat hadden we van tevoren al in gedachten.

We hadden ondertussen al besloten om zaterdag Gili Trawangan te verlaten en naar Ubud (op Bali) te gaan om van daaruit een scootertje te huren en wat rond te gaan tuffen hier op zoek naar tempels, rijstvelden en andere wonderen der natuur. Toen we echter de terugtocht bij de GiliCat wouden boeken, bleken de fastboats allemaal al vol te zitten tot dinsdag. De enige andere optie (op vliegen vanaf Lombok na dan, maar de vluchten waren ook al volgeboekt), was de slowboat, dus het was niet anders...de slowboat tocht zouden ook wij ondervinden.

Zaterdagochtend werden we dan ook om 08:00 met bootjes (die door de golven rondgeslagen over het strand zweefden en waar we zelf onze koffers op moesten proppen) van Gili Trawangan naar Lombok gebracht naar de beruchte Bangsal haven. 2 Mannetjes hadden als de wiedeweerga onze koffers dan ook te pakken en baanden zich een weg naar een paardenkarretje. Het was namelijk een kilometertje naar het punt waar de minivans stonden om ons naar de haven van Lembang (waar de ferry zou vertrekken) te brengen, maarLieffie brulde uit volle borst:'NO, WE WALK!!!', waarop mijn gezicht aanvankelijk -???- zei, maar toen ik doorhad dat de draagmannetjes met koffers met ons meeliepen, had ik vrede met de tippel van 1 kilometer.

Eenmaal bij de minibusjes aangekomen duwde ik ze 20.000IDR in de handen waar ze 5 minuten hevig tegen protesteerden. Ik wist echter da de duikinstructeurs 15.000IDR per duik verdienden, dus ik vond die 20k voor 10 minuutjes lopen wel voldoende voor 2 personen. Zij blijkbaar niet, maar na 100x 'Terimah kasih, no more' dropen ze dan toch af.

In het minibusje maakten we weer van onze onderhand geperfectioneerde 'we pikken de beste plaatsen' strategie gebruik en werden we in anderhalf uur relaxt naar de haven in Lembang gebracht. Dit in tegenstelling tot een onfortuinlijk Frans meisje dat op een krukje van 25 vierkante centimeter in een deuropening moest zitten.

Eenmaal bij de ferry in Lembang aangekomen bleek deze schuit nog primitiever dan verwacht te zijn. Er waren slechts -zeer oncomfortable ogende- stoeltjes op hetmiddendek en verder niets. Wij hebben dan ook snel een plekje in de schaduw op de grond bemachtigd waar we onze 5 uur durende oversteek op een niet bijzonder hygienische vloer doorgebracht hebben.

Na -lang- (weet niet precies hoe lang de oversteek geduurd heeft) kwamen we dan eindelijk bij Padan Bai aan. Beetje vaag alleen dat er nog 2 ferry's met mensen, 1 marinefregat en 3 tankers voor de kust lagen te wachten en dat ik onze motoren uit hoorde gaan.

Wat bleek nou....die pipo's hier houden blijkbaar geen rekening met getijden. Het was laag water en de ferry's konden niet bij de haven komen. Daar lig je dan. Te wachten. Op hoog water. Dat kan inderdaad LANG duren ja. Maffe Balinezen hier...dat valt toch te berekenen? Wanneer het hoog en laag water is? Als ze het op Terschelling kunnen moet dat hier ook we lukken niet?

Zo hebben we dus nog zo'n 3 of 4 uur VOOR de haven liggen dobberen. HEEL erg irritant. Eerste en laatste keer dat ik zo'n slowboat neem.

Zo kwamen we rond 22:00 dan toch bij Raka's House (tip van Jeroen en Dyonne) in Ubud aan om onze zwarte (van het roet van de uitlaat van die boot) voeten en benen te wassen en nog wat te bikken te scoren.

Komende 2 dagen zijn we van plan een scootertje (noemen ze hier MotorBike) te huren en Bali wat te gaan verkennen, maar nu regent het, dus heb ik de tijd om nog even wat foot's uit te zoeken!

P.S. Dit verhaaltje schiet me opeens te binnen terwijl ik de foto's aan het sorteren ben...

De moeder Theresa in Lieve:

We liggen op het strand en d'r loopt een mank katje voorbij. Lieve kan dit (in de natuur normale) tafereel niet aanzien en is stellig van mening dat dit arme poesje zich niet in z'n eigen levensonderhoud kan voorzien en daarom honger lijdt. Ze besluit dan ook iets te eten voor em te kopen. Uiteindelijk komt ze met vis met sambal terug, maar dat is vast niet goed voor die kat, dus de vis wordt thuis oraal van de sambal ontdaan, alvast een beetje fijngekauwd en daarna aangelengd met een beetje water opdat het beestje ook voldoende vocht binnen krijgt.

Na een kwartier kwam ze terug bij het strand (waar ik, Jeroen en Dyonne gewoon waren blijven liggen) om het arme dier (die onderhand al een halve pizza van iemandanders naar binnen gewerkt had, volgens mij kreeg die mankpoot meer eten dan welke kat dan ook en het zou me dan ook niets verbazen als hij na z'n maal vrolijk huppelend wegtippeld, trots op zijn acteerkwaliteiten) het visprutje te voeren. Kan niet wachten tot ik weer ziek ben! ;)

Bali

Ik hou het even heel kort, want we worden over 45 minuten alweer opgehaald om naar Gili

Trawangan te gaan en we moeten nog pakken en uitchecken.

Eergisteren vertrokken we van Kota Kinabalu naar Bali. We hoefden pas om 16:00 op het

vliegveld te zijn, dus de hele middag hebben we zo'n beetje zitten internetten in de

guesthouse (Summer Lodge), op zoek naar accomodatie op Bali en informatie over de Gili

eilanden.

Daar liep een normaal ogend Engels stel rond met een Scuba Junkies (diveshop in Semporna) en

'PADI Certified Diver' T-Shirts aan. Zij bleken ook naar Bali te gaan. Lieve deed d'r

assertieve petje op en vroeg vrolijk of we een taxi zullen delen. Vond ik niet het

geslaagtste idee, want met z'n 4en + koffers en backpacks in een taxi leek me nou niet

bijzonder comfortabel in het lekker broeiend warme Kota Kinabalu, maargoed, het kwaad was al

geschied en ze stemden gelijk in.

Even later gingen ze lunchen en vroegen ze of we mee wouden. Dit leek mij een prima kans om

ze wat informatie over Bali afhandig te maken en bovendien had ik het idee dat het ervaren

duikers waren (gelet op de shirtjes) en hoopte ik dat ze wat goede duikspots op Bali/de

Gili's konden tippen. We gingen dus mee lunchen. Het Engelse stel werd vergezeld door een

Engelse olifant van het vrouwelijke geslacht.

Op weg naar het eettentje begon ik wat over hun duikervaring te vissen en die bleek dus vies

tegen te vallen. Ze hadden een week in Semporna gezeten en hadden slechts 3 duiken gedaan

(ter info: je doet er 3 per dag). Ervaren duikers my ass dus. Verder bleken ze dus ook 0,0

extra info over Bali te hebben en tot overmaat van ramp behoorde dit stel tot de saaiste

mensen die we ooit ontmoet hebben. Er kwam gewoon NIETS uit. De olifant vertelde wat sterke

verhalen over welk paspoort nou het beste paspoort was (Zwitsers in haar ogen, want die zijn

neutraal) en het kon ons werkelijkwaar allemaal geen klap schelen. Elke keer weer stelden we

een vraag... kregen we antwoord... en was het stil. Het koppie van de vrouwelijke helft van

het stel straalde ook slechts:'ik baal dat ik leef' uit.

Eenmaal terug in de guesthouse zijn we dan ook maar snel weer achter de PC gedoken en hebben

we in tijden niet zo aandachtig naar het scherm gestaard. Achteraf redelijk overbodig, want

er kwam toch geen communicatie van de Engelse kant.

Toen we een taxi zochten (en lieffie zat alweer helemaal in de stress, want dit Engelse stel

hanteerde en normale strategie in plaats van lieffies 'ik wil zo wie zo een uur te vroeg

zijn' strategie') bleek dat er nog een Engelse jongen meereed. Ja DOEIIii... Dat past dus

nooit! Dus we hadden een geweldig excuus op ze te ditchen.
Op het vliegveld hebben we ze met man en macht ontlopen en na de bagageband tijgerend met

koffers en al verlaten te hebben, dachten we dat we van ze af waren, maar dat komt later.

Het guesthouse (Sayang Maha Mertha in Legian) was prima en niet duur. Een van buiten grappig

uitziend balinees kamertje en van binnen de gebruikelijke cheapass shit waar we onderhand

wel aan gewend zijn. Een douche die aan de muur hangt is tegenwoordig al luxe.

Verder hebben we hier heerlijk aan het strand gelegen en zonsondergangen bewonderd. Je kunt

hier lieffies favoriete vakantiebezigheden (ALLES in het water, zoals snorkelen,

schoonzwemmen, noem maar op) helaas niet beoefenen vanwege de golven en de stroming, dus

vertrekken we zo maar naar het so-called paradijselijke Gili Trawangan, waar dit allemaal

wel heel goed schijnt te kunnen.

Verder liepen we gisterenavond wat over de -ons bekende- boulevard achtige 'Jalan Legian' op

zoek naar een leuk eettentje. Het heerlijke van Indonesie is dat je voor -Papa Joe in

Groningen- kosten als een god eet hier. We zijn al vaker iets superchiques voorbij gelopen

met het idee van 'kunnen we toch niet betalen', maar als je dan even op de menukaart loert,

blijkt dat een standaard hoofdgerecht 4 euro is in plaats van 1 euro. Nog prima te doen dus!

Toen we eindelijk een leuk stekkie gevonden hadden, stapten we het terrein op om een goed

plekje te zoeken en waarempel... ik zie iemand zwaaien... maar wie kennen we hier nou??? HET

ENGELSE STEL. We hebben de hostess vriendelijk bedankt en zijn em gelijk gesmeerd.

Door dit alles liepen we verder dan we gewend waren en waarempel... We vonden het

uitgaansleven van Kuta! Kuta staat immers bekend als partyspot en wij vonden dat wel wat

meevallen, maar we zaten de afgelopen dagen op de verkeerde plek dus.

Toen we langs de Ocean Beach Club liepen, besloten we nog even een Mojito'tje achterover te

rammen en terwijl we een tafel in de prachtige openlucht club zochten, begon zich een

bijzonder goed staaltje moderne balinese dans (op housemuziek) zich te manifesteren op een

podiumpje midden in het zwembad. We bleven dus maar even kijken voordat we verder gingen

zoeken naar en zitspot.
Na deze Balinese wilde mannen, kwamen opeens vuurslingerende vrouwen op en voordat we het

wisten was het een van de indrukwekkendste shows die ik ooit gezien heb (op cirque du soleil

na dan)! Werkelijkwaar een prachtige vuurshow met geweldig keihard stampende muziek!
Lekkere mazzel weer dus, want we kwamen net binnenlopen.

Maar ik hou d'rmee op, want lieffie (die nog even ging tukken toen ik ging internetten) zit

waarschijnlijk alweer helemaal in de stress omdat ik nog niet een uur voordat we weggaan

aanwezig ben, laatstaan gepakt heb!

Voorlopig hoogstwaarschijnlijk geen nieuws, want internet schijnt erg duur te zijn op Gili

Trawangan (dagje of 10 denk ik).

Sepilok - Uncle Tan

Ok, ik moet eerst even een paar druppies gal spuwen;

Met Lieffie op reis:

Ter informatie; De bus zou om 07:30 vertrekken en het busstation is 5 minuten lopen van de Scuba Junkies Backpackers guesthouse.

Om 06:00 gaat de wekker in onze prachtige airconditioned VIP room (die 1 euro duurder was dan de standard room)

Om 06:15 begint mijn betere helft al wat te zenuwpezen door de kamer, terwijl ik nog rustig met een tandenborstel in m'n waffel wat slow motion bewegingen aan het maken ben.

Om 06:20 hoor ik (terwijl ik dus niet weet dat het nog maar 06:20 is) 'SCHIETOP!!! Je moet nog pakken!!'. Hierbij is het noemenswaardig te vermelden dat 'pakken' in dit geval betekend dat ik die paar dingen die naast de koffer liggen d'r even ingooi en dan de koffer dichtdoe.

Om 06:30 maakt het allemaal niet meer uit wat ik zeg. Ik krijg slechts een nerveuze blik die 'Als we te laat komen, dan vil ik je levend!' zegt.

Om 06:45 kan lieffie dan eindelijk uit de startblokken sprinten, omdat ik alles, overhaast door het nerveuze gepush, maar afgeraffeld heb.

Om 06:50 zijn we uitgecheckt en baant lieffie zich een weg over straat op een manier die je alleen ziet als mensen uit een brandend vliegtuig willen ontsnappen en slechts je eigen leven telt. Kortom; blik op oneindig en met haast op je bestemming afstevenen. Roekeloze inhaalacties en ellebogen toegestaan; take no prisoners.

Om 06:55 zijn we bij de ticketoffice van de Madsihirun Express naar Sandakan (Waar we dus naartoe moeten), die pas om 08:00 vertrekt.
Dan hoor ik opeens wat gesmoezel naast me:'We moeten de Diana Express hebben, want die staat in de Lonely Planet!'. Ja da's prima schat, maar waar moet ik die dan vandaan toveren? Naast de ticketoffice van de Madsihirun Express en wat lui die je smerig uitziende vissen proberen te verkopen, is d'r in de verste verte niets te zien. 'Maar we moeten de Diana Express hebben!!!', waarop ik lieffie vriendelijk doch dringend verzoek em dan maar zelf te zoeken. Ik krijg een blik die je ook wel es van zwervers krijgt als je met wat kilootjes overgewicht net met een dikke hamburger in je mond voorbij loopt, maar toch niet even 50 cent in het Febo bekertje gooit, waarop lieffie vervolgens een zoekgebied van 5 vierkante meter beslaat om mokkend te mompelen:'nou doe deze maar dan..'

En daar zitten we dan. 1 uur te wachten - drijfnat van het zweet van de hitte en al dat gevlieg - in de brandende ochtendzon op een plek waar ik nog nooit zoveel en vooral zulke geinteresseerde vliegen heb gezien.

Concluderend;
Dankjewel Gerda.
(Ook bedankt voor de fotoruimte trouwens!)



Die express bus was super de luxe en we hadden dus wederom een heerlijk relaxte rit van 6 uur naar Sandakan waar we bij een dorpje/stadje/ietsbebouwds genaamd 'Gum Gum' afgezet werden bij de Uncle Tan Operations Base.

Na een lunch in onmenselijke hitte wisten wij met onze reeds besproken taktiek de beste plekken in het minibusje van Uncle Tan in te nemen en werden we naar de Kinabantang river gebracht, waar we naar de Wildlife Camp gebracht zouden worden.

Op dit bootvaartje wisten we reeds wat makaken (cheeky monkeys), probiscis monkeys (neusapen) en een krokodilletje te spotten. Er werd ook een ruime uitleg over allerlei vogelspul gegeven, maar die beesten kunnen me dus echt HELEMAALniets schelen, tenzij ze groter zijn dan een meter, maar dat waren deze niet.

Eenmaal aangekomen bij de wildlife camp hadden we mazzel, want het water stond dusdanig hoog dat we met de bootjes gewoon bij het kamp konden komen (scheen ongebruikelijk te zijn), in plaats van bij de jetty waar het nog 200 meter hiken geblazen zou zijn naar het kamp. Geen overbodige luxe aangezien dit de enige plek van de trip is waar een koffer niet bijzonder praktisch is.

We moesten met een ander (bijzonder vriendelijk) stel in een, tja, 'huisje'. Huisje bestond slechts uit een hek waar 2 dunnen twijfelaar matrasjes in lagen met klamboes eroverheen.
We waren hier heel blij mee, want van de informatie die we van internet geplukt hadden, dachten we dat we onder een klamboetje in de lucht zouden slapen. Dit was eerder ook het geval, maar blijkbaar molden die makaken toch teveel dure cameras van de gasten, dat ze toch maar hekwerken aangebracht hadden bij de hutjes. Bijzonder fijne gedachte. Want ik weet niet of iemand die foto van Egypte nog kan herinneren waarnaast ik altijd wakker werd? Nahja, dat zou je zonder hekwerk dus in het echt kunnen overkomen (alhoewel daar geen leeuwen rondlopen, maar jullie snappen het wel).

Sanitaire voorzieningen waren bijzonder spartaans en er hing dan ook een typisch aroma om de WChokjes. Douche bestond helaas slechts uit een emmertje die je mee kon nemen naar de (troebel bruine) rivier.

Al met al was het in junglebegrippen, waarschijnlijk een 5 sterren hotel; ik was echter blij dat we maar 1 nacht zouden blijven. De normale package was namelijk 3 dagen en 2 nachten in de jungle, maar dit kwam voor ons niet uit met de reeds geboekte vluchten, dus wij konden HELAAS maar 1 nacht tarzan en jane spelen.

Er was aanvankelijk geen programma dus doken we met de rest van de groep maar in de bierkoelkast. Sterke duikverhalen en andere reisavonturen vlogen over de tafel en na 2 blikjes bemerkten lieffie en ik reeds wat we eigenlijk bij de deep dive hadden moeten ervaren.

Het eten (waar we al veel lof over gehoord hadden) werd opgediend en we deden ons tegoed aan allerlei overheerlijke gerechten.

Na het eten kwam het eerste avontuur dan; de night safari by boat! Door de modder banen we ons een weg naar het bootje en daar gaan we dan. Gewapend met een maleisisch junglemannetje met een schijnwerper en 2 accu's. Op zoek naar.... spannende dieren... en maar zoeken... en maar zoeken... en ja hoor.. EENVOGEL!!! Bijzonder boeiend, zo'n mus die in wat verfpotjes gevallen is... En nog een... en alweer zo'n zelfde kleurplaatmus... Nou eindelijk een slang... nahja, slangetje dan... wel grappig die geel zwart afwisselende kleurtjes, maar erg indrukwekkend was ie nou ook weer niet. En inderdaad... na een uurtje met een schijnwerper in bomen gestraald te hebben en in de uitlaatgassen van dat buitenboordmotortje dat levensmoe was gezeten te hebben, gingen we terug naar het kamp.

Toen we terugkwamen vroegen de mensen die niet op safari waren 'and did you see anything??', waarop ik antwoord:'well, nothing special. Some birds and a snake', waarop werkelijkwaar die hele groep opeens bijzonder opgewonden raakt en brult 'WHAT KINDOFSNAKE???', waarop ik zeg dat ik geen idee heb hoe die heet en dat ie zwart/geel was. Toen werd mij duidelijk gemaakt dat dit de mangrove snake en dat dit dus een van de dieren is waar de anderen al dagen naar zoeken.

En TOENging er een belletje bij mij rinkelen. Als deze mensen al dagen naar zo'n slangetje zoeken...hoe saai moet de rest van die tochten dan wel niet zijn?

En hier kreeg ik bij de ochtendsafari antwoord op. Het gebeurt blijkbaar dus ook vaak dat je NIETSziet op zo'n safari. Ik had van het begrip 'jungle' altijd het idee dat het een kakafonie van dierlijke geluiden zou zijn, dat de makaken je om de oren zouden slingeren, omdat ze op de vlucht zijn voor een aggressieve giraffe, die op zijn beurt weer geobsedeerd is door een vlinderzwerm etc. etc. In werkelijkheid is het slechts modder, bomen met af en toe een glimp van een stukje fauna.

Maar hiervoor zijn we eerst nog gaan slapen. Best knus met z'n tweetjes onder zo'n klamboe (rechthoek). Hierdoor had je ook helemaal niet door dat er nog een stelletje een paar meter naast je lag. Dus ik lag heerlijk te knorren, terwijl ik naast me wat tevreden gesmak hoorde.
Ware het niet dat rond 04:00 het begrip 'REGENwoud' even gedetailleerd uiteen gezet werd. Hierbij opgeteld dat de hutjes een dak van dun metalen golfplaat hebben, resulteerd dit in een primitieve doch bijzonder effectieve wekker, zonder snooze of off knop.
Het enige wat me op dat moment nog wat gelukkig hield, was het idee dat we over een uurtje of 8 weer lekker in de beschaving zouden zitten.

Om 06:30 kwam de morningcall voor de ochtendsafari. We hadden een half uurtje om ons voor te bereiden, maar je snapt het al; 40 mensen in een kamp, waarvan de helft op safari gaat en net wakker is + 2 WC's = File.
Ik besloot in tegenstelling tot Lieve maar niet aan deze ochtendspits mee te doen en deze trip te bewaren tot we weer wat behoorlijk sanitair zouden hebben.

De ochtendsafari had ik reeds besproken en na de ochtendsafari volgde het ontbijt. Pannekoeken, een soort maleisische oliebollen, brood, noem maar op. Toch typisch; dan ben je 3 weken in Azie en dan krijg je in de jungle bijna het lekkerste eten... (Jakarta bij m'n tante was ook heeerlijk).

Hierna gingen we HELAASalweer terug naar de bewoonde wereld. Ik hoorde dan ook vaak 'Ohhhh, just staying for one night? Aren't you sad you are going already?', waarop ik triomfantelijk antwoord:'To be honest, no I'm not!', waarop de reacties verdeeld waren. Soms werd er wat pijnlijk gelachen en zag ik duidelijk dat men jaloers op mijn soon to be shower was en anderen konden zich oprecht niet voorstellen dat ik het niet erg vond om reeds te vertrekken. Deze laatste categorie dient naar mijn mening opgenomen te worden bij een psychiatrische kliniek.

Het water was helaas een redelijk stuk gezakt en we zouden dus moeten hiken naar de jetty waar we door de boot opgepikt zouden worden. Verder had ik naast mijn paar Havaianas niet geschikt schoeisel bij me en durfde ik de te huren laarsen van het kamp toch echt niet aan. Bij deze rubberen gevallen kreeg ik het idee dat een dozijn schimmelinfecties en de nodige kleine bijtende diertjes bij het huurcontract inbegrepen waren.
Dus daar liep tommy de jungleboy... Op slippertjes, met een koffer op z'n hoofd door de modder.

Eenmaal aangekomen bij de jetty werden we in 3 boten opgedeeld om terug te gaan naar de plek waar we met het busje opgehaald zouden worden en eindelijk hadden wij eens mazzel. We zaten in de boot van Tony; de meest ervaren gids. Dit resulteerde er dus ook in dat wij regelmatig -om in eerste instantie nog onbekende redenen- vol gas op de wal af stevenden om vervolgens een krokodil of ander bijzonder diersoort te spotten. De andere gidsen zagen dit allemaal niet en arriveerden dan meestal ook pas op het moment dat het object reeds wederom de privacy opgezocht had. Eigenlijk had ik een foto moeten maken van de teleurgestelde koppies die boven de spiegelreflexjes uit prijkten van de mensen in de andere boten. Deze arme sloebers zaten namelijk al 3 dagen en deze stinkzooi om deze objecten te spotten.

Eenmaal weer bij de busjes aangekomen, maakten we wederom gebruik van de beproefde TomenLievepikkendemooisteplekjesindebusjes methode en zaten dan ook wederom relaxt, terwijl we allemaal gezeur achter ons hoorden over de beenruimte. Dikke vette pech jongens... We zien jullie toch nooit meer terug.

Eenmaal bij de operations base aangekomen hebben we eerst gedouched en zijn we daarna naar het Sepilok oerangoetang rehabilitatie centrum gegaan (want die attracties hebben we helaas niet in het wild kunnen aanschouwen).

We hadden al van anderen gehoord dat dit centrum niet zoveel voorstelde en dat het zeer toeristisch was. Dat men tijdens het voederen met massa's stond te dringen om lenzen een glimps van de 'mannen van het oerwoud' (want dat is de betekenis van oerangoetang...weer wat geleerd! of was ik de enige die dat niet wist?)te laten vangen.
Maar dit viel ons reuze mee. Het was vrij rustig en ja, het zijn inderdaad mensen die die bananen naar de voederplatformen brengen, maar who cares? Die beesten zien er d'r heus niet anders om uit. Ik vond dit juist ideaal en wou dat ze de hele jungle op deze manier ter bezichtiging aanboden (wat ze in Artis volgens mij ook proberen, maar dat is et em net even niet).

Hierna heeft lieffie d'r schoonheidsslaapje gedaan en heb ik eindelijk met flashy.exe afgerekend en heb ik als het goed is weer virusvrije geheugenkaartjes.

De volgende ochtend zijn we naar Kota Kinabalu gevlogen. Deze vlucht was dus echt letterlijk opstijgen, 5 minuten normale vlucht en vervolgens werd de landing alweer ingezet.
Aangezien het domestic flights zijn, zit je niet met alle formaliteiten. Je kan dus van de checkin zo doorlopen naar het vliegtuig (als het al geland is dan) en bij aankomst kan je gelijk doorlopen naar de bagageband. Heerlijk op die manier.

Kota Kinabalu is een stuk westerser (of westerder of meer westers) dan wat we tot nog toe van Maleisie gezien hebben. We zitten hier een beetje niets te doen en te internetten. Ook wel lekker. 'Mount Kinabalu' ofzo is hier, maar geen haar op m'n hoofd die d'r aan denkt om die te beklimmen.

Vanmiddag vliegen we naar Bali, waar we eerst een nachtje in (waarschijnlijk) Kuta verblijven om vervolgens op zoek te gaan naar een spot waar we wat kunnen snorkelen en duiken en vooral OP HET STRAND LIGGEN!!! We willen het liefst naar Gili Trawanganankabanofzoiets, maar dat lijkt redelijk vol te zitten. We gaan in ieder geval nog even op zoek.

Sipadan in het echie

Vanaf jakarta zijn we via KL (waar we de laatste Happy Meal voor de komende week verorberd hadden) naar Borneo gevlogen. We landden, en de vochtige benauwde natuurlucht kwam ons al tegemoet. Het was alsof we in de vlindertuin van dierenpark Emmen liepen, dus Lieve was doldwaas enthousiast, aangezien Tom normaliter geen stap met haar in een dierentuin zetten wil. We stapten in het busje van de diveshop en op dat moment begonnen al Lieve's alarmbellen te rinkelen. Van de Maleisische chauffeur moest Tom helemaal voorin, en een Maleisische dame helemaal achterin naast alle tassen. En laat Lieve nou net een losse doorzichtige plastic zak met camera + telefoon achterin bij de koffers geplant hebben. Tijdens de rit over de weg tussen alleen maar bos, hoorde Lieve's radar zakjes ritselen, een rits zippen en de tassen subtiel verschoven worden. Ze stond op het punt te gaan flippen en bedacht met Tom een plan de campagne. Zodra de auto zou stoppen, zou Tom eruit springen en de achterbak openen om alles te checken, terwijl Lieve tijd zou rekken door haar slippers op de grond in het donker te zoeken, zodat de vrouw achter haar er ook niet uitkon. Zo gezegd, zo gedaan. Een uur pure stress bleek voor niets. Alles zat braaf waar het zijn moest. Vervolgens kwamen we met al onze hebben en houwen aan bij ons, in maart gereserveerde guesthouse van de diveshop. Bleek er een foutje (van onze kant) en werden we ergens anders heen geloosd. Het was inmiddels al donker, we waren moe van de reisdag en daar liepen we door het meest mistroostige stadje ever. We boekten een kamer ergens anders en samen met een loshangende fan, een drol van de vorige gast in de niet-doorspoelende-wc, vreselijk zoemende elektriciteitskabels en Georg de Kakkerlak sliepen we in, om de volgende morgen vroeg op te staan voor de duikcursus.

Braaf stonden we om 7 uur bij het ontbijt en de diveshop. Geen cursus vandaag wegens ziekte. Godallemachtig, boek je eens ver van te voren..Dan maar 3 fundives bij Sipadan. Aangezien er aardige currents zijn, twijfelden de divemasters of we niet beter ergens anders naartoe konden gaan, maar uiteindelijk werden Thomas en Godeliefff (We geven altijd onze paspoort namen op om gezeur te voorkomen)toch bij de Sipadangroep ingedeeld.

Lieve's droom Borneo, witte strandjes en een prachtige duikplek glanzend in de zon bleek iets teveel van het goede. Snertweer, golven en wind. De zee zag grauw en onder water was het grijs/bruine loszwevende zand weliswaar prachtig maar daar kwamen we niet voor. De currents zijn prima te doen, je moet je aan een stuk dood koraal vasthouden anders waai je weg, en we zagen wel wat white tip sharks (ook die had lieve 2 meter langer ingeschat), veel barracudas en zeeschildpadden. Maar toch, als een van de mooiste duikplekken ter wereld...hmm. Die avond zaten we voldaan in de Longhouse op Mabul, een eilandje 36 km van de kust.

Eenmaal in bed kwam de storm, aangezien dit ding op houten palen staat en je door elk plankje de zee ziet, was het wat beweeglijk en liepen mensen snachts op de gang te kijken naar de woeste zee. Huges snurkte verder maar ik werd aardig uit mn bed gerukt. Om 9 uur kwam toch onze die-hard boot en het weer was heerlijk. Het eiland was van grauw in stralend wit, palbomen groen, en de zee blauw veranderd. De cursus stelt helemaal niets voor, de manual hebben we tot de dag van vandaag nog niet ontvangen maar we hebben 'm zo goed als afgerond. Na weer een avondje op het houten terrasje met wat anderen ons avondmaal verorberd te hebben, hadden we een rustige nacht en een slecht-weer dag. Lieve was bijna niet meegegaan door allerlei pijntjes, maar vertikt het om Tom alleen te laten gaan (met het waanidee dat alleen zij hem kan redden van een hamerhaai).

En nou maakt Tom het verhaaltje even af;

Eerste dag duiken was voor mij even wennen. Ik heb namelijk de ziekelijke neiging om zo weinig mogelijk te ademen om meer lucht over te houden. Beetje onnozel omdat het niet veel zin heeft om nog een halve tank vol te hebben als de rest tegen die tijd geen lucht meer heeft en we daarom omhoog moeten. Dit fenomeen blijkt ook een naam te hebben; 'skip breathing'. Symptomen zijn duizeligheid en hoofdpijn en laat ik daar nou verrekte last van hebben na het duiken (in Egypte ook al). Na de derde duik lag ik dus zo duizelig als een garnaal, misselijk als een frogfish en met de hoofdpijn van een schildpad (want die moeten me toch een potje hoofdpijn hebben om die chagrijnige koppies van hun te kunnen verantwoorden) in de boot. En oh, wat was het een verademing om de volgende dag na normaal te ademen zo kwiek als een hoentje het water uit te komen. No more skipbreathing voor Tommyboy dus.

Sipadan is onderwater prachtig mooi. Wij hebben alleen de pech dat we tot nog toe rotweer daar hebben en de visibility niet echt je van het is ('plankton bloom' heb ik me laten vertellen). Maar het is hier toch zeker wel een onderwaterparadijsje. Normaliter heb je als hoogtepunt tijdens een duik 1 iets als een schildpad ofzo en heb je mazzel met die sighting. Hier is daarentegen zoveel te zien en moet je kiezen of je naar de 3 cirkelende haaien, naar de parende schildpadden die de divemaster aanvallen omdat die ze per ongeluk in hun paringsritueel verstoord, naar de school van honderden barracuddas, naar die titan triggerfish die het rif als een dolle stier aan het aanvallen is, OF naar die frogfish die zich in dat stuk koraal probeert te verstoppen moet kijken. En dan heb je ook nog es allemaal koraal met de nodige macro organismen die door sommige mensen ook als bere-interessant ervaren worden. Kortom; d'r is hier genoeg om naar te kijken.

Wij doen hier de PADI Advanced Open Water course. Deze cursus stelt op zich al niet zoveel voor, maar als je em bij Scuba-Junkies in Sipadan doet, kan je em na betaling eigenlijk direct laten inpakken en meenemen.

Ik zal de cursus even voor jullie uiteenzetten.

De verplichte onderdelen:

- Deep Dive; briefing 'we gaan zometeen tot 25 meter diep in plaats van 18 meter'. OK, dat was et dan.

- Navigation; met een kompas een vierkantje zwemmen. Dit omdat het de 'advanced' course is he! De open water mensen doen slechts een rechte lijn. Hierbij vertelde de instructor ook nog eens vrolijk dat de visibilty eens zo slecht was (wat volgens mij een van de voornaamste redenen is dat je onderwater leert navigeren) dat ze de cursus maar op het strand met schelpen gedaan hebben. Men moest dus met een kompas in de hand een vierkantje lopen op het strand. Wij deden het wel onder water, maar dat het er veel moeilijker op werd kan ik niet echt zeggen.

Dan heb je nog 3 optionele onderdelen, maar aangezien wij nog geen manual of iets gekregen hebben, hadden we geen idee welke we moesten kiezen. Dus ik vraag:'Which courses are available?' Waarop we het antwoord krijgen:'Well, at Sipadan, not every course is possible due to the nature of the dive site, but we can do Underwater Photography, Drift Dive, Fish ID or Underwater Naturalist and the last two are pretty much the same'. Nahja, doe die 3 maar dan.

- Underwater Photography:Wij hadden onze eigen camera met underwaterhousing mee, waarop we dus als briefing kregen:'Well, you probably know your camera settings better as we do'.

- Drift Dive; 'With a drift dive you don't exit the water at the same point as your point of entry' (Joh!)

- Fish ID; 'Look at the shape of the fish to identify them' en dan krijg je een kaartje met vissen te LEEN (opdat je ze de volgende duik kan opzoeken op je geleende kaartje met vissen).

Al met al: in de pocket dat certificaat!

Maar et zijn wel geschikte lui hier hoor van Scuba-Junkies. Ik zou ze alleen niet aanbevelen voor een onderwijsraad.

Verder krijg ik, in tegenstelling tot Lieffie, de smaak van het duiken steeds meer te pakken en baal ik eerlijk gezegd dat we zometeen een zwetende plakkende jungle in gaan, alhoewel dat natuurlijk ook een ervaring op zich is. Ik was eigenlijk liever nog 2 daagjes gaan duiken.

Nou dat is eigenlijk wel wat ik over de afgelopen dagen kwijt wil. We posten zo de (onderwater) foto's nog even en dan maken we ons op voor 2 dagen ongemak in de jungle!!!

Wil ik ook nog even opmerken dat ik me kan voorstellen dat die verhalen retesaai zijn zonder foto's ertussen. We tikken de verhalen echter meestal van tevoren (zoals deze in bed) en dan is het zo'n gehannes om de foto's er later tussen te plakken. Als we echter es de tijd hebben op internet, dan zetten we er alsnog wel wat foto's tussen.

Nou, wij gaan aapjes zoeken. Volgende post is waarschijnlijk over een dagje of 3!